Μετά την απόσχιση του Κοσσόβου οι Αλβανοί εθνικιστές ονειρεύονται νέα κέρδη με ξένες πλάτες

Τοῦ Κωνσταντίνου Χολέβα

Τὸ εἴχαμε ὑποψιασθεῖ ἐδῶ καὶ καιρό, ἀλλὰ τώρα ἐπιβεβαιωνόμαστε. Ὅτι, δηλαδή, τὰ λεγόμενα Διεθνῆ Δικαστήρια (ἀλλὰ καὶ τὰ εὐρωπαϊκὰ) δὲν κρίνουν μὲ κύριο κριτήριο τὸ Διεθνὲς Δίκαιο, ἀλλὰ πρωτίστως μὲ πολιτικὰ κριτήρια. Ἡ ἀπόφαση τοῦ Δικαστηρίου Διεθνοῦς Δικαίου τῆς Χάγης, ἡ ὁποία κρίνει μὲ ψήφους 10 ἔναντι 4 ὅτι ἡ ἀπόσχιση τοῦ Κοσσυφοπεδίου (Κοσσόβου) ἀπὸ τὴ Σερβία εἶναι νόμιμη, εὐθυγραμμίζεται μὲ τὰ ἀμερικανικὰ συμφέροντα καὶ μὲ τὴ γραμμὴ τῶν ΗΠΑ νὰ ὑποστηρίζουν τοὺς Ἀλβανοὺς ἐναντίον τῶν Σέρβων. 

Εἶναι πρωτοφανὲς νὰ ἔρχεται ἕνα Διεθνὲς Δικαστήριο καὶ νὰ καταπατᾶ τὴν ἀρχὴ τῆς ἐδαφικῆς ἀκεραιότητος τῶν κρατῶν-τὴν ὁποία ὑποτίθεται ὅτι στηρίζει ὁ ΟΗΕ- καὶ νὰ ἀγνοεῖ τὸ Ψήφισμα 1244 τοῦ Συμβουλίου Ἀσφαλείας (Ἰούνιος 1999), μὲ τὸ ὁποῖο ὁ ΟΗΕ δεσμευόταν νὰ διαφυλάξει τὴν ἐδαφικὴ ἀκεραιότητά τῆς τότε Νέας Γιουγκοσλαβίας, ἡ ὁποία μετονομάσθηκε σὲ Ὁμοσπονδία Σερβίας-Μαυροβουνίου!

Γιὰ μία ἀκόμη φορᾶ δικαιώνονται οἱ μελετητὲς τοῦ Θουκυδίδη, οἱ ὁποῖοι μᾶς θυμίζουν μία περίφημη διαπίστωση τοῦ Ἀλιμούσιου ἱστορικοῦ, ποὺ ἔγραψε ὅτι δὲν ἀρκεῖ νὰ ἔχεις δίκιο, ἀλλὰ πρέπει νὰ ἔχεις καὶ τὴ δύναμη νὰ τὸ ἐπιβάλλεις. Συμπλήρωνε δὲ ὅτι ὁ ἰσχυρὸς διεκδικεῖ ὅσα τοῦ ἐπιτρέπει ἡ ἰσχύς του καὶ ὁ ἀνίσχυρος ὑποχωρεῖ στὸν βαθμὸ ποὺ τοῦ ἐπιβάλλει ἡ ἀδυναμία του! Ἁπλῶς διερωτῶμαι γιατί ἐπιμένει ἡ ἐπίσημη ἑλληνικὴ διπλωματία νὰ μιλᾶ γιὰ Δικαστήριο τῆς Χάγης καὶ γιὰ παραπομπὴ τῶν προβλημάτων τοῦ Αἰγαίου. Ἀπὸ ἕνα τέτοιο δικαστήριο ἂς μὴν περιμένουμε ἐφαρμογὴ τοῦ Δικαίου τῆς Θαλάσσης. Τὸ πιθανότερο εἶναι ὅτι θὰ ἐκδώσει μία μεσοβέζικη ἀπόφαση μὲ πολιτικὰ κριτήρια καὶ δὲν ἀποκλείεται νὰ ὁδηγηθοῦμε σὲ κάποια περίεργη μοιρασιὰ τοῦ Αἰγαίου χωρὶς … νὰ τὸ καταλάβουμε. Αὐτὸ ποὺ θὰ ἀναγκάσει τοὺς Τούρκους νὰ μαζέψουν τὸ σκάφος Πίρι Ρέϊς δὲν εἶναι ἡ ἐπίκληση τοῦ Δικαστηρίου, ἀλλὰ ἡ ψυχική, ἐκπαιδευτική, ἀμυντικὴ καὶ διπλωματικὴ θωράκιση τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Δυστυχῶς στὰ ἑλληνοτουρκικὰ πληρώνουμε τὶς βαρύτατες ὑποχωρήσεις τῆς ὀκταετίας Σημίτη (1996-2004) μὲ ἀποκορύφωμα τὴ συμφωνία τῆς Μαδρίτης τοῦ 1997, ὅπου ἡ Ἑλλὰς ἀναγνώρισε «νόμιμα καὶ ζωτικὰ συμφέροντα» τῆς Τουρκίας στὸ Αἰγαῖο. 

