Ὁμιλία Μητροπολίτου κ.Ἀνδρέου γιὰ τὴν Μάχη τῆς Κονίτσης (Ἱ. Μητροπολιτικὸς Ναὸς Ἁγ. Νικολάου Κονίτσης 10.1.2016)

Μάχη τῆς Κονίτσης ὀνομάστηκε ἡ ἀντίσταση τοῦ λαοῦ καὶ τοῦ στρατοῦ ἐναντίον τῶν κομμουνιστοσυμμοριτῶν, τοὺς ὁποίους, τελικῶς, συνέτριψαν καὶ τοὺς ἀνάγκασαν νὰ καταφύγουν στὴν Ἀλβανία. Κανονικά, ὅμως, ἡ μάχη αὐτὴ θὰ ἔπρεπε νὰ ὀνομάζεται μάχη τῆς Ἑλλάδος. Γιατὶ τότε ἡ Κόνιτσα ἔσωσε τὴν τιμὴ καὶ τὴν ἀκεραιότητα τῆς ἑλληνικῆς μας Πατρίδος. Τότε, τὸ Σχολικὸ ἔτος 1947-48 ὁ ὑποφαινόμενος ἦμουν μαθητὴς τῆς Δ΄ τάξεως τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου. Καὶ θυμᾶμαι πολὺ ζωηρά, τὴν ἀγωνία στὰ πρόσωπα τῶν μεγάλων, καθ' ὅν χρόνον συνεχιζόταν ἡ Μάχη. Καὶ τὸ ἐρώτημα ἦταν : Πέφτει ; Δὲν πέφτει ἡ Κόνιτσα; Ἀλλὰ σὲ λίγο ὅμως, στὶς ἀρχὲς τοῦ ἑπομένου ἔτους, τὸ 1948, τὸ ἀποτέλεσμα φάνηκε στὰ πρόσωπα τῶν μεγάλων. Μιὰ ἀγαλλίαση, μιὰ εἰρήνη, μιὰ χαρὰ ποὺ ἔδειχνε ὅτι εἶχε πραγματοποιηθεῖ ἠ νίκη τῶν Ἐθνικῶν δυνάμεων.

            Καὶ εἶναι σημαντικό, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, τὸ ὅτι ἔγινε ἡ νίκη αὐτή. Γιατὶ ἀλλιώτικα θὰ εἴχαμε δύο Ἑλλάδες. Καὶ δὲν ξέρω τὶ ἐξέλιξη θὰ εἶχε αὐτὸς ὁ τόπος. Ἀλλὰ γεγονὸς μένει ὅτι ἡ Πατρίδα μας θὰ εἶχε διχοτομηθεῖ. Αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε. Δόξα τῷ Θεῷ αὐτὸ δὲν ἔγινε ! Τότε ἀκριβῶς ἡ νίκη ἐκείνη, ἀνύψωσε τὴν μικρὴ Κόνιτσα, ἀπὸ μιὰ Ἐπαρχία  πολὺ μικρὴ καὶ ἀσήμαντη σὲ Δῆμο. Ἀλλὰ σήμερα ποὺ εἶναι ἡ Δημοτικὴ Άρχή ; Ἀπολαμβάνουμε μὲν τοὺς καρποὺς ἐκείνης τῆς νίκης, ἀλλὰ δυστυχῶς ξεχνᾶμε.

