 |
K4 - Έλληνες Ενωμένοι Αγωνιστείτε
ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΙΤΕ
Πανάρχαια χώρα Ελληνική, λεβεντογέννα,
που ζεις μέσα στη μαύρη σκοτεινιά,
ξύπνησε τώρα με πνοή του Εικοσιένα,
να Σε φωτίσει πάλι η Λευτεριά.
Στα χώματά Σου και παντού σε κάθε βήμα
θωρείς κι' ένα σημάδι Ελληνικό,
πατείς εκεί και κάποιου Ήρωα το μνήμα
κι' ακούς ένα τραγούδι μυστικό :
Έλληνες, ενωμένοι αγωνιστείτε
τη Βόρειο Ήπειρο μη λησμονείτε
οι αιώνες της σκλαβιάς τη βασανίζουν
μα την ψυχή της δεν λυγίζουν.
Τη Βόρειο Ήπειρο αλυσόδετη στη φρίκη
μακρυά μας τυραννούν οι Αλβανοί,
μα θα συντρίψει τα δεσμά της πάλι η Νίκη
δαφνοστεφανωμένη, φωτεινή.
Κι η δοξασμένη Γαλανόλευκη Σημαία,
της Λευτεριάς χαμόγελο γλυκό,
θα κυματίζει στη Χειμάρρα τη γενναία
και στο Αργυρόκαστρο το θρυλικό.
Έλληνες, ενωμένοι αγωνιστείτε....
ΓΥΡΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΛΕΥΤΕΡΟ ΑΡΓΥΡΟΚΑΣΤΡΟ
Ξαναγυρίζει στ' Αργυρόκαστρο
βρίσκει το σπίτι της ρημάδι
μηδ' άλλο γνωριμιάς σημάδι.
Το περιβόλι χέρσο κι άσκαφτο,
τα δένδρα κάρβουνα και στάχτη
τα λιόδεντρα κομμένα σύρριζα
και τ' αμπελάκια δίχως φράχτη.
Στο κοιμητήρι πάει τρεμάμενη
δυό κυπαρίσσια μόνο απόμειναν
μηδέ σταυροί, μηδέ και τάφοι.
Και λέει : Χριστέ μου και Παρθένα μου,
παρηγοριά σ' όσους πονούνε.
Τώρα ξανάρθε η γαλανόλευκη
τ' αγκάθια ρόδα θα γενούνε.
Τους δυό μου τους έφαγε ο πόλεμος !
Τον ένα μου τον πέθαναν στις φυλακές,
γιατί ήταν χριστιανός ...
Αν ζουν, αν πέθαναν δεν ξέρω !
Κοίταξε απέναντι : ξεχωρίζει ένας σταυρός !
Τον έστησε η μάννα μας η Ελλάδα
να μην ξεχάσουμε, για να ελπίζουμε.
Εδώ περνώ τις ώρες μου. Στέκομαι και μονολογάω.
Περνούν οι άπιστοι και θαρρούνε
πως κάτι μου 'φταιξε και κλαίω !
για τα παιδιά και για λόγου τους...
Η ιστορία μας ξέμεινε στα χέρια του κόσμου
Μα, όχι, στα χέρια του Θεού
εκεί τα βάσανά μας θάχουν τέλος.
Καρτέρα με κι όταν σε πικραίνει
με θλίψη η κίτρινη βροχή.
και μη πιστεύεις όσους λένε
πως να ξεχάσεις πια ήρθε η στιγμή.
καρτέρα με και θα γυρίσω, καρτέρα με.
το λέει της καρδιάς μου η φωνή
κι αν οι φίλοι δεν με περιμένουν
και πιουν της λησμονιάς το κρασί.
Ήξερες μάνα να προσμένεις
καρτέρα με και θα γυρίσω, καρτέρα με.
Εἴμαστε ἀπ' τὸ σῶμα σου τὰ μέλη σου
ἡ πνοὴ ἀπ' τὴν ἀναπνοή σου,
οἱ κληματαργιὲς ἀπ' τὸ ἀμπέλι σου,
Κι' ὅσοι ἀπ' τοὺς ἀνθρώπους δὲν σὲ πίστεψαν,
κι' ὅσοι ἀπ' τοὺς ἀνθρώπους σὲ προδώσαν,
εἶναι σὰν τοὺς σπόρους ποὺ δὲν φύτρωσαν,
Εἶσαι ἡ ἀγάπη ποὺ τὸν κόσμο ἀγκαλιάζει,
κι' αὐτὰ ποὺ δὲν ξέρουμε, κι'αὐτὰ ποὺ δὲν εἴδαμε,
κι' αὐτὰ ποὺ πρόκειται νὰ δοῦμε
Σ' ἔχω μάθει ἀπ' τῶν ἀνθρώπων τὶς βρισιές,
κι' ἀπὸ τὶς βλαστήμιες τῶν ἐχθρῶν σου,
ἔνοχος σὲ ὅλες σου τὶς ἐποχές,
Κι' ὅταν σὲ σταυρώνανε στὸ Γολγοθᾶ,
μπρὸς εἰς τὰ ἑκούσιά σου πάθη,
ράγισαν οἱ πέτρες καὶ τὰ σύννεφα,
Εἶσαι ἡ ἀγάπη ποὺ τὸν κόσμο ἀγκαλιάζει,
κι' αὐτὰ ποὺ δὲν ξέρουμε, κι'αὐτὰ ποὺ δὲν εἴδαμε,
κι' αὐτὰ ποὺ πρόκειται νὰ δοῦμε.
|
 |