100 χρόνια Ἀνεξαρτησίας τῆς Ἀλβανίας -100 χρόνια ἀλβανικοῦ Ἀνθελληνισμοῦ

Αὐτές τίς ἡμέρες οἱ ὅπου γῆς Ἀλβανοί ἑορτάζουν τήν ἐπέτειο τῶν 100 ἐτῶν ἀπό τήν ἀνακήρυξη τῆς Ἀλβανικῆς Ἀνεξαρτησίας . Εἶναι ἕνα γεγονός πού συνδέεται μέ τήν διεξαγωγή τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων τῶν ἐτῶν 1912-1913.

Μάλιστα τό μάθαμε εὐρύτερα ἐδῶ στήν Ἑλλάδα μέ τίς περιβόητες δηλώσεις-ἀπειλές τοῦ Ἀλβανοῦ Πρωθυπουργοῦ Σαλί Μπερίσα μέ τήν ἀναφορά του ὅτι ἡ Ἀλβανία ξεκινᾶ ἀπό τήν Πρέβεζα!

Στό γεγονός αὐτό, πού συνοδεύτηκε μέ τήν ἐξωφρενική καί ἀνιστόρητη γιά ὅσους σέβονται τήν Ἱστορική Ἀλήθεια καί πιστεύουν στήν ἔννοια τῶν Ἐθνικῶν Δικαίων τοῦ Ἑλληνισμοῦ (ἀκόμη καί ἄν φαίνονται τόσο ξένα σέ κάποιους …Ἕλληνες ) παραχώρηση Δημοσίων Χώρων στούς ἐν Ἑλλάδι Ἀλβανούς γιά νά γιορτάσουν τά 100 χρόνια της Ἀνεξαρτησίας τῆς Ἀλβανίας , ἀναφερόμαστε στό παρόν κείμενο.

Καί ὄχι βέβαια γιά νά τιμήσουμε ἕναν Λαό πού ἔγινε ἀνεξάρτητος (κάτι πού κάθε Λαός δικαιοῦται), ἀλλά γιά νά ὑπενθυμίσουμε μέ λίγες γραμμές ὅτι ἡ Ἀλβανία ὑπῆρξε ἀπό τήν Ἵδρυσή της ὡς σήμερα ἕνα ἀνθελληνικό Κράτος. Μία πραγματικότητα πού οἱ ἴδιοι οἱ Ἀλβανοί δέν χάνουν τήν εὐκαιρία νά τήν ἐπιβεβαιώνουν μέ λόγια καί ἔργα.

Καί ὅμως τά 100 χρόνια της ἐλεύθερης Ἀλβανίας σημαίνουν 100 χρόνια ἀνθελληνισμοῦ. Παραθέτουμε σχετικά παραδείγματα πού ἀποδεικνύουν τοῦ λόγου τήν ἀλήθεια.

1. Ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς Ἱδρύσεώς της ἡ Ἀλβανία στηρίχτηκε ἐδαφικά στήν ἁρπαγή, μέ τήν συναίνεση τῶν Μεγάλων Δυνάμεων, τοῦ βορείου τμήματος τῆς Ἠπείρου. Μιλάμε γιά τό κομμάτι πού ὀνομάστηκε ,μετά τό 1913 Βόρειος Ἤπειρος καί ἀπελευθερώθηκε ἔκτοτε τρεῖς φορές ἀπό τόν Ἑλληνικό Στρατό .Οἱ Μεγάλες Δυνάμεις ἔφταξαν ἕνα κράτος μέ τό Πρωτόκολλο τῆς Φλωρεντίας (Δεκέμβριος 1913 ), κατόπιν σχεδίων τῆς Αὐστροουγγαρίας τότε καί τῆς Ἰταλίας πού ἀναζητοῦσαν τήν κατασκευή ἑνός Κράτους προτεκτοράτου, τό ὁποῖο θά ἔπαιζε τά διπλωματικά, οἰκονομικά καί πολιτικά τους παιχνίδια στήν περιοχή τῆς βαλκανικῆς καί τῆς Ἀδριατικῆς. Ὅσον ἀφορᾶ τήν Αὐστροουγγαρία, αὐτή διαλύθηκε τό 1918 καί ἔτσι δέν πρόλαβε νά … ἀξιοποιήσει τόν Ἀλβανικό παράγοντα .

