Εθνομάρτυρες

ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΕΣ

            Στὴν μακραίωνη Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, μέχρι καὶ στὶς μέρες μας, ἔχουμε πλῆθος ἀναρίθμητο Ἐθνομαρτύρων. Ἀπὸ αὐτοὺς μνημονεύουμε λίγα ὀνόματα ἀπ' τὴν Κύπρο καὶ τὴν Βόρειο Ἤπειρο - ἀκρῖτες τοῦ Νότου καὶ τοῦ Βορρᾶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

            Ὁ Μάρτιος, γιὰ παράδειγμα, μᾶς θυμίζει δυὸ νέους, δυὸ λεβεντονιοὺς τῆς Κύπρου μας: τὸν Γρηγόρη Αὐξεντίου καὶ τὸν Εὐαγόρα Παλληκαρίδη. Ὁ Γρηγόρης, στὶς 3 Μαρτίου 1957, ἔγινε ὁλοκαύτωμα στὸ κρησφύγετό του, κοντὰ στὴν Μονὴ Μαχαιρᾶ, ἔπειτα ἀπὸ προδοσία. Ὧρες πολεμοῦσε ἐναντίον τῶν Ἄγγλων. Κι' ὅταν ἐκεῖνοι, σκληροὶ καὶ ἀνάλγητοι, ἔρριξαν μέσα στὴ σπηλιὰ βενζίνη γιὰ νὰ τὸν κάψουν, ἐκεῖνος διέταξε τοὺς συντρόφους του - παρὰ τὶς ἀντιρρήσεις τους - νὰ βγοῦν. Μόλις βγῆκαν, ὁ ἥρωας ἔγινε ὁλοκαύτωμα. Μετὰ τὸ τέλος τῆς μάχης, τὸ σῶμα τοῦ Αὐξεντίου ἦταν μιὰ καρβουνιασμένη μᾶζα. Οἱ Ἄγγλοι τὸν ἔθαψαν κρυφὰ στὰ "φυλακισμένα μνήματα" τῆς Λευκωσίας, γιὰ τὸν φόβο ἀντιαποικιακῶν ἐκδηλώσεων τῶν Κυπρίων καὶ μάλιστα τῶν νέων τῆς Μεγαλονήσου.

            Ὁ Εὐαγόρας Παλληκαρίδης, ἦταν μόλις 18 ἐτῶν, μαθητὴς τῆς 8ης Γυμνασίου (σημερινῆς 3ης Λυκείου), ὅταν ἀνέβηκε στὴν ἀγχόνη, στὶς 14 Μαρτίου 1957. Πρὶν ἀπὸ τὴν ἐκτέλεσή του εἰδοποίησε τὴν μητέρα του νὰ τοῦ φέρῃ τὸν ἐπιστήθιο σταυρό του, ποὺ τὸν εἶχαν ἀφαιρέσει οἱ Ἄγγλοι ὅταν τὸν ἔκλεισαν στὴν φυλακή, τονίζοντας, ὅτι "χωρὶς σταυρὸ δὲν βγαίνω ἀπὸ δῶ μέσα". Καὶ τὴν παραμονὴ τῆς ἐκτελέσεώς του εἶπε αὐτὸν τὸν συγκλονιστικὸ λόγο: "Τώρα ποὺ θὰ πάω στὸν Θεό, θὰ τὸν παρακαλέσω νὰ εἶμαι ὁ τελευταῖος, τὸν ὁποῖον ἐκτελοῦν οἱ Ἄγγλοι". Καὶ πραγματικά, ἐνῷ ἦσαν ἄλλοι 10-15 μελοθάνατοι, δὲν ἐκτελέστηκαν, γιατί, γιὰ ἄγνωστους λόγους, τοὺς δόθηκε χάρη.

            Τέλος, ὁ Μάϊος μᾶς θυμίζει τοὺς δυὸ πρώτους μάρτυρες τῆς ἀγχόνης: Τὸν Μιχαλάκη Καραολῆ καὶ τὸν Ἀνδρέα Δημητρίου, ποὺ περήφανοι καὶ ἀγέρωχοι ἄφησαν τοὺς δημίους τους νὰ τοὺς ἐκτελέσουν μὲ ἀπαγχονισμό, στὶς 10 Μαΐου 1956, ἐνῷ βροντοφώναζαν: "Ζήτω ἡ Ἕνωσις τῆς Κύπρου μὲ τὴν Ἑλλάδα".

            Ὅμως, καὶ ἡ Βόρειος Ἤπειρος ἔχει καὶ αὐτὴ τοὺς σύγχρονους ἐθνομάρτυρές της: Στὶς 12 Δεκεμβρίου 1990 ὁ Εὐθύμιος Μάσιος, ὁ Ἀηδόνης Ράφτης, ὁ Ἀθανάσιος Κώτσης καὶ ὁ Εὐάγγελος Μήτρου, ἀπὸ τὸ ἡρωϊκὸ Ἀλύκο καὶ ἀπὸ τὴν Γέρμα, βρῆκαν φρικτὸ θάνατο στὰ ἠλεκτροφόρα συρματοπλέγματα, προσπαθῶντας νὰ περάσουν στὴν Ἑλλάδα καὶ στὴν ἐλευθερία. Οἱ Ἀλβανοί, ψυχροὶ καὶ ἀνάλγητοι, τοὺς ἐκτέλεσαν καὶ μετὰ περιέφεραν τὰ νεκρὰ σώματά τους γιὰ διαπόμπευση. Καὶ θὰ συνέχιζε ἡ βεβήλωση καὶ ἡ βαρειὰ προσβολὴ πρὸς τοὺς νεκρούς, ἄν δὲν ξεσηκώνονταν τὰ νειᾶτα στὸ Ἀλύκο, γεγονὸς ποὺ ἀνάγκασε τοὺς Ἀλβανοὺς νὰ κάνουν πίσω, ἀπὸ τὸ φόβο τῆς ἐξεγέρσεως τοῦ λαοῦ. Τότε καὶ ὁ ἀοίδιμος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης κυρὸς ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ ἐζήτησε ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Πολιτεία "νὰ καταγγελθοῦν διεθνῶς οἱ διωγμοὶ καὶ τὰ συνεχιζόμενα ἐγκλήματα γενοκτονίας τοῦ ἀλβανικοῦ καθεστῶτος εἰς βάρος τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Βορείου Ἠπείρου".

            Αὐτοὶ οἱ σύγχρονοι ἐθνομάρτυρες ἦλθαν νὰ προστεθοῦν στὴ μακρὰ σειρὰ τῶν ἡρώων - ἐθνομαρτύρων της Κύπρου καὶ τῆς Βορείου Ἠπείρου. Γιὰ νὰ μὴ ξεχνᾶμε οἱ Ἕλληνες ποτέ, μὰ ποτέ, πὼς ἡ Ἐλευθερία -κατὰ τὸν λόγο τοῦ Ἐθνικοῦ μας ποιητῆ Διονυσίου Σολωμοῦ - εἶναι βγαλμένη ἀπὸ τὰ ἱερὰ κόκκαλα ὅλων, ὅσοι στὸ διάβα τῶν αἰώνων ἀγωνίστηκαν καὶ ἔδωσαν τὴν ζωή τους γιὰ τὴν ἐθνικὴ ἀποκατάσταση τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

"ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΝ ΒΗΜΑ"