Μήπως τελικὰ ὑπάρχει ἐκ Βορρᾶ κίνδυνος;

Μέχρι τὴν λήξη τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου (περίπου στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1990) ὑπῆρχε καὶ στὴν χώρα μας ὡς στρατιωτικὴ ἀρχὴ-δόγμα, ὡς σχέδιο ἀμύνης, ἡ ὁποιαδήποτε ἀπόκρουση κάποιας ἐκ Βορρᾶ ἐπιθέσεως, διότι ἡ Ἑλλὰς ἀνῆκε σὲ διαφορετικὸ Πολιτικὸ καὶ Στρατιωτικὸ Στρατόπεδο σὲ σχέση μὲ τοὺς γείτονες μας (ἀνήκαμε στὸ ΝΑΤΟ, ἄσχετα ἂν καὶ οἱ βόρειοι γείτονές μας τώρα ἐπιδιώκουν νὰ εἰσέλθουν σὲ αὐτὸ-ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι ἄλλο θέμα).

Οἱ παλαιότεροι θὰ θυμοῦνται ὅτι ὡς τὸ 1974 πολλοὶ στὴν Ἑλλάδα ὁμιλοῦσαν ἐπισήμως περὶ τοῦ ἐκ Βορρᾶ Κινδύνου. Στηρίζονταν σὲ ἄλλα δεδομένα, ἀλλὰ καὶ στὶς ἀσταθεῖς διεθνεῖς ἰσορροπίες. Δὲν εἶχαν περάσει πολλὰ χρόνια ἀπὸ τὶς τελευταῖες πολεμικὲς περιπέτειες τοῦ Ἑλληνισμοῦ, πολλὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες ξεκινοῦσαν γεωγραφικὰ ἀπὸ τὰ Βόρεια σύνορά μας (ἀπὸ ἐκεῖ εἰσῆλθαν ὡς κατακτητὲς οἱ Βούλγαροι μὲ τὴν συνεργία τῶν Γερμανῶν τὸ 1941-1944 καὶ ἀργότερα ἀπὸ ἐκεῖ στέλλονταν ὄπλα καὶ ἐφόδια στοὺς στρεφόμενους κατὰ τῆς Ἑλλάδος ὀπαδοὺς τοῦ ἐγχώριου Σταλινισμοῦ, στὴν περίοδο 1945-1949. Γιὰ ὅλα αὐτὰ ὑπάρχουν ἠχηρὲς οἱ Ἱστορικὲς ἀποδείξεις). Ἡ Τουρκικὴ ἐπιθετικότητα ἀπὸ τὸ 1974 καὶ μετὰ ἔκανε πολλοὺς νὰ πιστεύουν ὅτι ὁ ἐκ Βορρᾶ κίνδυνος παρῆλθε.

Δυστυχῶς, στὰ τελευταῖα χρόνια, παρότι τὰ Βόρεια γειτονικὰ Κράτη εἶναι φτωχὰ καὶ διεθνῶς ἀδύναμα, δὲν ἔχουν πάψει νὰ λειτουργοῦν ὑπονομευτικὰ ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος. Ἀναφερόμαστε στὰ Σκόπια καὶ τὴν Ἀλβανία. Ναί, αὐτὰ τὰ δύο Κράτη, ποὺ ἡ Ἑλληνικὴ Διπλωματία (γιὰ νὰ μὴν μιλήσουμε γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ ἐπιχειρηματικότητα, ποὺ τοὺς ἔδωσε φαγητὸ μέχρι ἐκεῖ ποὺ δὲν παίρνει) τοὺς φέρθηκε μὲ κάθε διάσταση «γαλατικῆς εὐγένειας».

Καὶ τί ἔχουμε ἀπὸ τὴν μεριά τους; Συνέχιση τῶν παραχαράξεων τῆς Ἱστορίας, ἀλλὰ καὶ προσπάθεια καπηλεύσεως τῆς Ἱστορίας μας, καθὼς καλλιεργοῦν οἱ ἐπίσημοι ἢ μὴ φορεῖς τους ἕναν ἀνεκδιήγητο Ἀλυτρωτισμό. Τὰ βλέπουμε αὐτὰ ὅλοι.

Δὲν περνᾶ μήνας χωρὶς μία νέα εἴδηση γιὰ τὶς κινήσεις Ἀλβανῶν ποὺ ἀνακινοῦν Τσάμικο ἢ Σκοπιανῶν ποὺ ἐπαναλαμβάνουν ὅτι εἶναι …Μακεδόνες καὶ τοὺς χρωστᾶμε καὶ ἐδάφη, γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ ἑνοποιήσουν τήν Μακεδονία, ὅπως ἦταν τὰ ὄνειρα τῶν Πανσλαβιστῶν ἀπὸ τὸν 19ο αἰώνα. Τότε στὸ παιχνίδι ἦταν οἱ Βούλγαροι καὶ γιὰ αὐτὸ ἔγιναν τόσες μάχες, ὅπως καὶ ὁ Μακεδονικὸς Ἀγώνας. Τώρα πρωτοστατοῦν οἱ «βαπτισμένοι»  ἀπὸ τὸν Τίτο «Μακεδόνες», ποὺ ἔχουν μετατρέψει τὴν χώρα τους σὲ μία …..Ντίσνεϋλαντ τῆς Ἱστορικῆς παραχαράξεως. Γεμάτη μὲ ἀγάλματα τῆς ἀρχαίας Μακεδονίας μας. Ἀπέναντι σὲ ὅλα αὐτὰ ἡ ἐπίσημη Ἑλλὰς (ποὺ ἐλέγχεται ἀπὸ τὶς Ἐλίτ, ποὺ θεωροῦν ὅτι τὸ καθῆκον τους πρὸς τὴν Πατρίδα περιορίζεται στὴν οἰκονομικὴ διαχείριση τῆς ἐξουσίας καὶ «Μεγάλη Ἰδέα» τους εἶναι ἡ ἐπίτευξη πλουτισμοῦ γιὰ τὶς οἰκογένειές τους) δὲν ὁμιλεῖ οὔτε γιὰ τὴν Βόρειο ἤπειρο (τὸ ΥΠΑΡΚΤΟ θέμα ἀπὸ τὸ 1946 γιὰ τὴν Διεθνῆ Διπλωματία) οὔτε ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴν τύχη τῶν ἐναπομεινάντων Ἑλλήνων στὰ Σκόπια.

Ὅλες αὐτὲς οἱ ἐκ Βορρᾶ ἐπιθέσεις συνεχίζονται καὶ δὲν ξέρουμε ποῦ τελικὰ θὰ ὁδηγήσουν, ἂν ἡ ἀδράνειά μας δὲν σταματήσει. Τελικά, μήπως ὁ ἐκ Βορρᾶ Κίνδυνος ἀνεβίωσε, μὲ μία νέα καὶ πιὸ ὕπουλη καὶ ὑφέρπουσα μορφή;

Γεώργιος Διον. Κουρκούτας