2. Ἡ θέση τῶν Ἀλβανῶν ὑπέρ τῶν Ἰταλῶν εἰσβολέων τό 1940 .Μία ἀπό τίς λιγότερο γνωστές πτυχές τοῦ Πολέμου τοῦ 1940 ὑπῆρξε ἡ συμμετοχή Ἀλβανικῶν στρατιωτικῶν μονάδων στήν ἐπίθεση ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων. Τό πρωινό της 28^ης Οκτωβρίου μαζί μέ τούς Ἰταλούς εἰσέβαλαν στήν Ἑλλάδα καί Ἀλβανικά Τάγματα πού ἐπεδίωκαν συμμετοχή στήν ὑπό τῆς Ἰταλίας κατάκτηση τῆς Ἑλλάδος. Σέ 15 ὑπολογίζονται οἱ μάχιμες Ἀλβανικές ὁμάδες πού ὑπηρέτησαν τούς Ἰταλούς εἰσβολεῖς. Ἀκόμη καί στήν περίφημη ἰταλική Ἐπιχείρηση «Primavera» (ἀναφερόμαστε στήν ἰταλική Ἐαρινή ἐπίθεση ) συμμετεῖχαν Ἀλβανοί ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων. Γιά τήν ἐν γένει συμμετοχή τῶν Ἀλβανῶν στά πολεμικά σχέδια τοῦ Μουσολίνι ἀρκετά στοιχεῖα προσφέρει τό βιβλίο τοῦ Πανεπιστημιακοῦ Ζαχαρία Τσιπαρνλῆ «Ἕλληνες καί Ἰταλοί στόν Πόλεμο τοῦ ‘40», μέ φωτογραφίες ἀπό κοινές παρελάσεις Ἰταλῶν καί Ἀλβανῶν στρατευσίμων.

3.Ἡ συνεχής καταπίεση τῶν Ἑλλήνων στόν χῶρο τῆς Βορείου Ἠπείρου ἀπό τήν δεκαετία τοῦ 1920 ὡς σήμερα. Οι Ἀλβανοί ἤξεραν ὅτι ἡ Ἑλληνική παρουσία στό νέο Ἀλβανικό Κράτος στηρίχτηκε στήν ἀφαίρεση τῆς Ἐλευθερίας τῶν ἐκεῖ εὐρισκομένων Ἑλλήνων, πού ἀπό τό 1913 ὀνομάστηκαν Βορειοηπειρῶτες. Ἔτσι μέ συστηματικό τρόπο ἀπό τήν δεκαετία τοῦ 1920 ἄρχισαν τόν ἀφελληνισμό τῆς περιοχῆς τῆς Βορείου Ἠπείρου. Ἑλληνικά σχολεῖα ἔκλεισαν καί νόμοι ἐφαρμόστηκαν γιά ἐξόντωση τῶν Ἑλλήνων. Τόσο προπολεμικά (ἐπί Φάν Νόλι καί Ἀχμέτ Ζώγου ), ὅσο καί μεταπολεμικά ἐπί Ἐμβέρ Χότζα, ἀλλά καί ἐπι Ραμίζ Ἀλία καί Σαλί Μπερίσα προσπάθησαν νά ἐξαφανίσουν τόν Ἑλληνισμό μέ διώξεις, ἐκτελέσεις καί σκληρούς ἐκτοπισμούς. Ὅπου δέν μποροῦσαν νά ἐξοντώσουν τούς ἐπικεφαλῆς τῶν Ἑλλήνων (ὅπως ἔπραξαν στήν περιοχή τῆς Χειμάρρας ἐπί Χότζα μετά τό 1945 ), ἔπραξαν μία ἄλλου εἴδους ἀθλιότητα: δίχασαν τόν Ἑλληνισμό μετατρέποντας πολλούς Ἕλληνες τῆς Βορείου Ἠπείρου σέ δημίους καί ρουφιάνους τῶν συμπατριωτῶν καί συγχωριανῶν τους. Ἔτσι ἐξασφάλισαν ὅτι δέν θά ξεσηκώνονταν ποτέ οἱ σκλάβοι καί θά εἶχαν μεταξύ τους τήν Διχόνοια, ἰδιαίτερα στά 99 χωριά τῆς ἀναγνωρισμένης Μειονότητας στά χρόνια τοῦ Ἐμβέρ Χότζα. Τεκμηριωμένα στοιχεῖα γιά τήν συνεχῆ καταπίεση τῶν Ἑλλήνων στή Ἀλβανία παραθέτει ἡ Πανεπιστημιακός Λένα Διβάνη στό βιβλίο της «Ἑλλάδα καί Μειονότητες».

