ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Καθὼς τὸ 2015 ἐκπνέει, χρειάζεται νὰ γίνῃ ἕνας ἀπολογισμὸς τῆς χρονιᾶς αὐτῆς, σχετικὰ μὲ τὸ Βορειοηπειρωτικὸ Ζήτημα. Πολλὰ συνέβησαν ὅλο αὐτὸ τὸ δωδεκάμηνο, καὶ στὸν χῶρο τῆς Ἑλληνικῆς Ἐθνικῆς Κοινότητος καὶ στὸν Ἑλλαδικό. Εὐχάριστα καὶ δυσάρεστα. Ποὺ σημάδεψαν τὴν πορεία τοῦ Ἐθνικοῦ μας θέματος. Ἀτυχῶς, τὸ Βορειοηπειρωτικὸ ἔκανε βήματα ὀπισθοδρομήσεως. Τὸ γιατὶ καὶ τὸ πῶς θὰ τὸ δοῦμε στὴν συνέχεια, ἀφοῦ πρῶτα ἀναφερθοῦμε σὲ δυὸ σπουδαίας σημασίας γεγονότα, τὸ ἕνα εὐχάριστο, τὸ ἄλλο δυσάρεστο, καὶ μάλιστα πολύ.

Τὸ εὐχάριστο εἶναι ἡ ἐκλογὴ τοῦ νέου  προέδρου τῆς ΔΕΕΜ «ΟΜΟΝΟΙΑ» κ. Λεωνίδα Παππᾶ. Νέος στὴν ἡλικία, ἄψογος στὸ ἦθος, ἄφθαρτος ὡς πρὸς τὴν πολιτική. Καί, πρὸ παντός, μὲ βαθειὰ ἀγάπη πρὸς τὴν Ἑλλάδα καὶ πρὸς τὴν Βόρειο Ἤπειρο, ἀλλὰ καὶ μὲ ξεκαθαρισμένες ἀπόψεις γιὰ τὴν πορεία τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ. Γνωρίζει πολὺ καλά, ὅτι οἱ καιροὶ καὶ οἱ περιστάσεις καὶ οἱ δυσκολίες εἶναι μεγάλες, καὶ τὰ ποικίλα προβλήματα, δυσεπίλυτα. Φυσικὰ ἔχει μπροστά του τὸν διχασμὸ καὶ τὴν «φαγωμάρα» τῆς Ἐθνικῆς Κοινότητος, ὅπως ἐπίσης καὶ τὸ ἀνθελληνικὸ μένος τῶν Ἀλβανῶν, ποὺ δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ κρυφθῇ, παρὰ τὰ χαμόγελα καὶ τὶς διαχύσεις τῆς ἀλβανικῆς ἡγεσίας πρὸς τοὺς Ἑλλαδίτες ἁρμοδίους. Βέβαια, ὑπάρχει καὶ ἡ ἀδιαφορία ἤ ἡ χλιαρὴ ἀντιμετώπιση τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ ἀπὸ τὶς ἑκάστοτε Ἑλληνικὲς Κυβερνήσεις. Ὅλα αὐτὰ τὰ γνωρίζει ὁ κ. Λεωνίδας Παππᾶς. Καὶ ἐπειδὴ εἶναι νουνεχὴς καὶ ἤρεμος ἀγωνιστής, θὰ τὰ ἀντιμετωπίσῃ ἀσφαλῶς μὲ ἐπιτυχία, τὴν ὁποία καὶ ὁλόψυχα τοῦ εὐχόμαστε.

