Ο λύκος κι αν εγέρασε...

Ὁ λύκος κι ἂν ἐγέρασε κι ἄλλαξε τὸ μαλλί του μήτε τὴ γνώμη τ΄ ἄλλαξε μήτε τὴν κεφαλή του

Γράφει ὁ Γεώργιος Ζάβαλης

Σ’ ἕνα χρόνο τὸ ἀλβανικὸ κράτος θὰ κλείσει 100 χρόνια ζωῆς. Ἕνα κράτος ποὺ οὐσιαστικὰ δημιουργήθηκε, ὄχι μετὰ ἀπὸ κάποιον ἐθνικὸ ἀγώνα τῶν Ἀλβανῶν ἀλλὰ ἐπειδὴ ἦταν θέλημα τῶν Μεγάλων Δυνάμεων ἐκείνη τὴν ἐποχή. Ἕνα κράτος πού, ὅπως ὁ χαμαιλέοντας ἀλλάζει τὸ χρῶμα τοῦ δέρματός του ἀνάλογα μὲ τὸ περιβάλλον στὸ ὁποῖο βρίσκεται, ἔτσι κι αὐτὸ ἀλλάζει ἀφεντικά, ὑπακούοντας πάντοτε στὸν ἑκάστοτε κηδεμόνα του κι ἐκτελώντας ἑκούσια ἢ ἀκούσια τὰ θελήματά του.

Πρῶτοι προστάτες οἱ Αὐστριακοὶ καὶ οἱ Ἰταλοὶ ποὺ μὲ ὅλες τους τὶς δυνάμεις στήριξαν τὴν Ἀλβανία στὰ πρῶτα της βήματα, ἔχοντας ὡς σκοπὸ τὸν ἔλεγχο τῆς Ἀδριατικῆς καὶ γενικότερα τῶν Βαλκανίων καὶ τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου. Μετὰ τὴ διάλυση τῆς Αὐστροουγγαρίας ἔμειναν μόνοι τους οἱ Ἰταλοὶ ποὺ ἀντικαταστάθηκαν μετὰ τὸν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ἀπ’ τοὺς κομμουνιστὲς τῆς Ε.Σ.Σ.Δ.. Ἔφυγαν ὅμως κι αὐτοὶ ἀπ’ τὴν ἐξουσία καὶ τὴν θέση τους τὴν πῆραν οἱ Η.Π.Α. πού μὲ τὴν βοήθειά τους τὸ ἀλβανικὸ ἔθνος ἐξοπλίζεται, διεξήγαγε δύο νικηφόρους πολέμους ἐναντίον τῆς Σερβίας καὶ τῶν Σκοπίων καὶ εἶναι πάντα πρόθυμο νὰ συνεχίσει αὐτὴ τὴν ἰμπεριαλιστικὴ πολιτικὴ μὲ στόχο τὴν δημιουργία τῆς «Μεγάλης Ἀλβανίας».

Ὅμως ἂν καὶ ἡ Ἀλβανία ἀλλάζει συνεχῶς ἀφεντικά, εἶναι κάτι ποὺ δὲν τὸ ἀλλάζει μὲ τίποτα. Αὐτὸ εἶναι ἡ στάση της ἀπέναντι στὴν ἑλληνικὴ κοινότητα τῆς κατεχομένης Βορείου Ἠπείρου ἀλλὰ καὶ ἀπέναντι στὸ ἑλληνικὸ κράτος.

Ἀπ’ τὴν ἀρχὴ τῆς δημιουργίας της, φέρθηκε ἐχθρικὰ πρὸς τοὺς Ἕλληνες τῆς Βορείου Ἠπείρου. Τὰ πράγματα ἔγιναν χειρότερα μὲ τὴν ἐπιβολὴ τοῦ κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ὁποίου τ΄ ἀδέρφια μας πέρασαν τὰ πάνδεινα. Ὅμως καὶ σήμερα δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε πὼς ἡ κατάσταση ἐξομαλύνθηκε ἀφοῦ ἡ καταπάτηση τῶν θρησκευτικῶν, ἐθνικῶν, ἐκπαιδευτικῶν καὶ πολιτικῶν δικαιωμάτων τῶν Βορειοηπειρωτῶν ἀποτελεῖ τὴν σκληρὴ πραγματικότητα.

Τὴν ἴδια ἐχθρικὴ στάση κρατεῖ ἀπέναντι καὶ στὴν Ἑλλάδα .Ἡ συμμετοχή της στὴν εἰσβολὴ τῶν Ἰταλῶν στὴν πατρίδα μας τὸ 1940 καὶ τὰ ἐγκλήματα τῶν Ἀλβανοτσάμηδων στὴν Θεσπρωτία τὴν περίοδο τῆς κατοχῆς ἦταν μόνο ἡ ἀρχή. Ὅπως ἡ Βουλγαρία ἔτσι κι αὐτὴ διαχρονικὰ εἶναι ἐναντίον μας.

Παρόλο ποὺ στὴν πατρίδα μας φιλοξενοῦνται χιλιάδες Ἀλβανοὶ πολίτες, παρόλο ποὺ τὸ 1997 βοηθήσαμε κι ἐμεῖς γιὰ νὰ μὴν διαλυθεῖ, παρόλο ποὺ τὴν στηρίζουμε πολιτικὰ καὶ οἰκονομικά, κυβέρνηση, κόμματα καὶ ὀργανώσεις Ἀλβανῶν ἐγείρουν θέμα Τσάμηδων-Τσαμουριᾶς καὶ συνεχῶς προκαλοῦν, ἀπαιτώντας ἐδάφη τῆς χώρας μας ποὺ δὲν τοὺς ἀνήκουν.

Ἔχοντας ὡς δεδομένη ὅλη αὐτὴ τὴν ζοφερὴ κατάσταση οἱ πολιτειακοί, πολιτικοί, ἐκκλησιαστικοὶ καὶ στρατιωτικοὶ ταγοὶ τῆς Ἑλλάδος θὰ πρέπει ν΄ ἀφυπνιστοῦν ἀπὸ τὸν λήθαργο ποὺ βρίσκονται. Εἰδικὰ οἱ πολιτικοί, ποὺ φέρουν τὴν μεγαλύτερη εὐθύνη, πρέπει ἀπὸ δῶ καὶ μπρὸς ν ἀλλάξουν τακτικὴ ἀφοῦ ἡ ὑποχωρητικὴ στάση ποὺ κράτησαν μέχρι τώρα στὸ θέμα τῆς Βορείου Ἠπείρου καὶ στὸ θέμα τῶν Τσάμηδων, ἔκανε τὴν Ἀλβανία θρασυτάτη.

Αὐτὸ τὸ θράσος της ὅμως ἢ μᾶλλον ἡ θρασυδειλία της, εἶναι ποὺ θὰ τὴν καταστρέψει. Ἔχει ὁ καιρὸς γυρίσματα καὶ θὰ ρθεῖ καὶ ἡ δική της σειρὰ νὰ πληρώσει γιὰ τὰ ἐγκλήματα ποὺ ἔχει κάνει. Δὲν μπορεῖ πάντοτε νὰ κρύβεται πίσω ἀπὸ κάποιον ἰσχυρό τῆς γῆς ποὺ θὰ τὴν προστατεύει γιὰ νὰ τοῦ προσφέρει τὶς ὑπηρεσίες της. Ὅπως λέει ὁ θυμόσοφος λαός μας: «μιά τοῦ κλέφτη, δυό τοῦ κλέφτη, τρεῖς καὶ ἡ κακή του μέρα». ΕΣΕΤΑΙ ΗΜΑΡ.