«Θὰ περιμένω τὰ κόκαλα τοῦ πατέρα μου, ἐλπίζω…»

Ὁ 78χρονος συνταξιοῦχος τοῦ ΟΓΑ Γιάννης Χαρισμανίδης, ποὺ ζεῖ στὴ Μάνδρα, εἶναι ἀπὸ τοὺς πρώτους Λαρισαίους ποὺ ἀνταποκρίθηκαν στὸ κάλεσμα τοῦ ΓΕΕΘΑ νὰ δημιουργηθεῖ βάση δεδομένων ὥστε νὰ ταυτοποιηθοῦν τὰ ὀστᾶ Ἑλλήνων ποὺ ἔχασαν τὴ ζωή τους στὴν Ἀλβανία κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ πολέμου 1940 – ’41

Γιὰ τοὺς ὑπόλοιπους ἀκούγεται ἁπλό, σὰν μία τυπικὴ αἱμοληψία δηλαδή, ἀλλὰ γιὰ τὸν 78χρονο συνταξιοῦχο τοῦ ΟΓΑ, ἡ ταυτοποίηση τῶν ὀστῶν τοῦ πατέρα του, ἀποτελεῖ ὁλόκληρο κεφάλαιο, εἶναι ὑπόθεση ζωῆς ἀφοῦ ἀφορᾶ στὴν ἴδια τοῦ τὴ ζωή. Ἡ διακρατικὴ συμφωνία, ἀναζωπύρωσε τὶς ἐλπίδες νὰ βρεῖ τὰ ὀστᾶ τοῦ ἥρωα πατέρα του.

Ὁ Γιάννης Χαρισμανίδης δὲν γνώρισε ποτὲ τὸν πατέρα του, καθὼς λίγους μῆνες ἀφότου γεννήθηκε, ὁ στρατιώτης Ἀντώνης Χαρισμανίδης, ὁ πατέρας τοῦ δηλαδή, σὲ ἡλικία 24 ἐτῶν ἔπεφτε νεκρὸς στὸ ἑλληνοαλβανικὸ μέτωπο. Οὔτε καὶ ὁ νεαρὸς στρατιώτης γνώρισε τὸν γιὸ τοῦ Γιάννη, παρὰ μόνο ἔμαθε πὼς ἔγινε πατέρας, ὅταν ἀπὸ τὸ χωριὸ τοῦ ἔγραψαν.

Ὁ κὺρ Γιάννης μὲ χαρὰ μᾶς ἄνοιξε τὸ σπίτι του στὴ Μάνδρα ὅπου ζεῖ, νὰ μᾶς ὑποδεχθεῖ, νὰ κουβεντιάσουμε. Ὅσο τοῦ ἐπέτρεπε δηλαδὴ ἡ συγκίνηση, ἀφοῦ κάθε φορᾶ ποὺ ἀναφερόταν στὸν πατέρα του, βούρκωνε. Ὅπως μὲ συγκίνηση μᾶς ἔδειχνε καὶ παλιὲς φωτογραφίες.

Ἀλλὰ ὅσο βούρκωνε, ὅσο τὰ βασανισμένα παιδικά του χρόνια γινόταν κόμπος στὸν λαιμό του, ἄλλο τόσο ἔδειχνε ἀποφασισμένος νὰ ἐπιμείνει στὴ διαδικασία. «Ἔχεις κουράγιο, θὰ ἐπιμείνεις;» τὸν ρωτήσαμε. «Θὰ ἐπιμείνω. Πατέρα δὲν φώναξα, δὲν θὰ ἐπιμείνω;» ἀπάντησε μὲ ἔνταση.

