Ἀκατάβλητος ἀγωνιστὴς γιὰ τὸ Βορειοηπειρωτικὸ - ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΝΤΡΙΓΚΟΓΙΑΣ : ΑΠΩΝ-ΠΑΡΩΝ

Πρὶν ἀπὸ δέκα χρόνια, στὶς 24 Ἰουλίου 2005, ἕνας ἀκατάβλητος καὶ ἐνθουσιώδης ἀγωνιστὴς γιὰ τὸ Βορειοηπειρωτικό, ὁ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΝΤΡΙΓΚΟΓΙΑΣ, ἀναχώρησε γιὰ τὴν αἰωνιότητα.Τὴν ἑπομένη, 25ῃ Ἰουλίου, κηδεύτηκε μὲ τιμὲς στὸν Ἱερὸ Ναὸ τῆς Ἁγίας Σοφίας Θεσσαλονίκης. Στὴν νεκρώσιμη ἀκολουθία προεξῆρχε ὁ Παναγιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμος ἐνῷ συμμετεῖχαν καὶ οἱ Σεβασμιώτατοι Ἱεράρχες Κίτρους, Κατερίνης καὶ Πλαταμῶνος κ. Ἀγαθόνικος, Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης κ. Ἀνδρέας καὶ Νεαπόλεως καὶ Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβας.Ὁ μεγάλος αὐτὸς Ναὸς εἶχε κυριολεκτικὰ πλημμυρίσει ἀπὸ πλήθη ἀνθρώπων, ποὺ ἐγνώριζαν τὸν ἀείμνηστο Γρηγόρη καὶ εἶχαν ἔλθει γιὰ νὰ τοῦ δώσουν τὸν τελευταῖο ἀσπασμό. Φυσικὰ παρευρίσκονταν τὰ μέλη τῆς Σ.Φ.Ε.Β.Α. καὶ τοῦ ΠΑ.ΣΥ.Β.Α. γιὰ ν᾿ ἀποχαιρετίσουν τὸν σεμνὸ καὶ γενναῖο συμμαχητή τους, ποὺ ἔφευγε γιὰ τὴν αἰωνιότητα.

Ἡ ἀναχώρηση τοῦ ἀείμνηστου Γρηγόρη ἦταν, πράγματι, ἕνα ἰσχυρὸ πλῆγμα στὸν ἀγῶνα ποὺ ἔκαναν ἡ ΣΦΕΒΑ καὶ ὁ ΠΑΣΥΒΑ γιὰ τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα καὶ τὴν Αὐτονομία τῆς πολύπαθης Βορείου Ἠπείρου. Γιατὶ ὁ Ντριγκόγιας εἶχε πάρει τὸ ἀρειμάνιο παρουσιαστικὸ καὶ τὸ σθεναρὸ φρόνημα τῶν «παιδιῶν» τῆς Σαμαρίνας, ἀπ᾿ ὅπου καταγόταν, ἐνῷ, παράλληλα ἦταν πιστὸ καὶ ἄξιο τέκνο τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Πατρίδος.

Οἱ ἐξορμήσεις στὴν Βόρειο Ἤπειρο - εὐθὺς μόλις ἔπεσαν τὰ ἀπαίσια ἠλεκτροφόρα συρματοπλέγματα, μὲ τὰ ὁποῖα ὁ στυγνὸς κομμουνιστὴς δικτάτορας Ἐνβὲρ Χότζα εἶχε ζώσει ὅλη τὴν Χώρα - συχνὲς στὴν ἀρχή, ἄρχισαν στὴν συνέχεια, νὰ πυκνώνουν, μιᾶς καὶ οἱ πολλαπλὲς ἀνάγκες τοῦ σταυρωμένου - γιὰ 45 χρόνια - λαοῦ ἦταν λίαν ἐπείγουσες. Καὶ δὲν μιλᾶμε μόνο γιὰ τὸ φαγητὸ καὶ τὸ ροῦχο, ποὺ βέβαια ἦταν ἀπολύτως ἀπαραίτητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν τόνωση τοῦ φρονήματος τῶν Βορειοηπειρωτῶν, ποὺ εἶχαν ζήσει τὸν φόβο καὶ τὸν τρόμο στὶς φυλακὲς καὶ τὶς ἐξορίες, καθὼς καὶ τὴν ἐκμάθηση τῆς μητρικῆς τους γλώσσας, ἀφοῦ τὸ νὰ μιλάῃ κανεὶς Ἑλληνικὰ εἶχε σὰν συνέπεια πολύχρονες καταδίκες…