            Καὶ ἀργότερα, ἐδῶ στὴν Κόνιτσα ἔγινε τὸ πολὺ ὡραῖο Νοσοκομεῖο, ποὺ σήμερα βρίσκεται "μεταξὺ φθορᾶς καὶ ἀφθαρσίας", ἀφ' ὅτου τὸ ἀνέλαβαν οἱ "δημοκρατικὲς δυνάμεις". Αὐτὰ τότε. Μετέπειτα ὅμως ; Μετέπειτα μᾶς ἔπιασε μὰ λύσσα καταστροφῆς καὶ μιὰ μανία διαστρεβλώσεως τῶν ἱστορικῶν γεγονότων. Πρώτη, μὴ σᾶς φανεῖ παράξενο, "ἤρξατο χειρῶν ἀδίκων" καὶ ἔκανε τὴν ἀρχὴ ἡ στρατιωτικὴ δικτατορία. Καὶ θὰ θυμᾶστε οἱ παλαιότεροι ὅτι, ὅταν τὸ 1973 τὸν Ἰούνιο ἡ δικτατορία ἐξεθρόνισε τὸν βασιλέα Κων/νο, τὸν ὁποῖον κακῶς - κάκιστα τὸν ἐθεώρησε ὡς ὑποκινητὴ τοῦ λεγομένου κινήματος τοῦ ναυτικοῦ, τότε ὁ λεγόμενος Ὑπουργὸς Ἠπείρου, δὲν ἐνθυμοῦμαι τὶ στρατιωτικὸ βαθμὸ εἶχε, ὁ Πέτρος Κωτσέλης, τὸ ὄνομά του τὸ θυμᾶμαι καλά, ἔφθασε ὀργίλος στὴ Κόνιτσα, μετὰ δηλ. τὴν ἐκθρόνιση τοῦ Κων/νου, καὶ στὸ "ἄψε - σβῆσε" ἔβγαλε ἀπὸ τὴν Πλατεῖα τῆς Κονίτσης τὸ ὡραῖο καὶ καλλιτεχνικὸ ἄγαλμα τῆς Βασιλίσσης Φρειδερίκης, τὸ ὁποῖο ἔκτοτε βρίσκεται πεταμένο κυριολεκτικὰ σὲ μιὰ ἀποθήκη. Ἐνῷ, ἀργότερα, ὅταν ὑποτίθεται εἶχε ἀποκατασταθεῖ ἡ δημοκρατία, ἔβγαλαν ἀπὸ τὸ Νοσοκομεῖο τῆς Κονίτσης τὴν πλάκα, ἡ ὁποία ἔλεγε ὅτι αὐτὸ τὸ Νοσοκομεῖο εἶχε ἀνεγερθεῖ μὲ τὴν φροντίδα καὶ τὴν μέριμνα τῆς Βασιλίσσης Φρειδερίκης. Ἡ ἀχαριστία, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί. Αὐτὴ εἶναι ποὺ ἐξόρισε τὸν δίκαιο Ἀριστείδη. Αὐτὴ εἶναι ποὺ ἔδωσε στὸν Σωκράτη τὸ κώνειο. Εἶναι καὶ ὁ φθόνος τῶν μικρόψυχων ἀνθρώπων ποὺ ὅπλισε τὸ χέρι τοῦ Ἀλέξανδρου Σχινᾶ καὶ δολοφόνησε τὸ 1913 στὴν Θεσ/νίκη τὸν Βασιλέα Γεώργιο Α΄. Εἶναι ὁ φθόνος ποὺ ἐδολοφόνησε τὸ 1920 τὸν ἔξοχο πατριώτη Ἴωνα Δραγούμη. Εἶναι αὐτός, ὁ φθόνος, ποὺ μὲ τὶς λόγχες τῶν Γερμανῶν ποὺ ἐξεθρόνισε τὸν ἀείμνηστο, μεγάλο Ἱεράρχη, Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος Χρύσανθο τὸν ἀπὸ Τραπεζοῦντος, ὁ ὁποῖος εἶχε τὸ θάρρος, ὅταν ὅλοι εἶχαν ὑποκύψει στὶς ἐπιθυμίες τῶν Γερμανῶν, νὰ πετάξει κατάμουτρα στοὺς Γερμανοὺς τὴν ἄρνησή του νὰ συνεργαστεῖ μαζί τους, καὶ βεβαίως μὲ τὴν γερμανοπρόβλητη πρώτη Κατοχικὴ Κυβέρνηση τοῦ στρατηγοῦ Τσολάκογλου. Θὰ ἔλεγα, ὅμως, ἀγαπητοί, ὅτι παράλληλα μὲ αὐτά, εἶναι καὶ ἡ κουταμάρα, ἤ νὰ τὴν πῶ κάπως ἀλλιώτικα, καὶ συγχωρεῖστε μου τὴν ἔκφραση, ἡ βλακεία μερικῶν, ἡ ὁποία χωρὶς νὰ ἀντιλαμβάνεται ὅτι κάνει κακὸ στὴν Πατρίδα, συνοδοιπορεῖ μὲ τὸν κομμουνισμό. Τὰ βλέπει ὅλα ὡραία. Σᾶς θυμίζω ὅτι ὅταν ὁ ἀείμνηστος προκάτοχός μου ἀγωνιζόταν γιὰ τὰ δίκαια καὶ τὰ δικαιώματα τῶν Βορειοηπειρωτῶν ἔλεγαν ἀρκετοί : " -Τὶ θέλει καὶ φωνάζει ὁ Σεβαστιανός; Καλὰ περνᾶνε. Ὅλα τὰ ἔχουνε". Καὶ ἔπρεπε νὰ πέσουν τὰ σύνορα καὶ νὰ ἔλθουν ἐδῶ, ρακένδυτοι καὶ πειναλέοι καὶ οἱ Βορ/τες καὶ οἱ Ἀλβανοὶ ἐν συνεχείᾳ, γιὰ νὰ ποῦνε, ὄχι ὅλοι τους, προσέξτε, μερικοὶ πάντως, ὅτι    "-Εἶχε δίκαιο ὁ Σεβαστιανός". Τὸτε εἶχε δίκαιο. Ἀλλὰ ἐσεῖς, τὶ λέγατε νωρίτερα ; Αὐτὸ εἶναι, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί. Διότι τέτοιοι τύποι στρώνουν τὸ χαλὶ γιὰ νὰ περάσει ὁ κομμουνισμός μὲ τὶς ἰδέες του. Καὶ σήμερα ἐφτάσαμε στὸ σημεῖο νὰ κυβερνάει γιὰ "πρώτη φορὰ ἀριστερά", "κακῇ τῇ μοίρᾳ"αὐτὸν τὸν τόπο. Ἐδῶ ἔχουμε φθάσει σήμερα. Ἐξ  αἰτίας κυρίως τῶν συνοδοιπόρων. Καὶ ἡ Χώρα σήμερα κυβερνᾶται χωρὶς πυξίδα, χωρὶς σχέδιο, χωρὶς προοπτική. Αὐτὴ δὲ ἡ κυβέρνηση, "ἡ πρώτη φορὰ ἀρειστερά" ὅπως ἐναβρίνεται νὰ ὀνομάζει ἑαυτήν, ἔφερε προσφάτως στὴ Βουλὴ καὶ τὸ ἐψήφισε καὶ τὸ ἔκανε νόμο τὸ "σύμφωνο συμβιώσεως ὁμοφυλοφίλων". Πόσες ψήφους πῆρε τὸ σύμφωνο; Ἡ Κυβέρνηση ἔχει 153 ψήφους μόνον. Λοιπόν, ἐπῆρε παρακαλῶ 183 ψήφους. Ποὺ σημαίνει ὅτι καὶ ἀπὸ τὰ ἄλλα κόμματα ἐδόθησαν ψήφους καὶ δυστυχῶς καὶ ἀπὸ τὴν "Ν. Δημοκρατία", ἡ ὁποία ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος παρουσιάζεται ὅτι εἶναι τὸ κόμμα ποὺ σέβεται τὴν Ἐκκλησία, ὅτι ἔχει θρησκευτικὲς άρχές, καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο ψηφίζει, ὄχι ὅλοι οἱ βουλευτές της βεβαίως, ἀλλὰ ἕνα μέρος αὐτοῦ τοῦ κόμματος, ψηφίζει νὰ γίνει ἡ Ἑλλάδα "Σόδομα καὶ Γόμορα". Μάλιστα ! Καὶ θὰ τὸ θυμᾶστε αὐτό. Τὸ συγκεκριμένο ζήτημα ἐκείνη τὸ ξεκίνησε πρώτη. Οἱ σημερινοὶ βρῆκαν ἕτοιμο, στρωμένο τὸ τραπέζι, καὶ ἁπλῶς αὐτὰ ποὺ ἐψιθυρίζοντο καὶ ἐλέγονταν στὰ παρασκήνια τὰ ἔκαναν νόμο τοῦ κράτους. Ἀλλὰ ποιὸς θὰ τὸ πίστευε, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί. Τὸ μόνο κόμμα ποὺ ἀρνήθηκε ψῆφο σ' αὺτὸ τὸ αἶσχος τῆς συμβιώσεως τῶν ὁμοφυλοφίλων ξέρετε ποιὸ ἦταν ; Τὸ Κ.Κ.