Ἀποχαιρετισμός στό Θεόδωρο Βεζιάνη

Τόν Θόδωρο Βεζιάνη τόν γνωρίσαμε στίς ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ 1990 μέ τό ἄνοιγμα τῶν συνόρων καί τήν πτώση τοῦ κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος στήν Ἀλβανία. Ἕνας ἀπό τούς ἱδρυτές  τῆς Ὁμόνοιας καί πρωταγωνιστής στά πρῶτα δύσκολα ἐκεῖνα χρόνια γιά νά στηθεῖ ἡ ὀργάνωση σέ ὅλη τή Βόρειο Ἤπειρο ἀλλά καί γενικότερα στήν Ἀλβανία.

            Τόν θυμόμαστε νά ἐπισκέπτεται συχνά τήν Κόνιτσα γιά νά παίρνει δύναμη ἀπό τόν μακαριστό Μητροπολίτη Κονίτσης ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟ ἀλλά καί νά μᾶς συνοδεύει ἀκούραστα καί μέ ἀστείρευτη διάθεση, στίς ἀποστολές μας στή Β. Ἤπειρο, μέ μιά ἐνεργητικότητα πού περισσότερο θύμιζε νέο καί ὄχι ἕναν συνταξιοῦχο ἐκπαιδευτικό, φορτωμένο μέ ἀρκετές δεκαετίες ζωῆς. Ἡ πρωτοπορία του στόν ἀγώνα τῆς ΟΜΟΝΟΙΑΣ ἀλλά καί οἱ ἡγετικές θέσεις του ὡς προέδρου τοῦ παραρτήματος Ἀργυροκάστρου, τόν ἔβαλαν στό στόχαστρο τοῦ ἀλβανικοῦ καθεστῶτος, μέ ἀποτέλεσμα νά εἶναι ἕνας ἐκ τῶν συλληφθέντων «στήν νύχτα τοῦ Ἁγίου Βαρθολομαίου» γιά τόν Βορειοηπειρωτικό Ἑλληνισμ, τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1994 καί ἕνας ἐκ τῶν φυλακισθέντων 5 ἡγετῶν τῆς ΟΜΟΝΟΙΑΣ, τῆς περίφημης δίκης τῶν Τιράνων. Ἡ στάση του, ὅπως καί ὅλων τῶν  στελεχῶν τῆς ΟΜΟΝΟΙΑΣ τότε, ἀποτελεῖ μνημεῖο παλληκαριᾶς καί ἐλεύθερου φρονήματος γιά τόν ἑλληνισμό, ἐνῶ παροιμιώδης  ἔχει μείνει ἡ φράση πού πέταξε κατάμουτρα στό ἀλβανικό δικαστήριο, παρά τά βασανιστήρια πού ὑπέστη. «Μᾶς φυλακίζετε μόνο καί μόνο γιατί εἴμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ».

            Μολονότι μιλοῦσε πολύ ὄμορφα, ἦταν ἄνθρωπος τῶν ἔργων καί ὄχι τῶν λόγων. Συχνά μᾶς μάλωνε μέ ἀγάπη «Ὡραῖα τά λέτε, ἀλλά τί κάνουμε τώρα;». Γι’ αὐτό καί προσωπικά θά ἀποφύγω νά ἀναφερθῶ στήν μεγάλη προσφορά του ( γιά τήν ὁποία ἔτσι κι ἀλλιῶς ἔχουν γραφεῖ ἀρκετά) καί θά θυμηθῶ μόνο 4 χαρακτηριστικά τῆς προσωπικότητάς του, πού  συνέδεσαν  τή Μητρόπολη Κονίτσης καί τή ΣΦΕΒΑ μαζί του καί τόν ἀνέδειξαν καί τόν ξεχώρισαν στό χῶρο τῆς Βορείου Ἠπείρου.

