«Νὰ ξυπνήσουμε καὶ νὰ σταθοῦμε ἀκλόνητοι καὶ ἀνυποχώρητοι ὁ καθένας στὸ μετερίζι του»

Τελευταίως «ἔχει πέσει γραμμὴ» ἀπὸ τοὺς Ἡγήτορες τῆς Χώρας μας νὰ μὴν ὀνομάζεται ὁ πόλεμος συμμοριτοπόλεμος ἀλλὰ «Ἐμφύλιος». Κι’ αὐτό, λένε, γιὰ νὰ μὴν ξεσηκώνουμε τὰ πάθη. Ὅμως ἡ Ἱστορία μπορεῖ νὰ ἀλλοιωθεῖ ἐξυπηρετῶντας προσωπικὲς σκοπιμότητες ; Μία, καὶ μόνον μία ἐρώτηση δίνει τὴν σωστὴ ἀπάντηση στὸ θέμα μας : Ὑπὸ ποίαν σημαίαν ἀγωνίζονταν κάθε στρατός τότε ; Ὁ Ἐθνικὸς Στρατός ὑπὸ τὴν γαλανόλευκη καὶ οἱ Κομμουνιστὲς ὑπὸ τῆς ἐρυθρᾶς μετὰ τοῦ σφυροδρεπάνου, τὴν σημαία τῆς τότε Σοβιετ. Ἑνώσεως. Ἑπομένως ποιὸν «ἐμφύλιο» «ἀνεβοκατεβάζουν»;

            Εἰς πεῖσμα τῶν καιρῶν ἀκολουθῶντας τὰ βήματα τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Σεβαστιανοῦ ὁ Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης κ. Ἀνδρέας συνεχίζει, τὸ αὐτονόητο, τὶς ἐκδηλώσεις τιμῆς καὶ μνήμης τῶν παλληκαριῶν - στρατιωτῶν, ΜΑΥδων, πολιτῶν - ποὺ ἔπεσαν ὑπὲρ πίστεως καὶ Πατρίδος κατὰ τὴν προάσπιση τῆς πόλεως τῆς Κονίτσης ἀπὸ τοὺς Συμμορῖτες, τὶς Χριστουγεννιάτικες ἐκεῖνες ἡμέρες τοῦ 1947. Κάθε χρόνο τὸ πρῶτο δεκαήμερο τοῦ Ἰανουαρίου στὸν Ἱ. Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγ. Νικολάου τελεῖται Θεία Λειτουργία ἱερουργοῦντος τοῦ Μητροπολίτου καὶ πολλῶν κληρικῶν, ἀκολουθεῖ Ἐπιμνημόσυνος δέησις ἐντὸς τοῦ Ἱ. Ναοῦ, ἐκφωνοῦνται λόγοι. Στὴν συνέχεια «ἐν ἐνὶ σώματι» μεταβαίνουν πολὺ πλησίον ἐκεῖ ὅπου βρίσκονται οἱ τάφοι τῶν ἡρώων. Τελεῖται «Τρισάγιον» καὶ τέλος ἀκολουθεῖ μικρὴ δεξίωση στὸ «Πνευματικὸ Κέντρο» τοῦ Ἱ. Ναοῦ. Γιὰ δεύτερη συνεχόμενη χρονιὰ φέτος πραγματοποιήθηκε σχετικὴ ἑορτὴ μὲ τραγούδια, προβολὲς καὶ ποιήματα, (Περισσότερα μπορεῖ κανεὶς νὰ δεῖ καὶ νὰ ἀκούσει στὸν σύνδεσμο  τοῦ Τομέως Νεότητας τῆς Ἱ. Μητροπόλεως http://youthimdpk.blogspot.gr ) δίνοντας στὴν ἐκδήλωση ἕναν τόνο ἑόρτιο.

            Ὁ φετινὸς ὁμιλητὴς ἦταν ὁ Συνταγματάρχης ἐ.ἀ. Δημήτριος Καλησπεράτης, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ ἀναφέρθηκε στὸ ἱστορικὸ τῆς μάχης γλαφυρά, ὑπέδειξε πῶς μπορεῖ νὰ διορθωθεῖ ἡ κατηφορικὴ κατάσταση τοῦ ἔθνους. Τόνισε :

            «Ἡ κατάσταση αὐτὴ διορθώνεται μὲ ἐπιστροφὴ στὶς παραδοσιακὲς ἀξίες τοῦ τόπου, καὶ μὲ βασικοὺς πυλῶνες τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ τὴν Ὀρθοδοξία. Δύο πυλῶνες ποὺ βάλλονται συνεχῶς καὶ παντοιοτρόπως. Καθὼς καὶ μὲ τὴν ὁμοψυχία τῶν Ἑλλήνων καὶ τὴν ἑνότητα.   Καὶ γιὰ νὰ γίνει αὐτὸ χρειάζεται νὰ διατηρεῖται καὶ νὰ ὑπάρχει ἡ ἱστορική μας μνήμη καὶ ἡ γνώση τῆς ἱστορίας μας, μαζὶ μὲ τὴν ἀναγνώριση καὶ τὴν ἀπόδοση τῆς προσείκουσας τιμῆς σὲ ἐκείνους τοὺς ἥρωες μαχητές, οἱ ὁποῖοι θυσιάστηκαν γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς Πατρίδος. Καὶ ἄς μὴν συγχαίουμε τὴν ἐλευθερία μὲ τὴν εἰρήνη, διότι καὶ οἱ σκλάβοι ἔχουν εἰρήνη, ἀλλὰ δὲν ἔχουν ἐλευθερία. Οἱ μάχες γιὰ τὴν κατάληψη τῆς φιλόθεης αὐτῆς πόλεως καὶ οἱ θυσίες-ἀγῶνες τῶν ἡρωϊκῶν αὐτῶν μαχητῶν της ἄς μᾶς δείχνουν τὸ δρόμο τοῦ χρέους, τοῦ εὐγενοῦς ἀγώνα, τῆς θυσίας καὶ τῆς τιμῆς. Ἡ μνήμη τους ἄς παραμένει αἰωνία».     

            Κατόπιν πῆρε τὸ λόγο ὁ Σεβασμιώτατος, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ εὐχαρίστησε τὸν προλαλήσαντά του εἶπε τὰ ἑξῆς.   

            «Γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ἡ Ἐπέτειος τῆς Μάχης τῆς Κονίτσης μᾶς συγκέντρωσε ἐδῶ γιὰ νὰ τιμήσουμε ὅλους ἐκείνους ποὺ ἀγωνίστηκαν σὰν λιοντάρια καὶ κάποιοι ἀπ’ αὐτοὺς ἔπεσαν ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος σώζοντας τὴν τιμή τῆς Ἑλλάδος. Προσέξτε ὄχι τῆς Κονίτσης, ἀλλὰ τῆς Ἑλλάδος.

            Τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1947 ποὺ διηξήγετο ἡ θρυλικὴ μάχη ἤμουνα 8 χρονῶν παιδὶ τῆς Δ΄ Δημοτικοῦ. Τότε βέβαια, δὲν ἐγνώριζα ποὺ εἶναι ἡ Κόνιτσα, ποιὰ εἶναι ἡ Κόνιτσα. Ἄκουγα ὅμως, τοὺς μεγάλους μὲ ἀγωνία κάθε μέρα νὰ λένε «-Πέφτει - Δὲν πέφτει- Πέφτει - Δὲν πέφτει ἡ Κόνιτσα». Καὶ τὸ ἔλεγαν αὐτὸ συνεχῶς μέχρι τὶς πρῶτες ἡμέρες τοῦ Ἰανουαρίου τοῦ 1948, ὅταν ἦλθε ἡ χαρμόσυνη εἴδηση: «Ἡ Κόνιτσα νίκησε». Κατετρόπωσε καὶ συνέτριψε τὶς Κομμουνιστικὲς ὀρδὲς τοῦ Μάρκου Βαφιάδη, καὶ ἔστειλε παντοῦ τὸ ἐλπιδοφόρο μήνυμα ὅτι Στρατὸς καὶ πολίτες, σὰν μιὰ γροθιὰ ἔσωσαν τὴν τιμὴ τῆς Ἑλληνικῆς μας Πατρίδος. Καὶ ἦταν ἡ τότε Βασίλισσα τῆς Ἑλλάδος ἀείμνηστη Φρειδερίκη ποὺ ἀψηφῶντας τοὺς ναρκοθετημένους δρόμους ἀπὸ τοὺς συμμορίτες καὶ παρὰ τὴν ἀντίθετη γνώμη τῆς στρατιωτικῆς ἡγεσίας ἦλθε εἰς τὴν μαχόμενη, τότε, ὑπὲρ τῆς Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος ἀγῶνα, Κόνιτσα,  ἐμψυχώνοντας τὸ ἀγωνιστικὸ φρόνημα τοῦ στρατοῦ καὶ τοῦ λαοῦ.  Καὶ μόνο στὸ ἄκουσμα ὅτι ἦλθε ἡ Βασίλισσα στὴ Κόνιτσα ἀναπτερώθηκε τὸ ἠθικὸ ὅλων. Γι’ αὐτὸ ἀργότερα ἡ Ἑλλάδα ἔστησε πρὸς τιμήν της ἕναν ὡραῖο ἀνδριάντα, ἔργο τοῦ διαπρεποῦς γλύπτη καὶ ἀκαδημαϊκοῦ Μιχαὴλ Τόμπου. Αὐτὸ τὸ ἄγαλμα, θὰ ἔλεγε κανείς, ὅτι ἦταν τὸ σῆμα κατατεθὲν γιὰ τὴν Κόνιτσα, ἕνα βεβαίως στολίδι. Ἀργότερα, ὅταν ἦλθε ἡ δικτατορία θέλησε νὰ τὸ ἀφαιρέσει, καὶ τὸ πέτυχε τὸ καλοκαίρι τοῦ 1973, τότε ποὺ εἶχε μεθοδεύσει τὸν ἐκθρονισμὸ τοῦ Βασιλέως Κων/νου. Ἀτυχῶς καὶ οἱ Κυβερνήσεις τῆς λεγομένης μεταπολιτεύσεως δὲν θέλησαν νὰ ἐπανατοποθετήσουν τὸ ἱστορικὸ αὐτὸ ἄγαλμα, ποὺ τὸ εἶχε βάλει ἡ εὐγνωμοσύνη τοῦ Ἔθνους. Τὸ γιατὶ εἶναι λίγο - πολὺ γνωστό. Διότι, ἀφοῦ νομιμοποίησαν τὸ ΚΚΕ, «τὸ κόμμα τοῦ ἐγκλήματος καὶ τῆς προδοσίας», ὅπως τὸ εἶχε χαρακτηρίσει ὁ μακαρίτης Γεώργιος Παπανδρέου, θέλησαν νὰ τὸ κολακεύσουν αὐτὸ τὸ κόμμα. Καὶ ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλὰ καὶ νὰ τὸ καλοπιάσουν. Τὸ ἄφησαν λοιπόν, τὸ ἄγαλμα πρὸς ἐντροπή μας σὲ μιὰ ἀποθήκη, ποὺ παραμένει μέχρι σήμερα, δυστυχῶς, ἐκεῖ.  Ὅμως, ὅπως εἶναι γενικῶς παραδεκτό, «λαοὶ ποὺ ξεχνᾶνε τὴν ἱστορία τους εἶναι καταδικασμένοι σὲ ἀφανισμό». Καὶ ἤδη αὐτὸς ὁ ἀφανισμός βρίσκεται αnte portas ἤ ἐντὸς τῶν πυλῶν ;  Γιατί ; Γιατὶ κάναμε μιὰ ὑποχώρηση μετὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἐνῷ ὁ Κομμουνισμὸς ἐργάζονταν καὶ ἐργάζεται μεθοδικά. Γι’ αὐτὸ καὶ ἔχει εἰσχωρήσει παντοῦ, ἤ σχεδὸν παντοῦ. Δέστε ἔτσι πρόχειρα τὶ γίνεται γύρω μας:

Στὸ Κοινοβούλιο ἀντὶ γιὰ εὐπρεπῆ καὶ σοβαρὴ συζήτηση ἀκούγονται συχνὰ ὕβρεις καὶ ἀκατανόμαστες ἐκφράσεις λὲς καὶ ἡ κάθε εἴδους ἀλητεία ἔχει καθήσει στὰ ἕδρανα τῶν Βουλευτῶν.

Στὸ Πανεπιστήμιο συχνὰ φοιτητὲς φθάνουν στὸ σημεῖο νὰ ὁμιλοῦν προσβλητικῶς ἤ ἐναντίων τῶν Πρυτάνεων ἤ ἐναντίων τῶν Καθηγητῶν. Πρὸ ὀλίγων δὲ ἐτῶν φοιτητὲς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης τὶ ἔκαναν ; οἰκτρὸν τὸ νὰ τὸ ἀκούει κανεὶς καὶ χειρότερον νὰ τὸ λέει : Ἔκτισαν τὸν Πρύτανη μέσα στὸ Γραφεῖο του. Ντροπὴ καὶ αἶσχος !