Ἡ προσπάθεια , ὅμως, τῆς ΣΦΕΒΑ, στὴν ὁποία πρωτοστατοῦσε ὁ Γρηγόρης Ντριγκόγιας, εἶχε στραφῆ κυρίως πρὸς τὴν πλευρὰ τῶν παιδιῶν καὶ τῶν νέων, πού, λόγῳ τῆς καταπίεσης δὲν εἶχαν μάθει τὴν γλῶσσα τῶν προγόνων τους, ὅπως βέβαια καὶ τὴν Ἱστορία. Ἔτσι ἄρχισαν νὰ ἱδρύωνται καὶ νὰ λειτουργοῦν τὰ περίφημα «Φροντιστήρια» μὲ πολλὴ ἀπόδοση.Τὰ Βορειοηπειρωτόπουλα μιλοῦσαν, τώρα, πολὺ ὡραῖα τὰ Ἑλληνικὰ καὶ γνώριζαν τὴν Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, καί, μάλιστα, τὴν ἱστορία τῆς «γῆς τοῦ Πύρρου», τῆς ἰδιαίτερης, δηλαδή, πατρίδας τους. Εὐτύχησε δὲ ὁ ἀείμνηστος Ντριγκόγιας νὰ συμβάλη, ἀλλὰ καὶ νὰ παραστῇ στὰ Ἐγκαίνια τοῦ ἰδιωτικοῦ ἐννεατάξιου σχολείου «Ο ΟΜΗΡΟΣ» στὴν ἡρωϊκὴ Κορυτσᾶ.

Ὁ ἀοίδιμος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κυρὸς Χριστόδουλος, στὸ συλλυπητήριο γράμμα του πρὸς τὴν ΣΦΕΒΑ καὶ τὸν ΠΑΣΥΒΑ, ἔγραφε, ἀνάμεσα στὰ ἄλλα, καὶ αὐτά : Ὁ Γρηγόρης « ἀντὶ τοῦ σώφρονος ἐφησυχασμοῦ προετίμησε τὴν ἁγιαστικὴν ὁδὸν τῆς θυσίας καὶ ἀνέλαβε εἰς τοὺς νεάζοντας ὤμους του, μαζὶ μὲ τὰ πολλαπλᾶ βάρη τῆς ἐργασίας καὶ τῆς οἰκογενείας του, καὶ τὰ βάρη τοῦ βορειοηπειρωτικοῦ ἀγῶνος. Πρωτοστάτησε εἰς τὸν ἀγῶνα ἐνημερώσεως τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας, διὰ τὸ δρᾶμα τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀλλὰ καὶ ἔπειτα εἰς θεοφιλῆ ἔργα φιλανθρωπίας καὶ φιλοπατρίας, ὡς ἦσαν ἡ ὑποδοχὴ καὶ περίθαλψις τῶν Βορ/τῶν ἀδελφῶν, ἡ ἵδρυσις καὶ ἡ συντήρησις τῶν φροντιστηρίων ἑλληνικῆς γλώσσης ἐν Β.Ἠπείρῳ, ἡ ἀνέγερσις καὶ ὁ ἐξοπλισμὸς ἱερῶν ναῶν καὶ πλεῖστα ἄλλα γνωστὰ ἤ ὅσα μόνον ὁ Κύριος ἐπίσταται ». Εἶναι ἡ ἀκριβὴς σκιαγραφία τοῦ ἀειμνήστου Γρ.Ντριγκόγια.

Λοιπόν, ἔφυγε ὁ Γρηγόρης Ντριγκόγιας. Ἔφυγε; Ὄχι. Εἶναι ἁπλῶς ἀπὼν τῷ σώματι. Εἶναι, ὅμως, παρὼν τῷ πνεύματι. Καὶ ἐμπνέει καὶ καθοδηγεῖ τὰ βήματα τῆς ΣΦΕΒΑ καὶ τοῦ ΠΑΣΥΒΑ , ποὺ συνεχίζουν τὸν ἀγῶνα μὲ τὴν ἴδια πίστη καὶ φλόγα ποὺ εἶχε ἐκεῖνος. Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη του.

«ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΝ ΒΗΜΑ»