4. Μεγάλο θέμα ἀποτελεῖ ὁ Πόλεμος ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας στήν Ἀλβανία καί τήν Βόρειο Ἤπειρο. Από τήν δεκαετία τοῦ 1920 καί μέ δεδομένο ὅτι ἡ πλειοψηφία τῶν Ἀλβανῶν ἤσαν καί εἶναι Μουσουλμάνοι, ἡ ἐπίσημη Ἀλβανία θέλησε νά ἐξοβελίσει τήν ὀρθοδοξία ἀπό τό κέντρο τῆς ζωῆς τῆς Χώρας. Αὐτό συνετελέσθη μέ τήν ἀπομάκρυνση ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο (Σχίσμα), τόν διωγμό τῶν Ἱεραρχῶν καί ἱερέων πού ἀκολουθοῦσαν τό Φανάρι καί τήν ἀπαγόρευση τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας ἀπό τίς ἐκδηλώσεις Λατρείας. Πόλεμος ἐξελίχθηκε γιά χρόνια κατά τῆς Ὀρθοδοξίας (πού μία μορφή του φτάνει ὡς καί τά σημερινά ἐμπόδια πού συναντᾶ τήν τελευταία εἰκοσαετία ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀναστάσιος καί ἡ προσπάθειά του νά ἀνασυγκροτήσει τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μετά ἀπό τίς δεκαετίες φρικτῶν διωγμῶν ἀπό τό Κομμουνιστικό καθεστώς Χότζα). Ἀμέτρητοι Ναοί ἔκλεισαν ἤ ἔγιναν ἀπό ἀποθῆκες ὡς …πολιτιστικά κέντρα, ἐνῶ ἱερεῖς ἀποσχηματίστηκαν ἤ φυλακίστηκαν ἐπί Χότζα. Ὁ τελευταῖος ἀλλά καί οἱ προκάτοχοι του γνώριζαν ὅτι ἐξουδετέρωση τῆς Ὀρθοδοξίας σήμαινε καίριο πλῆγμα ἐναντίον τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Ἀλβανίας, καθώς ἡ Ἐκκλησία ἦταν αὐτή πού μέ τήν Γλώσσα, τήν Λατρεία καί τά κοινά ἔθιμα καί παραδόσεις διέσωσε γιά αἰῶνες τόν Ἑλληνισμό ἐπί Ὀθωμανικῆς Κατοχῆς στήν Ἤπειρο. Πολλά στοιχεῖα γιά τόν διωγμό αὐτόν προσφέρει τό σχετικό βιβλίο τοῦ πατρός Ἐλευθερίου Καρακίτσιου, ὅπου καί πολλές μαρτυρίες γιά τούς Ἱερωμένους πού ἐπέζησαν τῶν διωγμῶν.