Ἄλλο. Προπαγανδίζεται θρασύτατα ἡ ὁμοφυλοφιλία καὶ ἐπιζητεῖται μὲ λύσσα, τονίζω τὴ λέξη, μὲ λύσσα, ἡ καθιέρωση, ἐπίσημα, σὰν τρόπο ζωῆς τοῦ κιναιδισμοῦ, ὅπως καὶ ἡ υἱοθέτηση παιδιῶν ἀπὸ ἀνώμαλα ζευγάρια. Ντρέπομαι ποὺ τὰ λέω αὐτά, ἀλλὰ πρέπει νὰ λεχθοῦν αὐτά, νὰ τὰ ξέρουμε.

Τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ἐπιδιώκεται ἀπὸ Κατηχητικὸ νὰ γίνει Θρησκειολογικό. Δηλ. νὰ μαθαίνουν ἀπὸ τὰ χρόνια τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου γιὰ τὸν Βούδα καὶ τὸν Κομφούκιο, γιὰ τὸν ἕναν καὶ γιὰ τὸν ἄλλον, ἐνῷ δὲν ξέρουν τὴν χριστιανικὴ πίστη.   

Καὶ σὲ κάποια δημοτικά, πιλοτικὸ τὸ λένε τὸ πρόγραμμα, ἔχει ἀρχίσει ἡ διδασκαλία στὰ παιδάκια ἡ διδασκαλία τῆς σεξουαλικῆς διαπαιδαγωγήσεως. Ἄν εἶναι δυνατόν, τὰ παιδάκια νὰ μαθαίνουν γιὰ τὴν σεξουαλικὴ διαπαιδαγώγηση ! Δηλ. εἶναι «φρῖξον ἥλιε, στέναξον γῆ».

Καὶ τέλος, γιὰ νὰ παραλείψω πολλὰ καὶ ποικίλα, καὶ ἄλλες ἐκτροπές, γίνεται προσπάθεια νὰ ἐπιβληθεῖ στὸν ἑλληνικὸ λαὸ ἡ καύση τῶν νεκρῶν ἀντὶ τῆς ταφῆς, ποὺ ἰσχύει σήμερα.

Καὶ προσέξτε, ἄν πεθάνει, εἴτε ἀπὸ ἀτύχημα, εἴτε δολοφονηθεῖ ἕνας ἀριστερός, καλλιτέχνης κατὰ κανόνα, ξεσηκώνονται οἱ ἀριστεροὶ καὶ ἀναστατώνουν τὴν κοινωνία μέρες καὶ μῆνες καὶ χρόνια. Ἐνῷ ἄν πάθει κάτι ἕνας πατριώτης τὶ γίνεται; : ἄκρα τοῦ τάφου σιωπή. Αὐτὸ ἀκριβῶς συνέβη μὲ τὸν ἥρωα πυροσβέστη Ματθαῖο Μάτζιο, ποὺ τοὺς τελευταίους μῆνες τοῦ περασμένου χρόνου γιὰ νὰ σώσει μιὰ γυναῖκα σ’ ἕνα φλεγόμενο διαμερίσμα, νομίζω στὸ Παλαιὸ Φάληρο, ἔχασε τὴ ζωή του. Ἀκούσατε νὰ γίνει κανένα συλλαλητήριο ; Εἴδατε καμμιὰ πορεία νὰ γίνεται γι’ αὐτὸ τὸ παλληκάρι τῶν 33ῶν ἐτῶν ; Τίποτε. Νέκρα. Ἄν ἦταν ὅμως ἀριστερός, τὶ θὰ εἶχε γίνει ; Θὰ εἶχε καεῖ ὅλη ἡ Ἀθήνα τότε.

