Ἡ μάχη τῆς Κονίτσης - Ἡ μάχη τῆς Ἑλλάδος

Στίς 25 Δεκεμβρίου 1947 οἱ συμμορίες τοῦ ΚΚΕ ἐπιτέθηκαν στήν Κόνιτσα. Ὁ κίνδυνος ἦταν τεράστιος ἀφοῦ ἄν ἡ πόλη «ἔπεφτε», οἱ κομμουνιστές θά τήν χρησιμοποιοῦσαν ὡς ὁρμητήριο γιά νά καταλάβουν ὄχι μόνο τήν Ἤπειρο ἀλλά σταδιακά ὁλόκληρη τήν Ἑλλάδα. Ἑπομένως, σωστά χαρακτηρίστηκε ἡ μάχη τῆς Κονίτσης ὡς μάχη τῆς Ἑλλάδος.

Ἐξηνταοκτῶ χρόνια πέρασαν ἀπό ἐκεῖνες τίς ἡμέρες καί πολλά εἶναι αὐτά πού μᾶς δίνουν χαρά γιά τό τότε, πολλά ὅμως εἶναι κι αὐτά πού μᾶς γεμίζουν θλίψη γιά τό σήμερα.

Ἐρχόμενοι λοιπόν στό σήμερα, κάτ΄ ἀρχάς θλιβόμαστε διότι ἡ κρατική ἐξουσία ἔχει ὑποβαθμίσει τόν ἠρωϊκό τοῦτο τόπο, πού ἔσωσε τήν τιμή καί τήν ἀκεραιότητα τῆς Ἑλλάδος κατά τόν συμμοριτοπόλεμο, στόν τομέα τῆς ἀσφάλειας. Ὁ ἐλάχιστος στρατός καί τά λιγοστά ἀστυνομικά τμήματα δέν ἐπαρκοῦν γιά τήν φύλαξη τῆς περιοχῆς πού ἔχει καταστεῖ «ξέφραγο ἀμπέλι».

Κατά δεύτερο λόγο μᾶς γεμίζει θλίψη τό γεγονός ὅτι ἡ πολιτειακή καί πολιτική ἡγεσία ἀπουσιάζουν ἀπ΄ τό μνημόσυνο τῶν μαχητῶν τῆς Κονίτσης. Κι ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλά καί τό ὅτι ἐδῶ καί πολλά χρόνια ὁ ἑκάστοτε δήμαρχος τῆς πόλης δέν παρουσιάζεται γιά ν΄ ἀποτίσει τόν ἐλάχιστο φόρο τιμῆς πρός τούς πεσόντες, καταθέτοντας ἕνα ἁπλό στεφάνι στό μνημεῖο τους.

Τέλος θλιβόμαστε διότι ἐνῶ οἱ τότε κυβερνῶντες, ὡς ἐπί τό πλεῖστον, σέβονταν τό τρίπτυχο «θρησκεία-πατρίδα-οἰκογένεια» οἱ σημερινοί ὄχι μόνο δέν τό σέβονται ἀλλά τό πολεμοῦν μέ κάθε τρόπο.

Κακά τά ψέματα ἔτσι ἔχουν τά πράγματα, τά ὁποῖα βαίνουν ἀπ΄ τό κακό στό χειρότερο ἀφοῦ ἀπ΄ τίς 25/1/2015 οἱ κομμουνιστές, κι ἐπίσημα πλέον, ἐξουσιάζουν τήν χώρα μας. Μπορεῖ τό κυβερνόν κόμμα νά μήν εἶναι τό ΚΚΕ, μπορεῖ ἡ σημαία τους νά ξεθωρίασε λίγο κι ἀπό κόκκινη νά ἔγινε ρόζ, ὅμως ἡ ἰδεολογία εἶναι οὐσιαστικά ἴδια (ἀντιχριστιανισμός, ἀνθελληνισμός, ἀνηθικότητα).

Ὄντως ἡ κατάσταση εἶναι πολύ δύσκολη, αὐτό ὅμως δέν σημαίνει ὅτι πρέπει ν΄ ἀπελπιζόμαστε. Ἐξάλλου οἱ ὑπερασπιστές τῆς Κονίτσης μᾶς δείχνουν τόν δρόμο πού πρέπει ν΄ ἀκολουθήσουμε γιά ν΄ ἀποτινάξουμε τόν ζυγό κάτω ἀπ΄ τόν ὁποῖο βρισκόμαστε.

Ὅπως ἐκεῖνοι παρόλο πού ἦταν λίγοι δέν ἀπελπίστηκαν καί δέν ὑποχώρησαν ἄλλ΄ ἀγωνίστηκαν καί νίκησαν, ἔτσι κι ἐμεῖς δέν πρέπει νά ὑποχωρήσουμε στίς ἐπιθέσεις τῶν, ἐντός κι ἐκτός Ἑλλάδος, ἐχθρῶν τῆς πατρίδος μας ἀλλά ν΄ ἀγωνιστοῦμε μέχρι τήν τελική νίκη.