Ὁ Γιάννης Χαρισμανίδης γεννήθηκε στὰ τέλη τοῦ 1940, μᾶλλον Νοέμβριο. «Ποιὸν νὰ ρωτήσω, ποιὸν μήνα;» μᾶς λέει, «ἡ μάνα μου μὲ ἄφησε 3 μηνῶν στὴν κούνια, ἡ γιαγιὰ μὲ μεγάλωσε». Ἄλλωστε ὅπως σὲ ὅλα τὰ χωριὰ ἐκείνη τὴν περίοδο, τὸ τελευταῖο ποὺ εἶχε σημασία ἦταν νὰ καταγραφεῖ, ἡ ἡμέρα καὶ ὁ μήνας ποὺ γεννήθηκε κάθε παιδί. Οἱ μεγαλύτεροι θυμόνταν μόνο τὴ χρονιά…

Ὁ πατέρας του, Ἀντώνης Χαρισμανίδης, μόλις εἶχε ὁλοκληρώσει τὴ θητεία του στὸν Στρατὸ καὶ γύρισε στὸ χωριό, στὴ Μάνδρα, ἀλλὰ ἀτύχησε καθὼς κηρύχθηκε ὁ πόλεμος. Ἔτσι βρίσκεται στὸ μέτωπο ὅπου μαθαίνει, ἀπὸ γράμμα, πὼς ἔγινε πατέρας ἐνῶ γράφει σὲ συγχωριανό του καὶ μαζί του στέλνει μία φωτογραφία, στρατιώτης.

Μία φωτογραφία ποὺ παραδόθηκε στὸν Γιάννη Χαρισμανίδη, μετὰ ἀπὸ 35χρόνια καθὼς τυχαία ἀνακαλύφθηκε ὅταν κάποιος συγχωριανὸς «σκάλιζε» παλιὲς φωτογραφίες, τῶν δικῶν τοῦ προσώπων.

Ὁ Ἀντώνης Χαρισμανίδης, μόλις 24 ἐτῶν, χάνει τὴ ζωή του στὶς 6 Φεβρουαρίου 1941 στὸ ὅρος Τρεμπεσίνα (βορειοδυτικά της Κλεισούρας) στὶς πολυνεκρὲς μάχες κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ἑλληνοϊταλικοῦ πολέμου γιὰ τὴν κατάληψη τῆς Τρεμπεσίνας, μίας περιοχῆς μὲ μεγάλη στρατηγικὴ σημασία.

Ὁ Γιάννης Χαρισμανίδης, ὀρφανὸς ἀπὸ πατέρα καὶ χωρὶς μάνα, φτωχὸς – πάμφτωχος, μεγαλώνει μὲ τὴ γιαγιά του. Μεγαλώνοντας, στὸ σχολεῖο «ρώτησα τὴ γιαγιὰ» ὅπως μᾶς λέει «γιατί ἐγὼ δὲν ἔχω πατέρα ὅπως τὰ ἄλλα παιδιά;». «Ἡ γιαγιὰ τοῦ γύρναγε τὴν πλάτη καὶ ἔβαζε τὰ κλάματα. Μετὰ ποὺ μεγάλωσα κατάλαβα. Πατέρα δὲν γνώρισα, οὔτε αὐτὸς μὲ εἶδε», λέει καὶ βουρκώνει.

Πρὶν ἀπὸ 3 – 4 χρόνια ὁ Γιάννης Χαρισμανίδης πληροφορεῖται γιὰ μία προσκυνηματικοῦ χαρακτήρα ἐκδρομή, τοῦ Συνδέσμου Ἐφέδρων Λάρισας στὴν Ἀλβανία. Μὲ τὴ γυναίκα τοῦ συμμετέχει στὴν ἐκδρομή, στὶς περιοχὲς ποὺ ἐπισκέπτονται ψάχνει στὰ 57 μνήματα ποὺ ὑπάρχουν. «Μὲ τὶς φωτογραφίες καὶ τὰ ὀνόματα» ἀλλὰ δὲν βρίσκει τὸν τάφο τοῦ πατέρα του.

