ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Σὲ λίγο τελειώνει καὶ τὸ 2017. Γι᾿ αὐτό, εἶναι καιρὸς νὰ κάνουμε τὸν ἀπολογισμό, σχετικὰ μὲ τὸ Βορειοηπειρωτικό, τὸ μεγάλο αὐτὸ ἐθνικὸ θέμα.

Ὁ πρόεδρος τοῦ ΠΑ.ΣΥ.Β.Α., Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης κ. Ἀνδρέας, εἶχε ἤδη ἀπὸ τὴν περασμένη χρονιὰ διακηρύξει, ὅτι «ἡ Αὐτονομία ἀπέθανε καὶ ἐτάφη· τώρα θὰ λέμε: ζήτω ἡ ἕνωση τῆς Βορείου Ἠπείρου μὲ τὴν Ἑλλάδα». Εἶχε λόγους νὰ τὸ λέῃ αὐτό. Διότι οἱ Ἀλβανοὶ δὲν σεβάστηκαν ποτὲ τὸ «Πρωτόκολλο τῆς Κερκύρας» (17.5.1914), τὸ ὁποῖο προέβλεπε εὐρύτατη αὐτονομία γιὰ τὴν ἀδικημένη ἀπὸ τοὺς τότε ἰσχυροὺς Βόρειο Ἤπειρο. Καὶ νὰ σημειωθῇ, ὅτι τὸ ἐν λόγῳ «Πρωτόκολλο» τὸ εἶχε συνυπογράψει καὶ ἡ Ἀλβανία! Ὅμως, ἀπὸ τὸ 1914, ὅταν δηλαδὴ ἱδρύθηκε σὰν κράτος, γιὰ πρώτη φορά, ἡ Ἀλβανία, ἴσαμε σήμερα, ἡ γειτονικὴ χώρα ἔγραψε στὰ παλαιότερα τῶν ὑποδημάτων της τὶς ὑποχρεώσεις της ἔναντι τῶν Βορειοηπειρωτῶν. Δὲν μιλᾶμε, βέβαια, γιὰ τὰ μαῦρα χρόνια τῆς κομμουνιστικῆς τυραννίας τοῦ Ἐμβὲρ Χότζα καὶ τοῦ Ραμὶζ Ἀλία, ποὺ ἔκαναν μαρτυρικὴ τὴν ζωὴ καὶ τῶν Ἑλλήνων (κυρίως) καὶ τῶν Ἀλβανῶν. Λέμε γιὰ τὴν μετακομμουνιστικὴ περίοδο, ὁπότε ὑποτίθεται, ὅτι ἐγκαθιδρύθηκε ἡ δημοκρατία.

Διότι, τὰ τελευταῖα αὐτὰ χρόνια, οἱ ἐκεῖ κυβερνῶντες προσπάθησαν νὰ ἐξουδετερώσουν τὸν προαιωνίως αὐτόχθονο Ἑλληνισμό. Ἄλλαξαν τὸν ἐκλογικὸ νόμο, καὶ πέτυχαν νὰ ἐκλεγοῦν ἀλβανοὶ ἤ φιλοαλβανοὶ δήμαρχοι σὲ ἑλληνικές, καθαρά, περιοχές. Ἰδιαίτερα στὴν ἡρωϊκὴ Χειμάρρα, δήμαρχος ἐξελέγη Ἕλληνας μέν, ἀλλὰ Ἀλβανὸς στὴν ψυχή, τυφλὸ ὄργανο τῶν κυβερνώντων. Ἔτσι, χαρακτηρίστηκαν, αὐθαιρέτως ἐννοεῖται, ἰδιοκτησίες Ἑλληνικές, ὡς…ἀλβανικές, μὲ πλαστὰ δῆθεν φιρμάνια καὶ ἔγγραφα καὶ ἄρχισαν νὰ κατεδαφίζουν σπίτια καὶ μαγαζιὰ τῶν Βορειοηπειρωτῶν. Καὶ μόνο, μετὰ ἀπὸ ἔντονες διαμαρτυρίες, σταμάτησε τὸ κακό. Ἄν καὶ κάποιες πληροφορίες ἐπιμένουν, ὅτι οἱ Ἀλβανοὶ συνεχίζουν τὴν τακτικὴ τῶν κατεδαφίσεων, προκειμένου νὰ ἀνεγερθοῦν ξενοδοχειακές, κυρίως, μονάδες ἀπὸ πολυεθνικὲς ἑταιρεῖες.