            1)Ὑπῆρξε  γνώστης  τῆς  ἱστορίας τοῦ τόπου του καί ὁραματιστής γιά νά πάει μπροστά ἡ ἰδιαίτερη πατρίδα του καί νά προβληθοῦν οἱ ἀγῶνες, οἱ ἀξίες, οἱ παραδόσεις , οἱ ἥρωες,  τά μνημεῖα, καί ἡ ἱστορία τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ Ἑλληνισμοῦ. Πόσες φορές τόν ἀκούσαμε νά μᾶς παραθέτει τά ὄνειρά του γιά ἕνα μόνιμο μουσεῖο  στή Δρόπολη ἤ στό Πωγώνι  πού θά παρουσιάζονται ἡ λαογραφία, ἡ ἱστορία καί ἡ παράδοση τοῦ τόπου. Καί τό παράδοξο στίς συζητήσεις αὐτές ἦταν ὅτι εἴχαμε ἀπό τή μία νέους ἀνθρώπους νά προβάλλουν ἀντιρρήσεις  ἐπικαλούμενοι τίς πραγματικές δυσκολίες τοῦ ἐγχειρήματος καί ἀπό τήν ἄλλο ἕναν ὀγδοντάχρονο μέ καρδιά παλικαριοῦ νά ὀνειρεύεται καί νά παλεύει χωρίς νά ἀπογοητεύεται ἀπό τίς δυσκολίες. Ἀπό μία  τέτοια προσπάθεια ἐξ ἄλλου, γύριζε ἀπό τό ἀγαπημένο του χωριό Χλωμό, ἐκείνη τήν ἀποφράδα ἡμέρα τοῦ δυστυχήματος!

            2) Κοντά σέ αὐτά καί ἡ ἀπίστευτη ἐνεργητικότητά του. Θά μποροῦσε ὁ Θόδωρος νά περάσει μία ἥσυχη ζωή μετά τή συνταξιοδότησή του,  ὅπως ἐξάλλου κάνουν καί οἱ πιό πολλοί ἀπόμαχοί τῆς ζωῆς καί νά ἀπολαύσει τούς κόπους του καί τήν οἰκογένειά του. Ὡστόσο γι’ αὐτόν προεῖχε ἡ Βόρειος Ἤπειρος! Τόν βλέπαμε πάντα πρῶτο στίς ἐκδηλώσεις, στήν ἔκδοση τῆς ἐφημερίδας, στή φιλοξενία τῶν ἐπισκεπτῶν, σέ κοπιαστικά ταξίδια, στό νά γυρίζει ὅλη τήν Ἑλλάδα , τήν Κύπρο καί τήν Ὁμογένεια, γιά νά ἐνημερώσει γιά τούς καϋμούς καί τά βάσανα τῆς ἰδιαίτερης πατρίδας του. Τό χωριό του, τό Χλωμό, τό ἐπισκεφτήκαμε τρεῖς φορές μέ τίς γνωστές μεγάλες δυσκολίες τοῦ δρόμου  καί τῆς ἀπίστευτης ταλαιπωρίας. Καί πάντα εἴχαμε τήν ἴδια ἀπορία: ἐμεῖς νέοι ἄνθρωποι καί δέν ἀντέχουμε,  αὐτός  ἑβδομήντα καί ὀγδόντα χρονῶν πῶς ἀντέχει νά περνάει αὐτή τήν ταλαιπωρία μία καί δύο φορές τήν ἑβδομάδα;

            3) Ὁ χαρακτήρας του καί τό ἑνωτικό του φρόνημα. Ὁ Θεόδωρος δέχθηκε πολλές ἐπιθέσεις (ὄχι μόνο πολιτικές ἀλλά καί προσωπικές καί οἰκογενειακές) λόγω τῆς ἐνασχόλησής του μέ τά  κοινά καί τήν ἔκδοση τῆς ἐφημερίδας πού ἦταν πνευματικό του παιδί. Ὡστόσο, ἐντύπωση ἀλλά καί συγκίνηση, μᾶς προκαλοῦσε τό γεγονός ὅτι ποτέ δέν τόν ἀκούσαμε νά λέει ἤ νά γράφει κακό λόγο γιά κανένα στήν ἐφημερίδα του. Ὑπῆρξε ἄνθρωπος τῆς σύνθεσης καί ὄχι τῶν ἀντιθέσεων. Γι’ αὐτόν, καθένας πού ἤθελε νά προσφέρει στόν τόπο, ἦταν ἕνας ἐν δυνάμει συνεργάτης καί συναγωνιστής. Πόνος καί πόθος του ἡ ἀναγέννηση τῆς ΟΜΟΝΟΙΑΣ, ἡ ἐπιστροφή τῶν Βορειοηπειρωτῶν στόν τόπο τους καί ἡ πολιτική τους ἑνότητα γιά τήν καλύτερη διεκδίκηση τῶν δικαιωμάτων τους. Αὐτά τόν πονοῦσαν καί τόν ἔνοιαζαν καί ὄχι ἡ ἐξόντωση τῶν πολιτικῶν τοῦ ἀντιπάλων!

