ΜΝΗΜΗ ΣΩΤΗΡΙΟΥ ΜΠΑΜΠΟΥΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΠΟΜΠΟΣΤΙΤΣΑ ΚΟΡΥΤΣΑΣ

Ἔφυγε πρίν λίγες μέρες ἀπό τη ζωή, πλήρης ἡμερῶν, ὁ Σωτήριος Μπαμπούλας ἀπό τη Μπομποστίτσα τῆς  Κορυτσᾶς.  Με μεγάλο σεβασμό και συγκίνηση,  τά μέλη τῆς ΣΦΕΒΑ αποχαιρετούμε στο πρόσωπο του κ. Σωτήρη, έναν θερμό φίλο της Ελλάδας και πιστό Χριστιανό Ορθόδοξο που με όλη την ζωή του δίδαξε στους γύρω του,  πώς πρέπει να αγωνίζεται κανείς  για τις αρχές και τα ιδανικά του.

Τα παιδικά χρόνια του κ. Σωτήρη στο αγαπημένο του χωριό, πέρασαν μέσα στις δυσκολίες του πολέμου. Με πολλή συγκίνηση μας διηγιόταν συχνά το πώς είχαν εγκατασταθεί στα μέρη τους οι Ιταλοί και πώς κατά την προέλαση του ελληνικού στρατού επιλέχθηκε το σπίτι του πατέρα του για την εγκατάσταση του ελληνικού στρατηγείου. Θυμόταν την μέρα που ο τότε διάδοχος του θρόνου, Παύλος, συμμετείχε σε σύσκεψη στρατηγών στο σπίτι τους αλλά  και τη μέρα που οι χωρικοί κλαίγοντας αποχαιρέτησαν τον ελληνικό στρατό που αποχωρούσε από τα εδάφη της Βορείου Ηπείρου, χωρίς να έχει ηττηθεί από τους Ιταλούς. Μας διηγήθηκε με πόση αγάπη το χωριό περιέθαλψε και φρόντισε τους τραυματίες την περίοδο των μαχών αλλά και με πόσο σεβασμό στόλισε και έθαψε με όλες τις εκκλησιαστικές τιμές τα τρία παλλικάρια που άφησαν την τελευταία τους πνοή εκεί κατά τη διάρκεια της υποχώρησης. Στο μνημείο αυτό μάλιστα, στον λόφο ακριβώς πάνω από το χωριό, τιμάται κάθε χρόνο με κατάθεση στεφάνων  η επέτειος του έπους του 1940.

Εργάστηκε ως δάσκαλος στα δύσκολα χρόνια της αθεϊστικής δικτατορίας του Χότζα. Με πολύ πόνο είδε το γκρέμισμα των ιερών ναών και τον αποσχηματισμό των ιερέων. Άνθρωπος βαθιάς πίστης και προσευχής είχε την ελπίδα ότι θα τον αξιώσει ο Θεός να δει την Ανάσταση της Ορθοδοξίας. Ο Θεός του έστειλε «σημείο» σε δίσεκτα χρόνια για να τον ενισχύσει, όταν στη Νικολίτσα, στο  μικρό χωριό που υπηρετούσε δίπλα στα σύνορα, την δεκαετία του 1970, τον πλησίασαν ντόπιοι μουσουλμάνοι βοσκοί και τον ρώτησαν (ως χριστιανό) να τους εξηγήσει, τι είναι το «Τῆ Ὑπερμάχω» που ακούγανε οι ίδιοι κάθε Νοέμβρη να αντηχεί στα βουνά, καθώς περνούσαν με τα πρόβατά τους. Ο κ. Σωτήρης συγκλονίσθηκε καθώς αντιλήφθηκε ότι ο παιάνας της Παναγίας που μαζί με το ΑΕΡΑ βροντοφώναζαν οι στρατιώτες μας τον Νοέμβριο του 1940 κατά την προέλαση τους για την απελευθέρωση της Κορυτσάς, ακριβώς από εκείνα τα βουνά, ακουγόταν ξανά με θαυμαστό τρόπο στο ίδιο σημείο. Το θεώρησε θαύμα και σημάδι  της Μεγαλόχαρης για να μην χάσει την ελπίδα του. Έχοντας ζήσει και άλλα, παρόμοια γεγονότα, το καλοκαίρι του 1990, πριν ακόμη πέσει το κομμουνιστικό  καθεστώς του Ραμίζ Αλία και ενώ οι νεκροί φυγάδες στα σύνορα αυξάνονταν,  παίρνει μία παράτολμη απόφαση. Να ανοίξει την εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου στο μοναστήρι στο χωριό του την ημέρα της μνήμης της, στις 15 Αυγούστου. Η εκκλησία ήταν μία από τις τουλάχιστον 10 που είχε παλαιότερα το χωριό, η οποία σώθηκε από την καταστροφή με την μετατροπή της σε αποθήκη. Πολλοί συγχωριανοί του προσπάθησαν  να τον συνεφέρουν τονίζοντας του  ότι θα βρει το μπελά του από το πανίσχυρο ακόμη Κόμμα Εργασίας, που δεν ανεχόταν τέτοιες ενέργειες και τιμωρούσε με πολυετή κάθειρξη κάθε θρησκευτική ιεροπραξία. Ο κ. Σωτήρης όμως ήταν αποφασισμένος. Με λίγους συγχωριανούς, πήγε στην εκκλησία, την καθάρισε καθώς  ήταν ερημωμένη, την στόλισε, άναψε κεριά, τοποθέτησε εικόνες, χτύπησε την καμπάνα και ελλείψει ιερέως, έψαλλε ορισμένα τροπάρια από την ακολουθία του εσπερινού. Αυτό το «άνοιγμα» της εκκλησίας υπήρξε το πρώτο καταγεγραμμένο σε ολόκληρη την Αλβανία, με την πρώτη θεία λειτουργία να γίνεται από τον αποσχηματισμένο ιερέα  π. Μιχαήλ Ντάκο στη Δερβιτσάνη Αργυροκάστρου, τέσσερις μήνες αργότερα, στις 12 Δεκεμβρίου του ιδίου έτους 1990.

