Απεβίωσε ο φλογερός πατριώτης κι ο λαϊκός ποιητής, Κώστας Στέργιος


Ο Κώστας Στέργιος, ο φλογερός πατριώτης κι ένας σημαιοφόρος αγωνιστής για τα ιδανικά της φυλής μας, λόγω ενός ατυχήματος έμεινε πολλά χρόνια με τα δεκανίκια και την άμεση βοήθεια της συζύγου του Όλγας. Τελευταία η υγεία του επιδεινώθηκε και μετά  από μια τρίμηνη μάχη, στο νοσοκομείο «Χατζηκώστα» των Ιωαννίνων, έχασε τη μάχη  για  τη ζωή.

Γεννήθηκε το 1937 στο Λαζάτι νομού Αγίων Σαράντα. Τέλειωσε το Δημοτικό σχολείο στο χωριό του και μπήκε στα κύματα της ζωής μην έχοντας τις συνθήκες να συνεχίσει περαιτέρω σπουδές. Νυμφεύτηκε την κόρη του εθνομάρτυρα παπα-Γιώργη από την Λεσινίτσα, την Όλγα, και απέκτησαν τρία κορίτσια κι ένα αγόρι.

Από μικρός σφυρηλατήθηκε με τις δυσκολίες της ζωής. Ως απλός βοσκός, με τα ζωντανά της οικογένειας στην αρχή, και οικοδόμος εν συνέχεια. Η αγάπη του για την γλυπτική και το «πλέξιμο», με στίχους, των διαφόρων γεγονότων, ήταν τα πρώτα του χόμπι. Και τα δύο βελτιώθηκαν και έδωσαν τους καρπούς τους.

Ο Κώστας, αν και αυτοδίδακτος, έγινε ένας καλός γλύπτης. Ένας άριστος πελεκητής και σμιλευτής της πέτρας, δίνοντάς της «φωνή». Τα χέρια του θα σκαλίσουν και θ’ αποθανατίσουν πέτρες και μάρμαρα στα μνήματα των πεσόντων, σε κτίρια και οδούς, σε πορτραίτα και μνημεία. Η ίδια η οικεία του διακοσμείται από τα δικά του χρυσά χέρια.

Ο Κώστας έγινε γνωστός και με τα μεστά κοινωνικά και πατριωτικά του ποιήματα σε δύο ποιητικές συλλογές: «Αυτοί που δε λύγισαν» και «Η δόξα μένει αθάνατη», που είχα την ευκαιρία  να κάνω την επιμέλεια.

Τα ποιήματά του εμπνέονται από την αγάπη για τούτον κόσμο και τόπο, την οργάνωσή μας  την Ομόνοια,

«Με την ΟΜΟΝΟΙΑ μπροστά όλοι να ενωθούμε,
και σαν περήφανη φυλή το δίκιο μας να βρούμε»,

την ενότητα, την τόσο αναγκαία

«Η Βόρεια Ήπειρος, παιδιά, στα μάτια μάς κοιτάζει,
μας βλέπει που πιανόμαστε και βαριαναστενάζει»,

την προβολή των χαρισματικών αξιών των αγωνιστών εθνομαρτύρων του βορειοηπειρωτικού μας χώρου, για τους ανθρώπους εκείνους που αποτελούν την πατριωτική ενσάρκωση της εθνικής μας συνείδησης, όπως και τους απλούς ανθρώπους της καθημερινότητας που αγωνιούν και μάχονται, για την εύλογη και χαριτωμένη χώρα, την Ελλάδα με τα μεγαλεία της.

Ο Κώστας δεν ήταν μόνον ένας καλός λαϊκός ποιητής, αλλά κι ένας φλογερός πατριώτης, ένας σημαιοφόρος αγωνιστής για τα ιδανικά της φυλής μας.

Όπως επιθυμούσε και υμνούσε την γενέτειρά του, η κηδεία του έγινε στο Λαζάτι.

«Τώρα, χωριό μου άμορφο,
βρίσκομαι μακριά σου,
σ’ έχω βαθιά στα στήθη μου,
θέλω να ’ρθω κοντά σου»,

όπως έγραφε ο ίδιος.

Αιωνία του ή μνήμη.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκέπασε.  

Βαγγέλης. Παπαχρήστος