Περνᾶ ἀπὸ τὴν Τρεμπεσίνα καὶ μᾶς περιγράφει τὴν περιοχή: «Δύο χαράδρες, δύο βουνὰ – κοφτά, τὰ κρατοῦσαν μέρες γιὰ νὰ μὴν περάσουν οἱ Ἀλβανοί. Τοὺς πλάκωσαν, τοὺς ἔστειλαν ἀεροπλάνα καὶ τοὺς βομβάρδισαν. Τὸ “γκρέμισαν” τὸ βουνὸ ἀπὸ τὶς βόμβες, εἶναι ἀκόμη σημάδια… Ἔχουν ἐκκλησία ἐκεῖ, ἔχουν μνήματα, ἀλλὰ χωρὶς ὀνόματα».

ΒΑΣΗ DNA

«Τώρα ψάχνουνε νὰ βροῦνε καὶ ἔδωσα αἷμα γιὰ DNA» προσθέτει ὁ κ. Χαρισμανίδης ποὺ προχθές, συνοδευόμενος ἀπὸ μέλη τοῦ Συνδέσμου Ἐφέδρων Λάρισας, πῆγε στὸ 404 Γενικὸ Στρατιωτικὸ Νοσοκομεῖο τῆς Λάρισας, δίνοντας αἷμα.

Προηγήθηκε ἡ ἀνακοίνωση τοῦ ΓΕΕΘΑ ποὺ σημείωνε ὅτι, «ἀπὸ τὶς 22 Ἰανουαρίου ἄρχισαν ἀπὸ τὴν περιοχὴ Dragot (Tepelene) Ἀλβανίας, οἱ ἐργασίες ἀναζήτησης, ἐκταφῆς, προσδιορισμοῦ τῆς ταυτότητας καὶ ἐνταφιασμοῦ τῶν Ἑλλήνων Πεσόντων Στρατιωτικῶν σὲ πολεμικὲς ἐπιχειρήσεις στὴν Ἀλβανία κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ Ἑλληνο - Ἰταλικοῦ πολέμου 1940 - ’41.

Οἱ ἀνωτέρω ἐργασίες ἐντάσσονται στὸ πλαίσιο ὑλοποίησης σχετικῆς διακρατικῆς συμφωνίας μεταξὺ Ἑλλάδας καὶ Ἀλβανίας καθὼς καὶ τῶν συμφωνηθέντων στὶς 20 Δεκεμβρίου 2017 ἀπὸ τὴ Μεικτὴ Ἐπιτροπὴ Ἐμπειρογνωμόνων».

«Ἂς εἶναι καλὰ ὁ Σούρλας» τονίζει ὁ κ. Χαρισμανίδης ἀναφερόμενος στὴν πρωτοβουλία τοῦ πρώην Ὑπουργοῦ καὶ πρώην βουλευτὴ Μαγνησίας Γ. Σούρλα, γιὰ τοὺς ἥρωες τῆς ἐποποιίας τοῦ ’40. Μία ἐθνικὴ ἐπέτειο ποὺ ἡ χώρα τιμᾶ μὲ τυμπανοκρουσίες, παρελάσεις καὶ πανηγυρικοὺς λόγους ἀλλὰ οἱ ἥρωες, οἱ Ἕλληνες πεσόντες, παραμένουν ἄταφοι, 78 χρόνια μετά.

Ὅσα καὶ τὰ χρόνια του κὺρ Γιάννη. «Ἔχεις ἥρωα πατέρα μου ἔλεγαν οἱ στρατιωτικοί», τονίζει μὲ περηφάνια σημειώνοντας παράλληλα τὴν εὐγένεια ἀξιωματικῶν καὶ προσωπικοῦ του 404 ΓΣΝ, προχθὲς ποὺ πῆγε γιὰ νὰ δώσει αἷμα. «Θὰ περιμένω τὰ κόκκαλα τοῦ πατέρα μου, ἐλπίζω…» μᾶς λέει, τοποθετώντας ξανὰ τὶς φωτογραφίες στὴ θέση τους…

Β.ΚΑΚΑΡΑΣ

eleftheria.gr