Η ΣΦΕΒΑ αποχαιρετά τον Κώστα Στέργιο


Με συγκίνηση  και σεβασμό η ΣΦΕΒΑ αποχαιρετά τον Κώστα Στέργιο, τον ακατάβλητο και φλογερό μαχητή  και αγωνιστή της ζωής αλλά και των αξιών του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού.

Τον γνωρίσαμε μέσα από τις δύο, φαινομενικά αταίριαστες,  ιδιότητες  που τον χαρακτήριζαν. Η πρώτη χειρωνακτική, καθώς τα χέρια του, χέρια ενός ανθρώπου που από μικρός ασχολήθηκε με βαριές εργασίες, ήταν παράλληλα και χέρια ενός καλλιτέχνη που είχε το χάρισμα να σμιλεύει την πέτρα και να αποδίδει από το άψυχο μάρμαρο και την ύλη, αληθινά αριστουργήματα. Το σπίτι του είχε διαμορφωθεί σε ένα ιδιαίτερο εκθετήριο της τέχνης του που προξενούσε θαυμασμό σε κάθε επισκέπτη. Παράλληλα  πολλές από τις επιγραφές και τους ανδριάντες που τοποθετήθηκαν στα χρόνια της μεταπολίτευσης στο χώρο της Βορείου Ηπείρου είναι δική του δουλειά, την οποία αναλάμβανε με καμάρι και επιπλέον διάθεση  ιδιαίτερα αν επρόκειτο να τιμήσει κάποιον από τους μάρτυρες της δικτατορίας του Ενβέρ Χότζα.                                                                                   

Η δεύτερη διανοητική καθώς ο ίδιος άνθρωπος,  διέθετε και το χάρισμα της ποίησης διοχετεύοντας   με επιτυχία  τον εσωτερικό του κόσμο  σε γραπτά κείμενα μέσα από τις δύο ποιητικές του συλλογές: «Αυτοί που δε λύγισαν» και «Η δόξα μένει αθάνατη». Στην δεύτερη μάλιστα  η ΣΦΕΒΑ είχε την χαρά και την τιμή να συνδράμει στην έκδοσή της. Μέσα από τα ποιήματά του αναδύεται η αγάπη για το χωριό της καταγωγής του, το Λαζάτι, για την περιοχή των Αγίων Σαράντα, αλλά και για ολόκληρη την Βόρειο Ήπειρο, με την ιστορία, τις παραδόσεις, τον πανάρχαιο πολιτισμό και τους πονεμένους μα υπερήφανους κατοίκους της. Ξεχωριστά τον ενέπνεε η αρχαία και σύγχρονη ελληνική ιστορία και η προσφορά του ελληνικού πολιτισμού στην παγκόσμια ιστορία. Τιμούσε και πρόβαλλε τις θυσίες των αγωνιστών του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, παλαιοτέρων και νεοτέρων, δείχνοντάς το έμπρακτα με  την ζωή του  καθώς το γεγονός ότι νυμφεύτηκε την Όλγα, κόρη του εθνομάρτυρα παπα-Γιώργη από τη Λεσινίτσα τον έθεσε στο στόχαστρο του αλβανικού καθεστώτος. Τιμούσε και σεβόταν ιδιαίτερα τον σύγχρονο εθνεγέρτη της Βορείου Ηπείρου, Σεβαστιανό και είχε πάντοτε ανοιχτές τις πόρτες της καρδιάς  και του σπιτιού του  για τα μέλη της ΣΦΕΒΑ, τα παιδιά του Σεβαστιανού, όπως μας αποκαλούσε!

Από τα πολλά και αξιόλογα ποιήματά του παραθέτουμε ενδεικτικά  κάποιες στροφές από το ποίημα « ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΟ ΗΠΕΙΡΟ»

Καϋμένη Βόρειο Ήπειρο, πρέπει να βάλεις μαύρα, για να ταιριάζει η φορεσιά με της καρδιάς τη λαύρα!
Ποτέ σου δεν ελύγισες, πάλεψες στους αιώνες, με ξένους, με κακοποιούς και με απατεώνες,
Κανένας δεν σταμάτησε στα ευλογημένα μέρη, μόνο αυτοί που έστειλαν στα χρόνια του Ενβέρη!
Ξαμίλια, Τσούκα, Λιβαδειά, Βρύνα και Μπερντενέσι, ήρθαν και σταυροκάθισαν, μας τ’ άρπαξαν οι ξένοι!
Όλα τα κάνουν με σκοπό, θέλουν να μας αλλοιώσουν, από τ’ άγια τα μέρη μας θέλουνε να μας διώξουν!
Το εθνικό το κέντρο μας, μας ξέχασε για πάντα, όπως το Δεκατέσσερα έτσι και το Σαράντα!
Σηκώστε το κεφάλι σας, η λύση είναι μία, για να σωθεί  ο τόπος μας, ζητήστε ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ!

Με γενναιότητα και χαμόγελο υπέμεινε τη δύσκολη δοκιμασία της υγείας του που τον καθήλωσε τα τελευταία χρόνια της ζωής του έχοντας δίπλα του τον φύλακα άγγελό του, τη σύζυγό του Όλγα! Ευχόμαστε ολόψυχα ο Θεός να αναπαύσει τον αγαπητό Κώστα Στέργιο, να τον αξιώσει του παραδείσου και να παρηγορήσει τη σύζυγό του,  τα τέσσερα παιδιά  και τα εγγόνια του τα οποία υπεραγαπούσε!