Γιατί ἐνοχλεῖ ὁ ὅρος «Βόρειος Ἤπειρος»; Εἶναι καλὸ νὰ θυμόμαστε ὅλοι τὰ ἱστορικὰ γεγονότα

Τὸ 1926 ἡ δικτατορία τοῦ στρατηγοῦ Θεοδώρου Πάγκαλου προέβη στὶς ἀκόλουθες κινήσεις γιὰ νὰ κερδίσει τὴν εὔνοια τοῦ νεότευκτου ἀλβανικοῦ κράτους:

Πρῶτον, ἀδιαφόρησε γιὰ τὸν διωγμὸ τῆς ἑλληνικῆς παιδείας στὴν Ἀλβανία καὶ γιὰ τὴν καταπάτηση τοῦ Πρωτοκόλλου τῆς Κέρκυρας τοῦ 1914.

Δεύτερον, ἀπαγόρευσε τὴ λειτουργία τῶν βορειοηπειρωτικῶν σωματείων στὴν Ἀθήνα καὶ ἔστειλε τὴν Ἀστυνομία στὰ γραφεῖα τους γιὰ νὰ κατάσχει διάφορα ἔγγραφα.

Τρίτον, κράτησε στὴ Θεσπρωτία τοὺς μουσουλμάνους Τσάμηδες, ἐνῶ ἀρχικὰ εἶχαν κριθεῖ ὡς ἀνταλλάξιμοι μὲ τὴ Συνθήκη τῆς Λωζάννης τοῦ 1923.

Τὸ ἀποτέλεσμα αὐτῶν τῶν χειρισμῶν ἦταν ἀπολύτως ἀρνητικό: Ἡ μὲν Ἀλβανία δὲν ἔγινε φίλη της Ἑλλάδος, ἀλλὰ προτίμησε νὰ γίνει προτεκτοράτο τῆς Ἰταλίας τοῦ Μουσολίνι. Γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ τῆς Βορείου Ἠπείρου ἄρχισε μία μακρὰ περίοδος καταπιέσεως, ἡ ὁποία κορυφώθηκε μὲ τὸ κομμουνιστικὸ καθεστὼς τῶν Χότζα καὶ Ἀλία. Οἱ δὲ ἀλβανόφωνοι Τσάμηδες ἀποδείχθηκαν ἀχάριστοι καὶ κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Κατοχῆς συνεργάσθηκαν φανερὰ μὲ τοὺς Ἰταλοὺς καὶ τοὺς Γερμανούς, ἐπιτιθέμενοι κατὰ τῶν Ἑλλήνων.

Τὰ θυμίζω ὅλα αὐτὰ διότι διαβάζω μὲ ἀνησυχία κάποιες δημοσιογραφικὲς πληροφορίες γιὰ τὴν ἐπικείμενη «ρύθμιση» τῶν ἑλληνοαλβανικῶν σχέσεων. Ἡ κακὴ Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν γιὰ τὸ Μακεδονικό μας προδιαθέτει ἀρνητικὰ καὶ γιὰ τὴ συμφωνία Ἀθηνῶν - Τιράνων. Μακάρι νὰ διαψευσθοῦμε, ἀλλὰ εἶναι καλὸ νὰ θυμόμαστε ὅλοι τὰ ἱστορικὰ γεγονότα. Ἂς θυμηθοῦμε, λοιπόν, ὅτι ἡ Ἀλβανία ἔχει ὑπογράψει στὶς 17 Μαΐου 1914 τὸ Πρωτόκολλο τῆς Κέρκυρας μὲ ἀντισυμβαλλόμενη ὄχι τὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ τὴν κυβέρνηση τῆς Αὐτονόμου Ἠπείρου ἔπειτα ἀπὸ ἔνοπλη σύγκρουση τριῶν μηνῶν.

Τὸ Πρωτόκολλο ὑπεγράφη καὶ ἀπὸ τὶς Μεγάλες Δυνάμεις τῆς ἐποχῆς, στὶς ὁποῖες περιλαμβάνονταν ἡ Ἰταλία καὶ ἡ Αὐστροουγγαρία, οἱ δύο προστάτιδες τοῦ νέου ἀλβανικοῦ κράτους. Μὲ τὴ διεθνῆ αὐτὴ συμφωνία ἡ Ἀλβανία ἀναγνώριζε τὸν ἑλληνικὸ χαρακτήρα τοῦ πληθυσμοῦ τῶν Νοτίων Νομῶν, δηλαδὴ τῶν περιοχῶν Ἀργυροκάστρου καὶ Κορυτσᾶς, καὶ δεχόταν νὰ ὀνομάζει τοὺς κατοίκους τῆς περιοχῆς «Ἠπειρῶτες».

Ἐπίσης, τὸ Πρωτόκολλο προέβλεπε ἐνισχυμένα ἐκπαιδευτικά, ἐκκλησιαστικὰ καὶ ἀστυνομικὰ προνόμια γιὰ τοὺς ὀρθόδοξους χριστιανούς, δηλαδὴ τοὺς Ἕλληνες.

Ἀφοῦ, λοιπόν, ἡ Ἀλβανία ἔχει ἀναγνωρίσει μὲ τὴν ὑπογραφὴ της τὸν χαρακτηρισμὸ «Ἠπειρῶτες» γιὰ τοὺς Ἕλληνες τῆς περιοχῆς, γιατί κάποιοι θεωροῦν ὅτι ὁ ὅρος «Βόρειος Ἤπειρος» εἶναι ἐνοχλητικός; Τοὺς πειράζει ὁ γεωγραφικὸς προσδιορισμός; Γιατί στὴν περίπτωση τῶν Σκοπίων τὸ «Βόρεια Μακεδονία» εἶναι καλὸ καὶ στὴν περίπτωση τῶν Ἠπειρωτῶν Ἑλλήνων ὁ ὅρος «βόρεια / βόρειος» εἶναι κακός; Τόσο ἀγώνα ἔκανε ἡ κυβέρνηση γιὰ νὰ ἐπιβάλει γεωγραφικὸ προσδιορισμὸ στὸ κράτος τῶν Σκοπίων. Γιατί δικαιοῦνται τὸν ὄρο «βόρεια» οἱ Σκοπιανοὶ καὶ ὄχι οἱ κάτοικοι ἑνὸς τμήματος τῆς ἱστορικῆς Ἠπείρου; Τὸ πραγματικὸ πρόβλημα γιὰ τὴν εἰρηνικὴ συνύπαρξη τῶν λαῶν τῆς Βαλκανικῆς εἶναι ἡ ἰδεολογία τῆς «Μεγάλης Ἀλβανίας» ποὺ ὑποστηρίζει ὁ Ράμα!