Στὴν συνέχεια, ὅμως, ὑπάρχει καὶ τὸ πολὺ δυσάρεστο. Εἶναι ὁ αἰφνίδιος θάνατος σὲ αὐτοκινητικὸ ἀτύχημα τοῦ παλαίμαχου δάσκαλου καὶ δημοσιογράφου Θεόδωρου Βεζιάνη, ἐκδότη τῆς μαχητικῆς ἐφημερίδας «ΤΟ ΟΡΑΜΑ». Ὁ ἀείμνηστος Βεζιάνης ὑπῆρξε ἱδρυτικὸ στέλεχος τῆς « ΟΜΟΝΟΙΑΣ » καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς πέντε Βορειοηπειρῶτες, πού, πρὶν ἀπὸ χρόνια, τὸ ἀλβανικὸ κατεστημένο εἶχε εἰσαγάγει σὲ δίκη, γιατὶ ἔτσι ἀποφάσισε καὶ διέταξε. Τακτικὸς συμμέτοχος στὸν ἑορτασμὸ τῆς ἐπετείου τοῦ Αὐτονομιακοῦ Ἀγῶνα τῆς Βορείου Ἠπείρου καὶ τῆς ὑπογραφῆς τοῦ «Πρωτοκόλλου τῆς Κερκύρας», στὸ Δελβινάκι, ἐξέφραζε πάντοτε τὴν ἀγωνία του, τόσο γιὰ τὴν ἐπικρατοῦσα κατάσταση, μέσα, ὅσο καὶ γιὰ τὴν πορεία τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ. Σὲ ἄρθρα του δὲ στὸ «ΟΡΑΜΑ» ἔδειχνε πάντοτε τὴν ἀνάγκη τῆς ἑνότητας τοῦ ἐκεῖσε Ἑλληνισμοῦ. Ἡ ἀπουσία του ἀφήνει δυσαναπλήρωτο κενὸ στὴ Βορειοηπειρωτικὴ Ἡγεσία. Ὁ Θεὸς νὰ ἀναπαύσῃ τὴν ψυχή του καὶ νὰ ἀναδεικνύῃ νέους ἀγωνιστές, ποὺ τοὺς ἔχει τόσο μεγάλη ἀνάγκη ὁ τόπος καί, γενικώτερα, τὸ Ἔθνος.

Ὅπως γράφουμε στὴν ἀρχὴ τοῦ παρόντος, τὸ Βορειοηπειρωτικὸ ἔχει κάνει βήματα ὀπισθοδρομήσεως. Ἀφ᾿ ἑνὸς μέν, λόγῳ τῆς ἀλβανικῆς πονηριᾶς, ποὺ ἕνωσε περιοχὲς μὲ ἀμιγῶς ἀλβανικὸ πληθυσμὸ μὲ Ἑλληνικὲς περιοχές, ὅπως ἡ Χειμάρρα, πού, τελικά, ὁ δῆμος της πέρασε στὰ χέρια τῶν Ἀλβανῶν· ὑπῆρξε, βέβαια, καὶ τὸ ἀνθελληνικὸ μῖσος τῶν Ἀλβανῶν, ποὺ φάνηκε ξεκάθαρα μὲ τὴν κατεδάφιση τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου στοὺς Δρυμάδες τῆς Χειμάρρας. Καὶ ἐν τῷ μεταξύ, τίποτε δὲν ἔχει γίνει σχετικὰ μὲ τὴν περισυλλογὴ τῶν ὀστῶν τῶν ἡρώων τοῦ ἔπους 1940 - 1941, ποὺ παραμένουν ἄταφα πάνω ἀπὸ ἑβδομήντα χρόνια.

Ἀλλὰ ἡ ὀπισθοδρόμηση τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ ὀφείλεται, ἀφ᾿ ἑτέρου, καὶ στὴν διάσπαση καὶ «φαγωμάρα» τῆς ἡγεσίας του. Δυστυχῶς, ἡ Ἱστορία δὲν διδάσκει, παρὰ τὸ ὅτι ὁ Ἑλληνισμὸς ἔχει γνωρίσει τὰ ὀδυνηρὰ ἀποτελέσματα τοῦ διχασμοῦ καὶ τὸ 1922 μὲ τὴν μικρασιατικὴ καταστροφή, καὶ τὸ 1974 μὲ τὴν εἰσβολὴ τῶν Τούρκων τοῦ «Ἀττίλα» στὴν Κύπρο.

Γι᾿ αὐτὸ ἐμεῖς ἐπιμένουμε: Ἡ λύση τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ εἶναι μία καὶ μοναδική: ἡ Ἕνωση τῆς Βορείου Ἠπείρου μὲ τὴν Μητέρα Ἑλλάδα. Καὶ πρὸς αὐτὴ τὴν κατεύθυνση θὰ κινηθοῦμε, πρέπει νὰ κινηθοῦμε, τὸ ἐρχόμενο ἔτος μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Οἱ καιροὶ τρέχουν καὶ δὲν μᾶς περιμένουν.

«ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΝ ΒΗΜΑ»