Βραβεύσεις, αλλά βραβεύσεις με κριτήρια

Πάντα γίνονται και θα γίνονται βραβεύσεις. Από την αρχαιότητα. Βραβεύσεις, όμως, που να  στηρίζονται σε  κριτήρια. Μάλλον το βραβείο είναι έπαθλο που απονέμεται σε άτομο που αρίστευσε ή που πρόσφερε ιδιαίτερες υπηρεσίες στην ανθρωπότητα, στον ηθικό, πνευματικό, επιστημονικό ή αθλητικό τομέα.

Να που τα συστήματα, όποια κι αν είναι αυτά, δεν παρά βασίζονται στις αξίες, την συμβολή και την προσφορά του καθενός, αλλά πιο πολύ σε κομματικά κριτήρια.

Ποιος φώναζε και τσίριζε πιο πολύ για το «ένδοξο» κόμμα και τον  Ενβέρ Χότζα και ήταν με καλή βιογραφία δικαιούνταν να βαλθεί στον πίνακα τιμής, να έπαιρνε «Φύλλο Επαίνου»  ή «Φύλλο Τιμής», να βραβεύονταν από το Προεδρείο της Λαϊκής Βουλής. Δεν είχαν σημασία οι γνώσεις, οι αξίες, οι αφοσιώσεις στη δουλειά και την επιστήμη, οι καινοτομίες και οι πειραματισμοί… Όλα αυτά τα αμαύρωνε η κακή βιογραφία, η πάλη των τάξεων  και η μαρξιστική ιδεολογία… Πόσοι αριστούχοι μαθητές δάκρυζαν και μαραζώνονταν σαν έβλεπαν στον πίνακα τιμής τις φωτογραφίες και τα ονόματα των συμμαθητών τους, πολύ κατώτεροι αυτών, αλλά ανώτεροι «βιογραφικά»;!

Στα πλαίσια των 100χρονων της ανεξαρτησίας της Αλβανίας, παράλληλα με τις άλλες δραστηριότητες, απονεμήθηκαν και ένα τσούρμο «Πιστοποιητικά Ευγνωμοσύνης», έγιναν «Επίτιμοι Δημότες» Περιφερειών, Δήμων, Επαρχιών κλπ. Φυσικά, δέσποζαν  τα πολιτικά κριτήρια. Κάθε κόμμα όταν κυβερνά αναδεικνύει τους δικούς του «αξιόλογους».

Πιστοποιητικά ευγνωμοσύνης δόθηκαν εφέτος και εκ μέρους της Ομόνοιας. Στο Παράρτημα των Αγ. Σαράντα, την ημέρα της κοπής της πίτας!!!

Μυστήριο, αναρωτήθηκαν πάρα πολλοί. Πέρασαν Ιωβηλαίου επέτειοι, τα 15χρονα και τα 20χρονα της Ομόνοιας. Δεν απονεμήθηκαν διακριτικά βραβεία. Γιατί τώρα, στην κοπή της πίτας και με ποια κριτήρια;

Κάποιοι θέλουν να συνδυάσουν τις βραβεύσεις με την παρούσα έκρυθμη κατάσταση, της περικοπής των συντάξεων του ΟΓΑ και για να καθησυχάσουν τους οργισμένους και αγανακτισμένους Βορειοηπειρώτες- φοβούμενοι και κάποιο ξέσπασμα- τους ανακούφισαν με τις βραβεύσεις.

Ποιοι όμως βραβεύτηκαν; Ποια η συμβολή τους στα κοινωνικά, στο έθνος, στην ίδια την Ομόνοια; Ή μήπως επικράτησε το κριτήριο κολακείας;

Για ν’ ανοίξει το ελληνικό σχολείο στους Αγ. Σαράντα ο Κ. Σέντης και ο Β. Παπαχρήστος περνούσαν σπίτι το σπίτι και έδωσαν μάχη με πολλούς γονείς –που τους έκλειναν και την πόρτα- να τους πείσουν και ν’ αποσπάσουν την περίφημη υπογραφή τους για να συμπληρωθεί ο απαιτούμενος αριθμός των μαθητών.

Έγιναν δύο συλλαλητήρια στην πόλη των Αγ. Σαράντα και κάποιοι τόλμησαν να ενθαρρύνουν τον κόσμο και να μιλήσουν στην ελληνική γλώσσα: «θέλουμε ελληνικά σχολεία, εδώ και τώρα», όταν ο τρόμος ήταν ακόμα ορατός. Ποιος θυμήθηκε γι’ αυτούς;

Στους ιδρυτές της Ομόνοιας, όχι μόνον που δεν τους απονεμήθηκε ένα «χαρτάκι», αλλά ούτε τα ονόματά τους δεν έχουν την καλοσύνη να προσφέρουν την ημέρα της ίδρυσης της Ομόνοιας.

Κάποιος προσπάθησε ν’ απονείμει ένα συμβολικό βραβείο στους πέντε της Ομόνοιας, που με την στάση και την φυλάκισή τους σημείωσαν έναν σταθμό στην ιστορία του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού κι αμέσως επέμβηκαν κάποιοι άλλοι και το αναίρεσαν!!! Γιατί; Ποιος θίχτηκε;

Κάποιος θέλει να το δικαιολογήσει πως η Μάνα αργά τιμά τα παιδιά της. Είναι στα κύτταρά μας αυτό.

Όχι, δεν είναι αλήθεια. Είναι η ζήλια, είναι η άρνηση του έργου  κάθε παλιού και η ευλογία του δικού του έργου. Είναι η νέα ταξική πάλη που μπήκε στους κόλπους μας με άλλη μορφή: Ο δικός μου, ο αντίπαλός μου. Είναι το ποσό της κολακείας και τους γλειφιτζούρι, που καθορίζει.

Λίγη σοβαρότητα σ’ ένα τέτοιου είδους κινήτρου, για να μην χάσει την αξία της η βράβευση μαζί με το έπαθλο.

(από συνεργάτη της ΣΦΕΒΑ στη Β. Ήπειρο)