Ε. Δὲν τὸ ψήφισε. Ποιὸ ἦταν αὐτὸ τὸ κόμμα. Ἦταν τὸ κόμμα ποὺ στὰ χρόνια τοῦ συμμοριτοπολέμου διακήρυττε ἀναίσχυντα τὴν λύσσα του ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν παπάδων, τὸ κόμμα ποὺ ἤθελε τὴν αὐτονομία τῆς Μακεδονίας, αὐτὸ τὸ κόμμα παρουσιάστηκε τώρα "ἱματισμένο καὶ σωφρονισμένο", σὰν τὸν θεραπευμένο δαιμονισμένο τῆς χώρας τῶν Γεργεσινῶν (Λουκᾶ κ΄35). Τὶ νὰ πεῖ κανείς. "Σημεῖα τῶν καιρῶν". Ἐγὼ πάντως σὲ δηλώσεις μου, γιατὶ εἶχα διαμαρτυρηθεῖ καὶ προηγουμένως, πρὶν ἀπὸ τὴν ψήφιση τοῦ νομοσχεδίου, μάλιστα σὲ Ἱερατικό μας Συνέδριο ἐξεδώσαμε ἕνα πολὺ ὡραῖο ψήφισμα, εἶπα λοιπόν σὲ δηλώσεις μου ὅτι, ὅσοι ἐψήφισαν αὐτὸ τὸ ἐπαίσχυντο νομοσχέδιο, ποὺ τὸ κάνανε νόμο, δὲν θὰ τοὺς δέχομαι στὴν Μητρόπολή μου. Ὄχι νὰ μὴν ἔλθουν στὴν Κόνιτσα, ἀλλὰ στὴν Μητρόπολή μου. Εἴτε ἀπὸ τὴν "Ν. Δημοκρατία", εἴτε ἀπὸ τὸ "ΣΥ.ΡΙΖ.Α",εἴτε ἀπὸ ὁποιοδήποτε ἄλλο κόμμα. Τελεία καὶ παῦλα. Ξεκαθαρισμένα πράγματα. Συμβιβασμὸ μὲ τὶς ἀρχές μου, μέχρι τώρα, σὺν Θεῷ, δὲν ἔχω κάνει καὶ οὔτε πρόκειται νὰ κάνω. Καὶ νὰ μὴν παραλείψω νὰ σᾶς πῶ ὅτι ἐναντίον αὐτοῦ τοῦ Νομοσχεδίου ἐψήφισε καὶ τὸ κόμμα τῆς "Χρυσῆς Αὐγῆς". Εἴτε μᾶς ἀρέσει, εἴτε δὲν μᾶς ἀρέσει. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια.

            Ὅμως, ἀδελφοί, παρὰ τὴν ἀθλιότητα τῶν ἡμερῶν καὶ τὴν μιζέρια τὴν ὁποία περνᾶμε, σὰν ἔθνος καὶ σὰν λαὸς, τὸ ἀστέρι ἐκείνης τῆς θρυλικῆς μάχης, τῆς περίλαμπρης νίκης ποὺ ἔγινε τότε στὴν ἀκριτικὴ Κόνιτσα ἐξακολουθεῖ νὰ λάμπει καὶ νὰ φωτίζει στὸ ἐθνικὸ στερέωμα, καὶ νὰ μᾶς  στέλνει αὐτὸ τὸ μήνυμα: Ἡ Ἐκκλησία, ἡ Ἑλλάδα, ἡ χριστιανικὴ οἰκογένεια, ὁ εὐλογημένος γάμος, ἡ Ὀρθόδοξη Παιδεία, τὰ Θρησκευτικὰ στὰ Σχολεῖα, ἡ ἔπαρση τῆς σημαίας καὶ ὅλα αὐτὰ ποὺ εἶναι  ἀξίες καὶ διαχρονικὰ ἰδανικὰ τοῦ Γένους μας, ὅσο καὶ ἄν τὰ ὑπονομεύουν , ὅσο καὶ ἄν τὰ πολεμοῦν, εἶναι στερεωμένα στὸ βράχο ποὺ λέγεται Χριστός. Λοιπόν, ἀφελφοί, "ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας". Ψηλὰ οἱ καρδιές. Καὶ σημαῖες μας δύο νὰ εἶναι : Χριστὸς καὶ Ἑλλάδα. Στὸ ἕνα χέρι τὴν σημαία τοῦ Χριστοῦ καὶ στὸ ἄλλο τὴν σημαία τῆς Ἑλλάδος. Καὶ αὐτὲς τὶς σημαῖες μὲ τὴν δύναμη τοῦ Χριστοῦ, ἐκτὸς καὶ ἄν τὶς δώσουμε μὲ τὴν θέλησή μας, ποὺ δὲν θέλω κἄν οὔτε νὰ τὸ διανοηθῶ, κανένας, μὰ κανένας   δὲν θὰ μπορέσει νὰ μᾶς τὶς πάρει ποτέ.

Ζήτω ἡ Ἑλλάδα μας. Ζήτω ἡ Κόνιτσα.