ΕΛΛΑΣ-ΚΥΠΡΟΣ ΕΝΩΣΙΣ

Ὁ ἑλληνισμός τῆς Κύπρου ἀπ’ τήν ἀρχαιότητα ἕως σήμερα ἔχει ὑποστεῖ τά πάνδεινα ἀπ’ τούς κατακτητές τοῦ νησιοῦ. Ἀσσύριοι, Αἰγύπτιοι, Πέρσες, Λατίνοι, Σταυροφόροι, Γενουάτες, Ἐνετοί, Τοῦρκοι καί Ἄγγλοι κατέκτησαν τήν Μεγαλόνησο καί ὑποδούλωσαν τούς Ἕλληνες κατοίκους της πού ἔμειναν σταθεροί κι ἀκλόνητοι στίς πεποιθήσεις τους.

Ἔτσι λοιπόν οἱ Κύπριοι δέν πρόδωσαν τήν ὀρθόδοξη χριστιανική τους πίστη καί δέν ἀποκόπηκαν ἀπ’ τίς ρίζες τους. Τό ἀντίθετο μάλιστα. Ἔδωσαν σκληρές μάχες γιά τήν ἐλευθερία καί τήν ἕνωση τῆς ἰδιαίτερης πατρίδος τους μέ τήν μητέρα Ἑλλάδα. Ἀποκορύφωμα ὅλων αὐτῶν τῶν προσπαθειῶν ἦταν ὁ ἀγώνας τῆς ΕΟΚΑ (1955-1959).

Αὐτός ὅμως ὁ ἀγώνας παραμερίστηκε ἀπό κάποιους «ἐθνάρχες», ἡ ἐπιθυμία τῶν Ἑλλήνων γιά Ἕνωση θάφτηκε καί ἡ Κύπρος τό 1960 ἀνακηρύχθηκε ἀνεξάρτητο κράτος.

Αὐτό ἦταν τό πρῶτο κακό, ὄχι ὅμως καί τό τελευταῖο. Τό δεύτερο ἦταν ἡ τουρκική εἰσβολή τό 1974 καί τό τρίτο ἡ ἔνταξη ἤ μᾶλλον ἡ ὑποταγή της στό ὑπερκράτος τῶν μασόνων τῆς Εὐρώπης, δηλαδή στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση. Τό τέταρτο ἦταν ἡ προώθηση τοῦ «Σχεδίου Ἀνᾶν» καί τό πέμπτο ἡ ἐπίθεση πού δέχθηκε στήν οἰκονομία της πρίν λίγο καιρό ἀπ’ τούς «συμμάχους» μας.

Τά δεινά βέβαια γιά τήν Κύπρο θά συνεχιστοῦν ἄν δέν συνετιστοῦμε κι ἄν δέν κοιτάξουμε τό συμφέρον τοῦ ἔθνους καί τῆς πατρίδος μας. Καί ποιό εἶναι αὐτό; Ἀπάντηση: Ἡ ἕνωση τῆς Κύπρου μέ τήν Ἑλλάδα.

Οἱ συνθῆκες πού ἐπικρατοῦν αὐτό τό χρονικό διάστημα, α)κακή οἰκονομική κατάσταση τοῦ νησιοῦ, β)ἐπιθετικότητα τῶν Τούρκων, γ)ἐχθρότητα καί ἀφερεγγυότητα τῶν Δυτικῶν καί δ)ἀγάπη καί ὑποστήριξη τῶν Ἑλλαδιτῶν πρός τήν Κύπρο, ἐπιτρέπουν νά ἐπιτευχθεῖ αὐτός ὁ στόχος.

Παράλληλα, γιά νά κατανοήσουμε τήν ἀνάγκη τῆς Ἕνωσης ἄς διδαχθοῦμε κι ἀπ’ τήν φύση. Ὅταν ἕνα κλαδί κοπεῖ ἀπ’ τόν κορμό ἑνός δένδρου, μετά ἀπό λίγο θά ξεραθεῖ καί θά ἀχρηστευθεῖ. Τό ἴδιο μποροῦμε νά ποῦμε καί γιά τήν Κύπρο. Παραμένοντας χωρισμένη ἀπ’ τήν Ἑλλάδα, εἶναι καταδικασμένη σέ θάνατο. Ἀντιθέτως ἄν ἑνωθεῖ μαζί της θά βγεῖ κερδισμένη, ἀφοῦ θά στηρίζεται συνεχῶς ἀπ’ τόν κορμό πού λέγεται Ἑλλάδα.

Ἄς σκεφθοῦμε ὅμως καί λίγο μέ βάση τήν λογική. Ἄν κάθε περιοχή τῆς Ἑλλάδος (π.χ. Ἤπειρος, Μακεδονία, Θράκη, Κρήτη κ.τ.λ.) σχηματίσει ἀνεξάρτητο κράτος, θ’ ἀποτελεῖ μία μικρή (γεωγραφικά, πληθυσμιακά καί ὄχι μόνο) χώρα. Μία τέτοια χώρα θά μοιάζει μέ κάποια «ἀσήμαντα» κράτη τοῦ πλανήτη (π.χ. Ἀνδόρα, Μάλτα, Λιχτενστάιν) πού δέν «παίζουν» σπουδαῖο ρόλο στίς διεθνεῖς ἐξελίξεις καί εἶναι εὐάλωτα  στις ἔξωθεν πιέσεις (π.χ. Δανία κατά τόν Β ΄ Παγκόσμιο πόλεμο). Ἀντίθετα ἄν ὅλες οἱ περιοχές τῆς πατρίδος μας ἑνωθοῦν, θά δημιουργηθεῖ μία δυνατή Ἑλλάδα μέ ἰσχυρά γεωγραφικά διαμερίσματα. Ἰσχύς ἐν τή ἐνώσει.

Δυστυχῶς, ἀπ’ τό 1960 κι ἔπειτα αὐτοί πού κατανοοῦσαν αὐτά τά πράγματα, σταδιακά λιγόστευαν, ἐνῶ ἐκεῖνοι πού δέν ἤθελαν ν’ ἀκοῦν γιά τήν Ἕνωση, τυφλωμένοι κυρίως ἀπ’ τήν οἰκονομική εὐμάρεια τοῦ νησιοῦ, γίνονταν ὅλο καί περισσότεροι. Ἀλλά ἄς μήν ἀπελπιζόμαστε. Ἔχοντας ὡς πρότυπο ὅλους ὅσους ἀγωνίστηκαν, στό πέρασμα τῶν αἰώνων, γιά μία Κύπρο ἑλληνική, ἄς ἀγωνιστοῦμε κι ἐμεῖς μέ κάθε τρόπο γι’ αὐτόν τόν ἱερό σκοπό καί τότε θά δοῦμε πώς κανένας ξένος ἤ ντόπιος ἀνθέλληνας δέν θά μπορεῖ νά ἐμποδίσει τήν ἕνωση τῆς Κύπρου μέ τήν Ἑλλάδα.

Ζάβαλης Γεώργιος