Γεμάτος με ιερό ζήλο ο κ. Σωτήρης δεν αρκείται σε αυτή την ενέργεια. Συντονίζει επιτροπές  για το άνοιγμα των εκκλησιών σε διάφορες πόλεις και καθώς το καθεστώς πνέει τα λοίσθια , γυρνάει ολόκληρη την Αλβανία, από το Νότο ως το Βορρά για να μεταφέρει το μήνυμα της ελπίδας και της ανάστασης της πίστης. Στο διάστημα αυτό έζησε πολλά θαυμαστά περιστατικά που στερέωσαν την πίστη του σε βαθμό που να περιφρονεί τις μεγάλες και ανυπέρβλητες δυσκολίες. Σε μεγάλο βαθμό, η επιτροπή υποδοχής που συνάντησε ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος όταν  πήγε πρώτη φορά  ως Έξαρχος του Πατριαρχείου στα Τίρανα στις 17 Ιουλίου 1991, οφείλεται και στην προεργασία που έκανε ο κ. Σωτήρης Μπαμπούλας.  Γεμάτος ενθουσιασμό για τον άνεμο της ελευθερίας που φυσούσε στη γειτονική χώρα, πρωτοστατεί και στην πρώτη Γενική Κληρικολαϊκή σύναξη αλλά και γενικότερα στην προσπάθεια ανασυγκρότησης της εκκλησίας, στηρίζοντας από την πρώτη στιγμή την μεγάλη προσπάθεια του αρχιεπισκόπου.  Τα όσα θαυμαστά έζησε, τα κατέγραψε στο βιβλίο του «Οι πρώτες καμπάνες μετά τον ολοκληρωτισμό» που εκδόθηκε μόλις πέρυσι. 

Πέρα όμως από την πίστη του ο κ. Σωτήρης υπήρξε και θερμός Έλληνας. Τον θυμόμαστε με συγκίνηση να οργανώνει τα πρώτα χρόνια  τη λειτουργία φροντιστηρίου ελληνικής γλώσσας στο χωριό του αλλά και αργότερα να καμαρώνει με τη λειτουργία του ελληνοαλβανικού σχολείου ΟΜΗΡΟΣ, 2χλμ από τη Μπομποστίτσα, καθώς έτσι όπως μας έλεγε, τα ελληνόπουλα της Κορυτσάς θα μπορούσαν να μαθαίνουν ελληνικά, κάτι που στερήθηκε ο ίδιος καθώς το αλβανικό καθεστώς του Ζώγου, έκλεισε με τη βία όλα τα ελληνικά σχολεία στην περιοχή από το 1925. Προσωπικά του χρωστάμε ευγνωμοσύνη γιατί πάντοτε μας υποδεχόταν στο χωριό του με αγάπη και φιλόξενη διάθεση και παρά την ηλικία του τα τελευταία χρόνια δεν έλεγε ποτέ όχι, στο να ξεναγήσει με πολλή προθυμία και χαρά, ομάδες από την Ελλάδα στα θρησκευτικά μνημεία της περιοχής αλλά και να μοιρασθεί μαζί τους τις πολύτιμες αναμνήσεις του από το έπος του 1940.

Είναι πεποίθησή μας ότι άνθρωποι σαν τον κ. Σωτήρη Μπαμπούλα είναι αυτοί που πάλεψαν για Χριστό και Ελλάδα στην ευαίσθητη περιοχή της Κορυτσάς, σε δύσκολες εποχές και χωρίς να συγκεντρώνουν πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας. Προσευχόμαστε, ο Άγιος Θεός να αναπαύσει την ψυχή του ως ένα εργάτη του αμπελώνος του που κοπίασε πολύ και να αναδείξει και άλλους μιμητές του ζήλου και συνεχιστές του έργου του! Ας είναι αιωνία η μνήμη του!