Ἡ ἀπόφαση τῆς Χάγης καὶ νομικὰ καὶ πολιτικὰ δὲν εἶναι συμφέρουσα γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Βεβαίως ἡ κυβέρνηση τῶν ΗΠΑ ἔσπευσε νὰ ὀργανώσει συνέντευξη τύπου μὲ δύο νομικοὺς συμβούλους της γιὰ νὰ ἐξηγήσουν ὅτι ἡ συγκεκριμένη γνωμοδότηση ἀφορᾶ μόνο στὴ συγκεκριμένη διαδικασία ἀνακηρύξεως τῆς ἀνεξαρτησίας τοῦ Κοσσόβου καὶ δὲν δημιουργεῖ προηγούμενο γιὰ ἄλλες μειονότητες καὶ γιὰ ἄλλα ἀποσχιστικὰ κινήματα. Κανεὶς ὅμως δὲν τοὺς πίστεψε. Ὅλες οἱ μεγάλες ἐφημερίδες τῆς Ὑφηλίου παραδέχονται ὅτι ἀνοίγει ὁ ἀσκὸς τοῦ Αἰόλου γιὰ τὴν ἀπόσχιση ἐδαφῶν εἰς βάρος τῆς ἐδαφικῆς ἀκεραιότητας κρατῶν. Ὁ βρετανικὸς GUARDIAN, σὲ ἄρθρο ποὺ ἀναδημοσίευσε ἡ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ τῆς 25-7-2010, στὴ πρώτη θέση τοῦ σχετικοῦ καταλόγου τοποθετεῖ τὸ ψευδοκράτος τῶν Τουρκοκυπρίων. Καὶ εἶναι λογικὸ νὰ περιμένουμε τὴν ἀποθράσυνση τοῦ Ἔρογλου, ὁ ὁποῖος ἤδη μιλᾶ γιὰ δύο κράτη στὴν Κύπρο. Ἡ ἀπόφαση περὶ Κοσσόβου δίνει ἠθικὴ ὤθηση στὰ σχέδια τῆς Ἄγκυρας καὶ τοῦ ψευδοπροέδρου Ἔρογλου καὶ εἶμαι βέβαιος ὅτι θὰ ἐπιδιώξουν ἀναγνώριση τοῦ ψευδοκράτους ἀπὸ ἀριθμὸ Ἰσλαμικῶν χωρῶν. Ἄλλωστε ὁ Νέο-Ὀθωμανισμὸς τῶν Ἐρντογᾶν καὶ Νταβούτογλου ἔχει καλλιεργήσει τὴν βελτίωση καὶ ἐμβάθυνση τῶν σχέσεων μεταξὺ Τουρκίας καὶ Μουσουλμανικῶν χωρῶν.