5. Τό 1922 οἱ Ἀλβανοί εἶχαν ἀρχίσει διπλωματικές καί στρατιωτικές συζητήσεις μέ τόν Κεμάλ καί τούς Τούρκους. Σκοπός τούς ἦταν γιά νά ἐπιτεθοῦν ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος καί νά δημιουργήσουν ἕνα δεύτερο μέτωπο πού θά ἀνακούφιζε τήν τουρκική πλευρά καί θά ἐκμεταλλευόταν τήν ἑλληνική ἀπασχόληση μέ τό Μέτωπο στήν Μικρά Ἀσία! Αὐτήν τήν πτυχή τοῦ Μικρασιατικοῦ Πολέμου δέν τήν ξέρουν πολλοί στήν Ἑλλάδα, ἀλλά ὑπάρχουν τά σχετικά ντοκουμέντα καί ἔτσι βλέπουμε μία ἀπό τίς πολλές πτυχές τοῦ Ἀλβανικοῦ Ἀνθελληνισμοῦ. Δείχνει ἐπίσης ὅτι παραμένει κοινός ὁ ἄξονας Ἀνθελληνισμοῦ μεταξύ Τούρκων καί Ἀλβανῶν, ἤδη ἀπό τά χρόνια της Τουρκοκρατίας πού οἱ Ὀθωμανοί ἐπέλεγαν Ἀλβανούς γιά τίς κρίσιμες καί φονικές κινήσεις ἐξόντωσης τοῦ Ἑλληνισμοῦ (κλασική περίπτωση στήν Πελοπόννησο ἀποτελεῖ ἡ εἰσβολή χιλιάδων Τουρκαλβανῶν τήν δεκαετία τοῦ 1770, μέ ἐντολή τῶν Τούρκων γιά νά ἐξοντώσουν τίς Ἑλληνικές ἑστίες ἀντιστάσεως τῆς ἐποχῆς τῶν Ὀρλωφικῶν. Αὐτή ἡ Ἀλβανοκρατία στόν Μωριά ἔμεινε ὡς φρικτή ἀνάμνηση ὡς τά χρόνια του 1821).

6. Οἱ Ἀλβανοί διεκδικοῦν τήν Ἑλληνική Ἱστορία καί τήν διαστρεβλώνουν. Μία πτυχή τοῦ Ἀνθελληνισμοῦ τοῦ Ἀλβανικοῦ Κράτους ἀποτελεῖ καί ἡ ἐπίθεση στήν Ἑλληνική Ἱστορία, μία ἐπίθεση πού συνδυάζεται μέ κραυγαλέες παραχαράξεις καί θυμίζει τούς Σκοπιανούς πλαστογράφους. Ἀναφέρουμε χαρακτηριστικά δείγματα πού κατά καιρούς φιλοξενοῦνται στά ἐπίσημα σχολικά καί πανεπιστημιακά ἐγχειρίδια τοῦ Ἀλβανικοῦ Κράτους: ἡ Ἀλβανία φτάνει ὡς τήν Πρέβεζα καί τόν Ἀμβρακικό Κόλπο . Ὁ Βασιλιάς Πύρρος ἦταν Ἀλβανός, ἀλλά καί ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος (λόγω τῆς Ἠπειρώτισσας μητέρας του, τῆς Ὀλυμπιάδος) εἶχε ἀλβανική καταγωγή. Ἡ Ἑλληνική Ἐπανάσταση ἦταν δημιούργημα τῶν Ἀλβανῶν, καθώς σέ αὐτήν πρωτοστάτησαν οἱ Ἀρβανίτες πού ἤσαν Ἀλβανοί λόγω …γλώσσας. Ὁ Βυζαντινός πρίγκιπας Γεώργιος Καστριώτης (ὁ ἐπονομασθεῖς ἀπό τούς Τούρκους Σκεντέρμπεης λόγω τῆς ἀνδρείας του σάν τόν Μέγα Ἀλέξανδρο, τόν Ἰσκεντέρ ὅπως τόν ἔλεγαν) ἦταν καί αὐτός Ἀλβανός, ἄν καί ὁ ἴδιος μιλοῦσε γιά τήν ἠπειρωτική του καταγωγή καί τό ὀρθόδοξό του φρόνημα. Στήν προσπάθεια αὐτή οἱ Ἀλβανοί ἡγέτες βρῆκαν πρόθυμους γενίτσαρους σέ Ἑλλάδα ,πού προσπάθησαν νά χειραγωγήσουν (φυσικά, ἀνεπιτυχῶς) τούς Ἀρβανίτες στήν Ἑλλάδα. Πολλά ἐνδιαφέροντα στοιχεῖα βρίσκονται στά βιβλία τῶν Σχολείων σέ Ἀλβανία ἀλλά καί στήν ἔκδοση καί τοῦ Σπύρου Στούπη «Ἕλληνες καί Ἀλβανοί» καί τοῦ Γρηγόρη Κοσσυβάκη «Ἠπειρωτικός Διαχρονικός Ἑλληνισμός » .

