Οκτώβριος 1991

Μετά από 19 χρόνια στο Πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως,  εξεδήμησε προς Κύριον ο μακαριστός Πατριάρχης Δημήτριος (16 Ιουλίου 1972 – 2 Οκτωβρίου1991). Ετσι, μετά την εκδημία του, η Ιερά Ενδημούσα Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου εξέλεξε Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικό Πατριάρχη, τον  από Χαλκηδόνος Βαρθολομαίο, η ενθρόνιση του οποίου έλαβε χώρα στο Φανάρι στις 22  Οκτωβρίου1991.

Ισως ήταν θεόσταλτη ευκαιρία για τον αείμνηστο Σεβαστιανό να επισκεφθεί την Βασιλεύουσα, καθ’ ότι η ενασχόλησή του με το Εθνικό Θέμα της Βορείου Ηπείρου  δεν του άφηνε και πολλά χρονικά περιθώρια.Τοσούτο μάλλον καθ’ όσον, οι εξελίξεις στα βαλκάνια και ιδιαίτερα στην Αλβανία ήταν σημαντικές αφού μόλις πριν λίγους μήνες τα κομμουνιστικά καθεστώτα της ανατολικής Ευρώπης είχαν πέσει και ο αέρας της ελευθερίας των ανθρώπων έπνεε στις χώρες  αυτές.

Την τιμή να συνοδεύουν τον Ιεράρχη στο ταξίδι του αυτό, την είχαν πολύ λίγοι συνεργάτες του.Από την  πρώτη μέρα εκεί, γίνεται ο πόλος έλξης Ιεραρχών και άλλων προσωπικοτήτων απ’ όλο τον κόσμο που έχουν έρθει  στην Πόλη για την ενθρόνιση του Πατριάρχου. Εκεί ο Δεσπότης δεν χάνει την ευκαιρία να ενημερώνει για τον υπόδουλο ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου, είναι άλλωστε γνωστό το πολυσχιδές έργο του ανά την υφήλιο και μάλιστα εξαιτίας του εθνικού του αγώνα. Συναντά τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, τον ενημερώνει και του ζητά τις προσευχές του για το σκλαβωμένο κομμάτι του ποιμνίου του, αυτό της Δρυινούπολης. Γιατί, όπως  είχε πει  κατά τη δική του ενθρόνιση στην Κόνιτσα τον Ιούνιο του 1967, ήθελε όχι μόνο τον τίτλο να έχει αλλά και την ευθύνη του λαού του….

Ενώ όμως ο ίδιος συγκλονίζει όσους τον ακούν για την όλη πορεία του αγώνα του, από τα πρώτα χρόνια μέχρι και κείνη τη στιγμή,  που τα πράγματα τον δικαιώνουν για την κατάντια του «υπαρκτού σοσιαλισμού», ο ίδιος συγκλονίζεται όταν επισκέπτεται την Αγία Σοφία. Μένει εκστατικός για το μεγαλείο του οικοδομήματος και κάποια στιγμή αρχίζει να σιγοψάλλει το «Τη Υπερμάχω» με τους συνοδούς και τους άλλους τουρίστες να κοιτούν με απορία. Στο τέλος σταυροκοπιέται με δέος και αφήνει τους μύχιους πόθους του να τους καταγράφει η κάμερα των συνεργατών…..   « άμποτε, να δώσει ο Θεός, να κάνει το Θαύμα Του,  να γίνουν ετούτα τα μάρμαρα Ελληνικά..». Το ίδιο επαναλαμβάνεται και πάνω στο γυναικωνίτη της Αγια- Σοφιάς …..