100 χρόνια ἀπό τόν Αὐτονομιακό Ἀγώνα τῆς Βορείου Ἠπείρου καί τά 20 χρόνια ἀπό τήν κοίμηση τοῦ Μητροπολίτη Σεβαστιανοῦ

Μέ ἰδιαίτερη ἐπιτυχία πραγματοποιήθηκε στό Πνευματικό Κέντρο Κωνσταντινουπολιτῶν ἡ ἐκδήλωση πού διοργάνωσαν ἡ ΣΦΕΒΑ καί ὁ ΠΑΣΥΒΑ γιά τά 100 χρόνια ἀπό τόν Αὐτονομιακό Ἀγώνα τῆς Βορείου Ἠπείρου καί τά 20 χρόνια ἀπό τήν κοίμηση τοῦ Μητροπολίτη Σεβαστιανοῦ. Τήν ἐκδήλωση χαιρέτησε ὁ Πρόεδρος τῆς ΣΦΕΒΑ κ. Ἀπόστολος Κατωπόδης, ὁ ὁποῖος τόνισε ὅτι ἡ ΣΦΕΒΑ πιστή στά ὁράματα τοῦ Αὐτονομιακοῦ Ἀγώνα ἐξακολουθεῖ νά στηρίζει τήν παραμονή τῶν ἀδελφῶν μας στίς πατρογονικές ἑστίες καί νά διατηρεῖ παράλληλα στήν ἐπικαιρότητα τό ἐθνικό ζήτημα τῆς Βορείου Ἠπείρου, τό ὁποῖο παραμένει ἐνεργό.

Ὁ ὁμιλητῆς της ἐκδηλώσεως, Μητροπολίτης Δρυινουπόλεως κ. Ἀνδρέας, ἀφοῦ ἔκανε μία ἱστορική ἀναδρομή, τόσο στόν Αὐτονομιακό Ἀγώνα, ὅσο καί στή δράση τοῦ ἡγέτη τοῦ σύγχρονου Βορειοηπειρωτικοῦ Ἀγώνα Μητροπολίτη Σεβαστιανοῦ, ὑπογράμμισε ὅτι ἡ ἐθνική προσπάθεια τοῦ ΠΑΣΥΒΑ καί τῆς ΣΦΕΒΑ θά ὁλοκληρωθεῖ ὅταν δικαιωθοῦν οἱ Βορειοηπειρῶτες ἀδελφοί μας καί ἀναπνεύσουν τόν ἀέρα τῆς Ἑλληνικῆς Ἐλευθερίας.

Ἐξάλλου στό μνημόσυνο πού τελέστηκε γιά τήν ψυχή τοῦ μακαριστοῦ ἱεράρχου στίς 15.12.2014 στόν Ι.Ν. Ἄγ. Νικολάου Πευκακίων, μίλησε ὁ κ. Νικόλαος Καρζής, παλαιό μέλος τῆς ΣΦΕΒΑ, ὁ ὁποῖος τόνισε:

«Σέ μία Ἑλλάδα πού συνεχῶς ἀλλοτριώνεται ἀπό τίς μικρότητές της, ἀλλά καί φτωχαίνει ἀπό τίς ἀπουσίες τῶν μεγάλων εἶναι ἀναγκαία ἡ ἀπόδοση εὐγνωμοσύνης στά πρόσωπά τους καί ἐπιβεβλημένος ὁ ἀναβαπτισμός στά ἀκατάλυτα καί αἰώνια πρότυπά τους. Δέν χωρεῖ ἀμφιβολία ὅτι ὁ ἀοίδιμος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης κυρός Σεβαστιανός ὑπῆρξε μία τέτοια μεγάλη προσωπικότητα, πού ἀναβίβασε, ὅπως προσφυῶς ἔχει λεχθεῖ, σέ ἰδανικά ὕψη τήν ἀρχιεροσύνη, «ἀναδειχθεῖς, ἐν τέλει, ἄξιος - σέμνωμα, ἀληθῶς, καί ἀγλάϊσμα τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἔθνους». Γιά αὐτό, ὅταν στίς 06:35 τό πρωί τῆς 12ης Δεκεμβρίου 1994, πρίν ἀπό 20, δηλαδή, ἀκριβῶς χρόνια ἄφησε τήν τελευταία του πνοή, ἡ στρατευόμενη Ἐκκλησία ἔγινε φτωχότερη. Ὁ ἴδιος ὅμως ἔσπασε τούς φραγμούς τῆς ἐπιγειότητας, τοῦ «νῦν» καί τοῦ τώρα καί πέρασε στή σφαίρα τῆς αἰωνιότητας, τοῦ «ἀεί» καί τοῦ πάντα.

Δέν θά ἦταν ὑπερβολή νά λεχθεῖ ὅτι ὁ ἀείμνηστος Ἱεράρχης διαμόρφωσε γιά τρεῖς σχεδόν δεκαετίες τήν Ἱστορία τοῦ βόρ/κοῦ ζητήματος. Καί τοῦτο, διότι θεώρησε χρέος ὀφειλετικό καί καθῆκον ἱερό νά μήν κλειστεῖ στό καβούκι τῆς ἔνοχης σιωπῆς καί τῆς ἐφάμαρτης συγκάλυψης, ἀλλά νά ὑψώσει φωνή διαμαρτυρίας καί νά μεταφέρει ὅπου γῆς τό δράμα καί τό κλάμα τῶν ἀδελφῶν τῆς Β. Ἠπείρου

Ὡστόσο, ὅπως ἦταν φυσικό, ὁ δρόμος πού διάλεξε νά βαδίσει ὁ Μητροπολίτης Σεβαστιανός δέν ἦταν πάντοτε στρωμένος μέ τά ροδοπέταλα τῆς ὁλοπρόθυμης ἀποδοχῆς οὔτε βεβαίως συνοδευόταν ὁπωσδήποτε ἀπό τά χειροκροτήματα τοῦ ἐνθουσιασμοῦ καί τίς ἐπευφημίες τοῦ ἀκροατηρίου. Δέν ἔλειψαν ἔτσι οἱ ἀπειλές καί οἱ ἐκφοβισμοί, καθώς καί οἱ ἀντιδράσεις κυρίως ἀπό ἐκείνους πού προσπάθησαν νά προσδώσουν κομματική ταυτότητα στόν ἀγώνα του· πού ἐπιχείρησαν νά ἀμφισβητήσουν τήν ἁγνότητα τῶν προθέσεών του καί τήν ἀνιδιοτέλεια τῶν κινήτρων του καί ἐπεδίωξαν νά φορτώσουν μέ ἀδιέξοδα τήν πορεία του. Ὅμως, «ἡ Δρῦς ποτέ δέ λύγισε σάν πέρναγαν τυφῶνες […] ποτέ δέν ἔσκυψε στούς κεραυνούς τῆς λάσπης καί τοῦ φόβου, μόνο τά χέρια ὕψωνε καί μύριζε οὐρανός…» .