7. Ἡ συμπόρευση μέ τήν Ἰταλία ἐναντίον τῶν Ἑλληνικῶν συμφερόντων. Από τό Πρωτόκολλο τῆς Φλωρεντίας τόν Δεκέμβριο τοῦ 1913, πού ὑπηρετοῦσε τά ἰταλικά συμφέροντα στήν Βαλκανική, σέ πολλές περιπτώσεις οἱ Ἀλβανοί καί οἱ Ἰταλοί συμπορεύτηκαν σέ κοινό ἀνθελληνικό μέτωπο, ὅπως στά γεγονότα τῆς Κέρκυρας τό 1923 καί τήν οἰκονομική διείσδυση στήν Ἀλβανία ἀπό ἰταλικά συμφέροντα. Ἀκόμη καί στήν κρίση τοῦ 1997 (πτώση τοῦ Μπερίσα λόγω τοῦ οἰκονομικοῦ σκανδάλου μέ τίς περιβόητες «πυραμίδες» καί τήν ἐξέγερση τοῦ Λαοῦ) οἱ Ἰταλοί ἐπιδίωξαν τόν περιορισμό τῆς Ἑλληνικῆς ἐπιρροῆς στήν Ἀλβανία καί τήν στήριξη τῶν κρατικῶν συμφερόντων τῆς Ἀλβανίας, κάτι πού ἐπαναλήφθηκε καί τό 1999 μέ τήν στήριξη πού προσέφεραν στόν βομβαρδισμό τῆς Σερβίας ὑπέρ τῶν Κοσοβάρων Ἀλβανῶν.

8. Ἡ ὑποστήριξη τοῦ Ἀλβανικοῦ Κράτους στήν κομμουνιστική Ἀνταρσία στήν Ἑλλάδα. Στά δύσκολα γιά τήν Ἑλλάδα μεταπολεμικά χρόνια, ἡ Ἀλβανία ὑπό τόν Ἐμβέρ Χότζα βρέθηκε (ὡς τόν θάνατο τοῦ Στάλιν) στό Σοβιετικό Κομμουνιστικό στρατόπεδο. Ἀπό τήν θέση αὐτή προσέφερε τό ἔδαφός της στούς Κομμουνιστές ἀντάρτες τῆς περιόδου 1946-1949 πού μέ τήν καθοδήγηση τοῦ Νίκου Ζαχαριάδη ἔκαναν Πόλεμο ἐναντίον τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους. Οἱ Κομμουνιστές ἀντάρτες μέ ὁρμητήριο τήν Ἀλβανία ἐπιτίθονταν στά ἑλληνικά χωριά τῆς μεθορίου σέ Ἤπειρο καί Μακεδονία, ἀλλά καί στόν Ἑλληνικό Στρατό, ἐνῶ ἔχουν καταγραφεῖ καί πολλές περιπτώσεις βολῶν πυροβόλων ἀπό τό ἀλβανικό ἔδαφος ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων στρατιωτῶν. Μάλιστα ἡ Ἀλβανία ἦταν ἕνα ἀπό τά μέρη πού δέχθηκαν τά Ἑλληνόπουλα τοῦ Παιδομαζώματος ἀλλά καί τῶν ὁμήρων πού ἅρπαξαν οἱ Κομμουνιστές ἀπό τήν Ἑλλάδα (κλασικό δεῖγμα μίας τέτοιας συμπεριφορᾶς καταγράφεται στό βιβλίο «Ἑλένη» τοῦ Νίκου Γκατζογιάννη). Τό 1949 ἀπό τό ἔδαφός της πέρασαν τά ὑπολείμματα τῶν στρατιῶν τοῦ Ζαχαριάδη, γιά νά κατευθυνθοῦν σέ ἄλλους προορισμούς ὡς τό μακρινό Οὐζμπεκιστᾶν καί τήν Τασκένδη. Μάλιστα ἡ ἐπί δεκαετίες προσκόλληση τῆς Ἀλβανίας τοῦ Χότζα στόν Κομμουνισμό ὁδήγησε τούς πιό πολλούς Ἀριστερούς στήν Ἑλλάδα στήν ἐξύμνηση καί λατρεία τῆς Ἀλβανίας τοῦ Χότζα καί στήν πολεμική πρός κάθε ἀναφορά σέ Βορειοηπειρωτικό Ἑλληνισμό, μία πρωτοτυπη καί ἀποκλειστικῶς Ἑλληνική(!) περίπτωση πολιτικοῦ χατζηαβατισμοῦ .

