Για το έγκλημα στη Γλύνα τον Αύγουστο του 1943

Για το έγκλημα στη Γλύνα τον Αύγουστο του 1943, έχουν γραφτεί αρκετά. Ενα έγκλημα από τους μπαλίστες συνεργάτες των Ιταλών σε συνεργασία με τους παρτιζάνους κομμουνιστές, εν γνώσει του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, εναντίον των ελληνόψυχων παλικαριών του ΜΑΒΗ, δυνατός πυρήνας του οποίου υπήρχε στο χωριό και απεργάζονταν τη Λευτεριά της Βορείου Ηπείρου, έχοντας δώσει όρκο λίγες μέρες πρίν, να χύσουν και το αίμα τους για την Ελλάδα. Πέρα από την μαρτυρία του αυτόπτη μάρτυρα Γιώργου Γκίκα (φωτό πάνω), συγκλονιστική είναι και η μαρτυρία –για πρώτη φορά - του αδερφού των δύο επιζώντων αδερφών Λέκκα, Σπύρου Λέκκα (φωτό κάτω) που για πρώτη φορά καταθέτει τα όσα του αφηγήθηκαν τα αδέρφια του Ηρακλής και Θεοδόσης τα πρό της εκτελέσεως στο λάκκο, και τα όσα επακολούθησαν  μετά που τα έζησε  και ο ίδιος .

 «….όταν τους πυροβόλησαν με την ριπή τού πολυβόλου κι έπεσαν ο ένας πάνω στον άλλο, όπως έπεφταν πάνω εκεί , τον έναν τον πήρε στο στήθος , στην δεξιά πλευρά του στήθους και του βγήκε προς το μάτι επάνω κι έχασε το μάτι του  ο Ηρακλής ενώ τον Θεοδόση τον πέτυχε από το δεξί μάτι στον κρόταφο σχεδόν και του βγήκε χαμηλά στο αριστερό μάγουλο, γι’ αυτό και γλίτωσε το αριστερό του μάτι, δηλαδή και τα δύο αδέρφια ήταν μονόφθαλμοι. Τον Ηρακλή τον πήρε και στον δεξί μηρό, τού είχε μπαταριάσει σχεδόν το πόδι, και προς τα πάνω στο στήθος. Όταν λοιπόν έπεσαν εκεί πέρα,  μετά από λίγο έπεσε μια καταρρακτώδη βροχή κι ενώ το αίμα ήταν περίπου τριάντα πόντους , είχαν πλημμυρήσει, άρχισε να τους ξεπλένει όλους. Αυτό τους έτσουξε απ’την βροχή που έπεσε επάνω τους και φώναξαν ωωωχχχ !!!,άρχισαν να βογγάνε. Ο τελευταίος Τουρκαλβανός που ‘ χε μείνει για να τους πάρει ζώνες , παπούτσια και παντελόνια άκουσε τις κραυγές και πήγε από πάνω να δει ποιος είναι κι άρχισε να δίνει την χαριστική βολή , έριξε και σ’ αυτούς, κάποια τους πέτυχε αλλά τελικά δεν είχαν εκπνεύσει ακόμα . Κάποιος απ’ τα γειτονικά χωριά ειδοποίησε ότι τους εκτέλεσαν  και πήγε η μάνα μας με τα άλογα για να τους πάρει πιστεύοντας ότι είναι πεθαμένοι. Όταν είδε ότι ζούν ακόμα, τους πήγαν στο Αργυρόκαστρο με τα πόδια μπαταριασμένα και τα αίματα να τρέχουνε, τους πήγε λοιπόν στο Αργυρόκαστρο κι εκεί μαθεύτηκε ότι κάποιους κατέβασαν κι ότι δεν είχαν πεθάνει πάνω στον λάκκο, και για να μην δώσουν μαρτυρία τι είχε συμβεί σ’ εκείνο το έγκλημα άρχισαν να ψάχνουν οι Μπαλίστες και να απειλούν όλους για να βρουν εκείνους που είχαν σωθεί. Τους έκρυψαν λοιπόν στο νεκροτομείο για να δείξουν ότι είναι νεκροί και για να μην καταλάβει κανείς ποιοι είναι. Άρχισαν λοιπόν οι Μπαλίστες να απειλούν με τα όπλα στο κεφάλι  γιατρούς εκεί στο νοσοκομείο ώστε αφού είναι νοσοκομείο κάποιοι θα έχουν αίματα, κάποιον θα έχουν εδώ και τον κρύβουν για να του δένουν και τις πληγές. Τελικά δεν κατάφεραν να βρουν ποιοι είναι. Τελικά μετά από δυο τρεις μέρες ένας απ’ την Άνω Επισκοπή που ‘χε έρθει απ’την Αμερική τους πήρε με αυτοκίνητο κρυφά , τότε δεν γινόταν στα σύνορα έλεγχος καλός και τους πέρασε στα Γιάννενα .Τους έντυσε με τραγιάσκες , καινούργια γυαλιά , καινούργια κοστούμια κάνοντας του τουρίστες, ενώ ήταν μπαταρισμένες από κάτω και δεμένες οι πληγές για να τους πάει στο Χατζηκώστα. Πήγαν λοιπόν στο Χατζηκώστα κι έμειναν έξι μήνες. Σ ’έξι μήνες ο Θεοδόσης θεραπεύτηκε χάνοντας μόνο το μάτι του και γύρισε πίσω και μετά παντρεύτηκε και γέννησε τον Ηλία και τον Χρήστο που έφυγαν το 1982 μαζί με τον θείο τους τον Σπύρο. Ο Ηρακλής χαροπάλευε ο καημένος , τον πήγαν με αεροπλάνο μετά από μερικούς μήνες απ’ το Χατζηκώστα στον Ευαγγελισμό δεν άντεξε όμως και εξέπνευσε. Εζησε τελικά μόνο ο Θεοδόσης ο οποίος γύρισε πίσω και τράβηξε αυτά που τράβηξε."            

Σπύρος Λέκκας  Γλύνα 31.07.2016