Τα ιδανικά και τα δανεικά

Αποτελεί κοινό τόπο η διαπίστωση ότι κανένας λαός δεν χάθηκε από τον παγκόσμιο χάρτη της Ιστορίας μόνο από την κατάρρευση της  οικονομικής ισχύς του. Ωστόσο τα τελευταία χρόνια το θέμα της Οικονομίας (Δηλ. αν η πατρίδα μας θα καταφέρει να επιβιώσει από τα δυσβάσταχτο οικονομικό χρέος), μονοπωλεί τις συζητήσεις στα ΜΜΕ, καθώς και σε όλες τις οικογένειες. Παντού εμφανίζονται διάφοροι αναλυτές και δημοσιογράφοι, που  τις περισσότερες φορές δεν έχουν καμία σχέση με το εν λόγω θέμα, να λένε συνεχώς τα ίδια και τα ίδια τετριμμένα λόγια.

    Παρατηρείται ένα ολόκληρο έθνος (το ελληνικό) που ήταν κάποτε κοσμοκράτορες της Οικουμένης (Αυτοκρατορία Μ. Αλεξάνδρου, Επίγονοι Αυτού, χιλιόχρονη Βυζαντινή Αυτοκρατορία κ.α.),να έχει καταντήσει να ασχολείται και να παρακαλά σαν επαίτης τους…. «εταίρους» και  «συμμάχους» του, να του δώσουν μία «δόση», ένα οικονομικό πακέτο ορθότερα, για να επιβιώσει. Δεν ασχολείται με τίποτα άλλο. Πουθενά δεν θίγεται ένα κοινωνικό ζήτημα πέραν της οικονομίας. Και αυτό δεν είναι κάτι τυχαίο.

    Όταν αποδυναμώσεις ένα λαό και τον αφήσεις να έχει άδειο στομάχι δεν μπορεί να σκεφθεί τίποτα παραπάνω από την επιβίωση του. Έγινε δηλαδή ιδανικό το δανεικό χρήμα από τους Ευρωπαίους εταίρους μας. Το άδειο στομάχι του Έλληνα είναι ο χειρότερος σύμβουλος του. Βέβαια η Ελλάδα μας δεν έφτασε τυχαία στο χείλος της χρεοκοπίας, αν δεν είναι ήδη χρεοκοπημένη, πράγμα που  οφείλεται καθαρά στην ανικανότητα των εκάστοτε πολιτικών ηγεσιών που κυβέρνησαν διαδοχικά από το 1974 και έπειτα.

   Και το χειρότερο όλων είναι ότι απαξιώνονται τα λαμπρά ιδανικά που είχαμε σαν έθνος, τα αυθεντικά ιδανικά που μας έκαναν να σταθούμε όρθιους  στις θύελλες και τις συμφορές δια μέσω των αιώνων. Το αθάνατο τρίπτυχο «ΠΑΤΡΙΣ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ», πολεμείται από τους ολετήρες της πολυπολιτισμικής αριστεράς και από τους δήθεν «δεξιούς» συνοδοιπόρους με αυτή. Η νέα γενιά στερείται ηρωικών προτύπων. Δεν τονίζονται στους  νέους οι έννοιες των λέξεων όπως φιλοπατρία, καθήκον, θυσία, Πίστη καθώς επίσης και τα ανοιχτά εθνικά θέματα. Βρισκόμαστε σε μία καθημερινότητα σήψης και παρακμής που φαίνεται ότι οδηγεί σε αδιέξοδο.

    Σε πείσμα λοιπόν, όλων όσων θέλουν τον Έλληνα και την Ελληνίδα να είναι καρπαζοεισπράκτορες των άφιλων γειτόνων τους και των αντεθνικών φωνών, απαντάμε, ότι εμείς θέλουμε να έχουμε ιδανικά. Θέλουμε αυτός ο τόπος να παραμείνει τόπος αγίων και Ηρώων. «Τα σκυλιά γαυγίζουν, αλλά το καραβάνι προχωρά». Και βέβαια σύνθημα μας θα είναι τα λόγια του Χαρ. Τρικούπη « Η Ελλάς προόρεισται να ζήσει, και θα ζήσει»!

ΑΡΤΕΜΙΟΣ