Λοιπόν, ὁ Κομμουνισμὸς ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἐργάστηκε συστηματικὰ γιὰ τὴν διάβρωση τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Καὶ ἐν πολλοῖς, ὅπως εἴδαμε, καὶ ἐσεῖς ἔχετε γνώση ἀπὸ τὴν πεῖρα σας, τὸ ἔχει κατορθώσει αὐτό. Σ’ αὐτὸ ὅμως, φέρουν εὐθύνη : 1) Οἱ ἑκάστοτε Κυβερνήσεις, οἱ ὁποῖες, εἴτε ἤθελαν νὰ ἀγρεύουν ψήφους ἀπὸ τὸν ἀριστερὸ χῶρο, προκειμένου νὰ κερδίσουν τὶς ἐκλογές, εἴτε, τὸ χειρότερο αὐτό, νὰ πάρουν πιστοποιητικὸ δῆθεν ἀντιστασιακῆς δράσεως φυσικὰ ἀπὸ τὸν κομμουνισμό. Γιατὶ ὁ κομμουνισμὸς ἔχει καταφέρει νὰ παρουσιαστεῖ ὡς ὁ ἄσπονδος ἐχθρὸς τῆς δικτατορίας. Μάλιστα. 2) Ἐξίσου ὑπεύθυνοι εἴμαστε καὶ ἐμεῖς οἱ πολῖτες. Γιατὶ ἐνῷ γνωρίζουμε τὴν ἀθλιότητα καὶ τὴν ἀσχετοσύνη πολλῶν ὑποψηφίων ψηφίζουμε αὐτοὺς τοὺς «ντενεκέδες τοὺς ξεγάνωτους» , ἔτσι τοὺ ἔλεγε κάτι τέτοιους ὁ μακαρίτης ὁ πατέρα μου, καὶ τοὺς στέλνουμε στὴ Βουλή. Ἔ, καλὰ κάνουν, λοιπόν ! Ἀφοῦ ἐμεῖς τοὺς στέλνουμε στὴ Βουλή, ξέροντας τὶ εἶναι, τὶ ποιότητα ζωῆς ἔχουν, καλὰ κάνουν !

Τὰ πράγματα, λοιπόν, δείχνουν, ὅτι ὁ Κομμουνισμὸς τώρα, παίρνει τὴν «ρεβάνς», μετὰ τὴν ἦττα του ἐδῶ στὴ μάχη τῆς Κονίτσης, καὶ ἀργότερα βεβαίως, στὸ Βίτσι καὶ στὸ Γράμμο. Καὶ λένε ἀκόμη τὰ πράγματα ὅτι «ἐσχάτη ὥρα ἐστί». «Τὸ μαχαίρι ἔχει φθάσει πλέον στὸ κόκκαλο», καὶ «ὁ κόμπος στὸ χτένι». Εἶναι ἑπομένως καιρὸς νὰ ἀφυπνισθοῦμε, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί. Νὰ ξυπνήσουμε καὶ νὰ σταθοῦμε ἀκλόνητοι καὶ ἀνυποχώρητοι ὁ καθένας στὸ μετερίζι του χωρὶς φόβο, ἀλλὰ μὲ ἀγωνιστικὸ φρόνημα. Γιὰ τὴν ἀλήθεια, γιὰ ὅσα μᾶς παρέδωσαν οἱ πατέρες μας, ποὺ ἔζησαν σὲ δυσχείμερους καιρούς. Καὶ ἄς ἔχουμε ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ὁ Ὁποῖος μᾶς ἐμψυχώνει μὲ τοῦτο τὸ ἀθάνατο σύνθημα : «Ἐπικάλεσαί με ἐν ἡμέρᾳ θλίψεώς σου καὶ ἐξελοῦμαι σε καὶ δοξάσεις με» . Ἄς θυμόμαστε δὲ πάντοτε, ἀγαπητοί, τὰ τελευταῖα λόγια τοῦ Ἁγ. Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ὁ ὁποῖος λίγο πρὶν ἀπαγχονισθεῖ ἀπὸ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ γένους, ἥρεμος, καὶ μὲ τὴν βεβαιότητα ὅτι ὁ ἀγῶνας του καὶ τὸ ἔργο του σύντομα θὰ ἀπέδιδε καρπούς, εἶπε : «Διήλθομεν διὰ πυρὸς καὶ ὕδατος καὶ ἐξήγαγες ἡμᾶς εἰς ἀναψυχήν». Λοιπόν, μὴν ἀπογοητευόμαστε. Στὸ τέλος ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἑλλάδα θὰ νικήσουν καὶ θὰ νικοῦν. Ζήτω ἡ Κόνιτσα καὶ τὸ Ἔθνος !»  

Χ. Ἱ. Ἀμαραντινός