            4)Τελευταία ἀφήνω τήν ἀγάπη καί τόν σεβασμό του γιά τόν μακαριστό Σεβαστιανό, τόν διάδοχό του στή Μητρόπολη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης κ. Ἀνδρέα,  ἀλλά  καί στά παιδιά τῆς ΣΦΕΒΑ μέ ἰδιαίτερη ἀναφορά στό πρωτοπαλλήκαρο τῆς ΣΦΕΒΑ, τόν Γρηγόρη τό Ντριγκόγια πού ἔφυγε 10 χρόνια νωρίτερα. Ὁ Θόδωρος ἦταν ἀπό τούς λίγους πού ἀνελλιπῶς ἀπό τό 1991 ὥς σήμερα, ἔδινε πάντοτε βροντερό παρόν στίς ἐκδηλώσεις τῆς Μητροπόλεως Κονίτσης  καί τῆς ΣΦΕΒΑ γιά τό Βορειοηπειρωτικό, στό Δελβινάκι, στήν  Κόνιτσα καί τό Μολυβδοσκέπαστο καί ἐξέφραζε διά ζώσης, μέ τήν παρουσία του ἀλλά καί μέ τήν ἐφημερίδα του, τήν εὐγνωμοσύνη του πρός τό ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟ καί τίς ὀργανώσεις του. Γιατί δυστυχῶς ὑπῆρξαν καί ὁρισμένοι πού εὐεργετήθηκαν ποικιλοτρόπως ἀλλά στήν πορεία γύρισαν τήν πλάτη στή μνήμη τοῦ ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ. Τό σπίτι του πάντοτε ἀνοιχτό γιά μᾶς, γιά νά μᾶς περιποιηθεῖ καί νά μᾶς φιλοξενήσει, μέ τήν πατροπαράδοτη ἠπειρωτική φιλοξενία, ὁποιαδήποτε ὥρα τῆς ἡμέρας ἤ  καί τῆς νύχτας ἀλλά κυρίως γιά νά ἀνταλλάξουμε ἐπί ὧρες ἀπόψεις καί προτάσεις γιά τό καλό τοῦ τόπου.

            Αὐτές ὑπῆρξαν ὁρισμένες μόνο πτυχές τῆς προσωπικότητας  τοῦ Θεόδωρου Βεζιάνη. Ἔφυγε ΟΡΘΙΟΣ ὅπως πιστεύω τό ἤθελε καί ὁ ἴδιος, καί  ἔτσι ΟΡΘΙΟ καί μαχητή θά τόν θυμόμαστε πάντα, μέ τό χαμόγελο  καί τήν χαρά πού μᾶς μίλησε τήν τελευταία νύχτα ὅταν μᾶς ἐνημέρωσε τηλεφωνικά γιά τό ταξίδι του στό Χλωμό μέ τούς ὁμογενεῖς ἀπό τίς ΗΠΑ. «Παιδιά αὔριο ἀνεβαίνω στό Χλωμό μέ ὁμογενεῖς. Σᾶς τό λέω γιά νά χαρεῖτε, μήπως μπορέσουμε νά ξεκινήσουμε τό μουσεῖο!!»

            Καλό παράδεισο φίλε καί ἀδελφέ Θεόδωρε Βεζιάνη! Καλή ἀντάμωση ἐκεῖ ψηλά μέ τούς ἄλλους ἀγωνιστές τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ Ἑλληνισμοῦ, τόν σύντροφό σου στή φυλακή Παναγιώτη Μάρτο, τόν συμπατριώτη σου Μενέλαο Ζῶτο,  τόν πολυαγαπημένο σου Γρηγόρη Ντριγκόγια, ἀλλά καί ὅλους τούς ἀγωνιστές τῆς ἰδιαίτερης πατρίδας σου γιά τήν ὁποία πάλεψες καί ἐνδιαφέρθηκες ὥς τήν τελευταία κυριολεκτικά στιγμή τῆς ζωῆς σου!

    Φιλόθεος Κεμεντζετζίδης,    Πρόεδρος ΣΦΕΒΑ Θεσσαλονίκης