Ξύπνα καημένε μου ραγιά

Γράφει ο Γ.Ζάβαλης

Κάθε ἔθνος γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ἐπιβιώσει θὰ πρέπει νὰ μάθει τὴν ἱστορία του .Ἂν ξεχάσει τοὺς προγόνους του καὶ ἀποκοπεῖ ἀπὸ τὶς ρίζες τοῦ τότε ἀργὰ ἢ γρήγορα θὰ ἐξαφανιστεῖ. Ἀξίζει λοιπὸν νὰ μαθαίνουμε τὴν ἱστορία μας, νὰ τιμοῦμε τοὺς προγόνους μας καὶ νὰ προσπαθοῦμε καθημερινὰ νὰ μιμούμαστε τὶς καλὲς ἐνέργειές τους καὶ νὰ ἀποφεύγουμε τὰ λάθη τους. Σ’ αὐτὸ τὸ ἄρθρο ἡ ἀναφορὰ δὲν θὰ εἶναι γενικὴ ,ἀλλὰ εἰδική.

Εἰδικὴ ἀναφορὰ σὲ κάποιους ἀπ’ τοὺς προγόνους μας ποὺ πρὶν διακόσια χρόνια ἐπαναστάτησαν ἐνάντια σ’ ἕναν βάρβαρο κατακτητὴ καὶ τὸν ὁποῖο τελικὰ κατάφεραν νὰ νικήσουν.

Ἐξετάζοντας ἐπιγραμματικὰ τὴ ζωὴ καὶ τὸ ἔργο τοὺς μποροῦμε νὰ σταθοῦμε σὲ τρία σημεῖα τοῦ χαρακτήρα τους ,ἀπὸ τὰ ὁποία θὰ πρέπει νὰ διέπεται  κάθε Ἕλληνας  τῆς ἐποχῆς μας .

Τὸ πρῶτο καὶ σημαντικότερο εἶναι ἡ ἀκλόνητη πίστη τους στὸν Θεό. Ἐνδεικτικὸ εἶναι ὅτι ,ὅπως ἔλεγαν ,πολεμοῦσαν γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν ἁγία καὶ τῆς Ἑλλάδος τὴν ἐλευθερία. Ἐπιπλέον τόνιζαν πὼς ὁ ἀγώνας τοὺς γινόταν πρῶτα ὑπὲρ Πίστεως καὶ μετὰ ὑπὲρ πατρίδος. Ἑπομένως κι ἐμεῖς  σήμερα πρέπει νὰ εἴμαστε πρῶτα Χριστιανοὶ καὶ μετὰ Ἕλληνες, πρῶτα νὰ βάζουμε τὰ πνευματικὰ καὶ μετὰ τὰ ἐθνικὰ θέματα, τὴν πρώτη θέση στὴν καρδιά μας νὰ τὴν κατέχει ὁ Θεὸς καὶ τὴν δεύτερη ἡ Ἑλλάδα. Τότε θὰ δοῦμε τὴν πατρίδα μας μεγάλη, ἰσχυρή, ἐλεύθερη καὶ  ἀπαλλαγμένη ἀπ’ τοὺς  μουσουλμάνους εἰσβολεῖς λαθρομετανάστες .

Τὸ δεύτερο εἶναι ἡ ἀγάπη τους γιὰ τὴν πατρίδα. Μία ἀγάπη ποὺ ἔφτανε μέχρις ἐσχάτων  καὶ δὲν ὑπολόγιζε  οὔτε κινδύνους οὔτε ἀπειλὲς οὔτε βασανιστήρια μὰ οὔτε καὶ τὸν θάνατο. Ἐμεῖς ἀλήθεια ἔχουμε μία τέτοια ἀγάπη ἢ μήπως ὁ δυτικὸς τρόπος ζωῆς καὶ ἡ ξενομανία ,μας κάνουν νὰ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὴν πατρίδα μας , τὴν πρόοδό  της  καὶ τοὺς κινδύνους ποῦ διατρέχει;

Πρέπει ἐδῶ  νὰ σημειωθεῖ πὼς πατρίδα μας δὲν εἶναι μόνο τὸ γεωγραφικὸ κομμάτι ἀπὸ τὸν Ἔβρο μέχρι τὴν Γαῦδο καὶ ἀπὸ τὸ Μολυβδοσκέπαστο μέχρι τὸ Καστελόριζο. Αὐτὸ τὸ κομμάτι εἶναι ἡ χώρα μας ,ὄχι ὅμως καὶ ἡ πατρίδα μας. Ἡ πατρίδα μας  εἶναι ἡ γῆ τῶν πατέρων μας δηλαδὴ τῶν προγόνων μας ,ποὺ περιλαμβάνει περιοχὲς ποὺ παραμένουν ἀκόμα σκλαβωμένες ὅπως  γιὰ παράδειγμα τὴν Βόρειο Ἤπειρο, τὴν Κύπρο, τὸν Πόντο καὶ τὴν Κωνσταντινούπολη. Ἑπομένως  θὰ πρέπει  νὰ μὴν ξεχνοῦμε οὔτε στιγμὴ τὴν ἀπελευθέρωση αὐτῶν τῶν ἐδαφῶν .

Τέλος  τὸ τρίτο εἶναι τὸ ἡρωικό τους φρόνημα .Ἕνα φρόνημα ποὺ τοὺς ἔκανε νὰ παραμερίσουν τὴν λογικὴ ,ἡ ὁποία ἔλεγε πὼς ὁ ἀντίπαλος εἶναι ἰσχυρότερος  καὶ πὼς κάθε προσπάθεια εἶναι  μάταιη. Οἱ ἀγωνιστὲς τοῦ 1821 ἀπέδειξαν πὼς τίποτα δὲν εἶναι μάταιο κι ὅτι ὅλα εἶναι δυνατὰ ἂν ὑπάρχει τόλμη καὶ θάρρος. Ἔτσι κι ἐμεῖς σήμερα ,ἂν θέλουμε νὰ νικήσουμε τοὺς ἐσωτερικοὺς καὶ ἐξωτερικοὺς ἐχθρούς της πατρίδος μας πρέπει νὰ ἀφυπνιστοῦμε καὶ νὰ πατήσουμε τὸν ὠχαδερφισμὸ καὶ ραγιαδισμὸ πού μας πολεμᾶ καὶ μᾶς λέει πὼς τίποτα δὲν πρόκειται ν’ ἀλλάξει πρὸς τὸ καλύτερο. Τὰ πάντα μποροῦν νὰ γίνουν ἂν ἐμεῖς ἀγωνιστοῦμε μέχρι θανάτου.

Σὲ μία ἐποχὴ λοιπὸν ὅπου ὅλοι ψάχνουν  ἀληθινὰ πρότυπα πρὸς μίμηση ἂς στραφοῦμε στὸ παρελθὸν καὶ θὰ τὰ βροῦμε. Εἶναι οἱ ἥρωες τοῦ 1821 ποὺ πάνω ἀπ’ ὅλα ἔβαζαν τὸν Θεὸ , ποὺ ἀγαποῦσαν τὴν πατρίδα πιὸ πολὺ κι ἀπ’ τὸν ἑαυτό τους καὶ ποὺ ὁ ἡρωισμός τους θὰ μείνει ἀξέχαστος καὶ ἀξιοζήλευτος .