Ἕνα ἄλλο στοιχεῖο ἀνθελληνικῆς τακτικῆς τῶν γειτόνων μας, εἶναι ἡ πολεμικὴ ἐναντίον τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἀναστασίου, τὸν ὁποῖο κάποιος « συγγραφέας » Ἀλβανὸς τὸν χαρακτήρισε, πρόσφατα, ὅπως καὶ τὸν Ἱερομάρτυρα Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό, ὡς…« δαίμονες μὲ ράσα»! Ἔτσι, ἐπιβεβαιώνεται αὐτὸ ποὺ ἔλεγαν ὁ Κροῦστσεφ καὶ ὁ Μάο, ὅτι «οἱ Ἀλβανοὶ δὲν ἔχουν μπέσα». Διότι, ἐνῷ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἔχει προσφέρει τόσα - ὄχι μόνο ἐκκλησιαστικά, ἀλλὰ καὶ κοινωνικά - ἔργα, ἐν τούτοις τὸν ἀντιμετωπίζουν μὲ ἐχθρότητα…

Βέβαια, δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε καὶ τὴν περίπτωση τῶν «Τσάμηδων» τοὺς ὁποίους ἡ κυβέρνηση τῆς γείτονος ὑποκινεῖ - παρασκηνιακῶς, ἐννοεῖται – νὰ ξεσηκώνωνται συχνὰ ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος.

Τὸ μόνο θετικό, θὰ μποροῦσε νὰ πῇ κανείς, εἶναι ὅτι οἱ Βορειοηπειρῶτες ποὺ μένουν στὴν πατρική τους γῆ, προσπαθοῦν νὰ πετύχουν μιὰ ἑνότητα μεταξύ τους, ὥστε ἀπὸ κοινοῦ νὰ ἀντιμετωπίσουν τὶς δόλιες ἀλβανικὲς μεθοδεύσεις. Θετικό, ἀκόμη, στοιχεῖο εἶναι ἡ ἔναρξη τῆς ἀνακομιδῆς ( καὶ ταυτοποιήσεως ) τῶν ὀστῶν τῶν ἡρώων Ἑλλήνων στρατιωτῶν τοῦ Ἔπους τοῦ 1940.

Τὰ στοιχεῖα πάντως, δὲν εἶναι καὶ πολὺ ἐνθαρρυντικά. Ἄν, μάλιστα, δῇ κανείς, πῶς οἱ Παλαιστήνιοι καὶ οἱ Κοῦρδοι παλεύουν ἐνάντια σὲ ἰσχυρὰ κράτη, καὶ συνεχίζουν νὰ ἀγωνίζωνται, παρὰ τὶς ἑκατόμβες τῶν θυμάτων, πρέπει καὶ οἱ Βορειοηπειρῶτες, μονοιασμένοι καὶ ἑνωμένοι, ὅσοι ζοῦν μέσα κι᾿ ὅσοι διαβιοῦν στὴν Ἑλλάδα, νὰ παλέψουν μεθοδευμένα καὶ ἀποφασιστικά, μὲ ἕνα στόχο : τὴν ἕνωση τῆς Βορείου Ἠπείρου μὲ τὴν Ἑλλάδα. Καὶ ὁ Θεὸς ἔσται βοηθός!

«ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΝ ΒΗΜΑ»