Στά παραπάνω θά μπορούσαμε νά ἀναφέρουμε καί ἄλλες διαστάσεις ἀνθελληνισμοῦ (ὅπως τά ἐγκλήματα τῶν Ἀλβανῶν τῆς Τσαμουριᾶς στήν Θεσπρωτία ἐπί Κατοχῆς, ἀλλά καί τήν στήριξη τους στήν Σκοπιανή προπαγάνδα). Περιοριζόμαστε ὅμως σέ αὐτά τά δείγματα Ἀνθελληνισμοῦ τοῦ Ἀλβανικοῦ Κράτους, καθώς μιλᾶμε γιά ἐπίσημες θέσεις καί πράξεις πού καταγράφονται καί σέ ἑλληνικές ἀλλά καί σέ ἀλβανικές πηγές .

Δέν εἶναι ἀμελητέες καί φυσικά πρέπει νά προσεχθοῦν διότι δέν ἔχουν ἐκλείψει. Τό πρόσφατο παράδειγμα μέ τίς δηλώσεις Μπερίσα (καί μάλιστα μέ ἀφορμή τήν συμπλήρωση 100 ἐτῶν ἀπό τήν Ἀλβανική Ἀνεξαρτησία ) περί Ἀλβανικῶν ὁρίων σέ ….Πρέβεζα ὑπενθυμίζουν ὅτι ἡ Πολιτική τῶν Τιράνων δέν ἀλλάζει σέ γενικές γραμμές ὅποιος καί ἄν εἶναι στήν ἐξουσία. 

Εἴτε λέγεται Φάν Νόλι καί Ἀχμέτ Ζώγου εἴτε λέγεται Ἐμβέρ Χότζα καί Σαλί Μπερίσα, ὅπως ἔλεγε καί ὁ μακαριστός Ἱεράρχης τῆς Κόνιτσας καί Πρωτομαχητής τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ Ζητήματος Σεβαστιανός, οἱ Ἀλβανοί δέν ἀλλάζουν τήν ἀνθελληνική τους διάθεση.

Σέ ἐμᾶς ἐναπόκειται νά τό ἀντιληφθοῦμε καί νά τηρήσουμε μία συνεπῆ καί πατριωτική στάση ἀπέναντι σέ αὐτές τίς συνεχεῖς προκλήσεις πού ἀπειλοῦν τό Παρόν καί τό Μέλλον τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί στήν Βόρειο Ἤπειρο ἀλλά καί στήν Ἑλλάδα.

Φῶτο πάνω: Ὁ Ἀλβανός τύραννος Ἐνβέρ Χότζα μεταξύ τοῦ ἡγέτη τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης, αἰμοσταγοῦς δικτάτορα, Ἰωσήφ Στάλιν (δεξιά) καί τοῦ ἀρχηγοῦ τῶν Ἑλλήνων Κουμμουνιστών τήν περίοδο τοῦ συμμοριτοπολέμου, Νίκου Ζαχαριάδη.

Φῶτο κάτω: Ἕφιπποι Άλβανοί ἀπό τό Κόσσοβο περνοῦν στούς δρόμους τῶν Τιράνων μέ φόντο τήν Ἀλβανική σημαία, τήν βυζαντινή δηλαδή πολεμική σημαία μέ τόν δικέφαλο ἀετό πού ἡπήρξε τό λάβαρο τοῦ Γεωργίου Καστριώτη!