Ἐπιπλέον πρέπει νὰ προβληματισθοῦμε ὡς Ἕλληνες, διότι στὸ γνωστὸ βιβλίο τοῦ «Τὸ Στρατηγικὸ Βάθος» ὁ Τοῦρκος ΥΠ.ΕΞ. Ἀχμὲτ Νταβούτογλου συσχετίζει τὴν περίπτωση τοῦ Κοσσόβου μὲ τὴν περίπτωση τῆς Μουσουλμανικῆς μειονότητος στὴ Δυτικὴ Θράκη (βλέπε σελίδα 482 τῆς ἑλληνικῆς ἐκδόσεως). Ἐπίσης συσχετίζει τὴν ἑλληνικὴ Θράκη καὶ μὲ τὴν περίπτωση τῆς Κύπρου (σέλ. 200) τονίζοντας ὅτι στόχος τῆς Ἄγκυρας εἶναι ἡ δημιουργία ἑνὸς διεθνοῦς νομικοῦ πλαισίου ποὺ θὰ ἐπιτρέψει στὴν Τουρκία νὰ ἐπεμβαίνει ὑπὲρ τῶν μουσουλμανικῶν μειονοτήτων τῆς Βαλκανικῆς.  

Ἰδιαίτερη ἀνησυχία προκαλεῖ σὲ κάθε σώφρονα ἄνθρωπο καὶ ἡ συνεχὴς ἐνδυνάμωση καὶ ἐνθάρρυνση τοῦ ἀλβανικοῦ μεγαλοϊδεατισμοῦ. Οἱ ΗΠΑ στηρίζουν στὰ Βαλκάνια τοὺς Ἀλβανοὺς καὶ τοὺς Βόσνιους ποὺ εἶναι μουσουλμάνοι γιὰ νὰ ἐξισορροπήσουν τὴν φιλοϊσραηλινὴ πολιτική τους στὸ Μεσανατολικό, ἀλλὰ καὶ γενικότερα γιὰ νὰ ἑδραιώσουν τὴν ἐπιρροή τους καὶ τὶς στρατιωτικὲς βάσεις τους. Τὸ Κόσσοβο οὐσιαστικὰ ἔγινε κράτος ὅταν οἱ ΗΠΑ βομβάρδισαν τὴ Σερβία τὸ 1999. Μὲ ξένες πλάτες οἱ Ἀλβανοὶ ἐθνικιστὲς σήμερα ὀνειρεύονται νέα κέρδη μετὰ τὴν ἀπόσχιση τοῦ Κοσσόβου. Μαυροβούνιο, Σκόπια καὶ πιθανότατα ἡ χώρα μας θὰ βρεθοῦν ὑπὸ πίεση μὲ μειονοτικὰ καὶ ἄλλα αἰτήματα. Τὸ ζήτημα τῶν Τσάμηδων θὰ ἀναζωπυρωθεῖ ἀπὸ τὴν ἐπίσημη διπλωματία τῶν Τιράνων. Ὅσο γιὰ τὸ κράτος τῶν Σκοπίων μετὰ τὴ γνωμοδότηση τῆς Χάγης γιὰ τὸ Κόσσοβο θὰ πρέπει νὰ προβληματισθεῖ σοβαρότατα. Ἡ ἐδαφικὴ ἀκεραιότητα καὶ ἡ ἐπιβίωση τοῦ πολυεθνικοῦ μορφώματος τῶν ψευδομακεδόνων τίθεται ἐν ἀμφιβόλω. Οἱ πολυάριθμοι Ἀλβανοὶ τῆς ΦΥΡΟΜ πολὺ σύντομα θὰ διεκδικήσουν τὴν ἀπόσχισή τους ἀπὸ τοὺς Σλάβους, μὲ τοὺς ὁποίους ἐδῶ καὶ χρόνια συγκρούονται. Θὰ προτιμήσουν νὰ ζοῦν μαζὶ μὲ τοὺς Ἀλβανοὺς τοῦ Κοσσόβου ὑλοποιώντας τὸ ὅραμα τῆς «Φυσικῆς Ἀλβανίας», ὅπως ὀνομάζεται ἠπιότερα τὸ σχέδιο τῆς «Μεγάλης Ἀλβανίας».

Ἡ Ἑλλὰς δὲν πρέπει παρ’ ὅλες τὶς ἔξωθεν πιέσεις νὰ ἀναγνωρίσει τὸ Κόσσοβο. Ἂς παραμείνουμε στὴ μέχρι τώρα ἄρνησή μας ὅπως κάνουν ἡ Ρωσία, ἡ Κίνα, ἡ Ἱσπανία, ἡ Ρουμανία, ἡ Σλοβακία καὶ φυσικὰ ἡ Κύπρος. Ἀντιθέτως καλὸ εἶναι νὰ διδαχθοῦμε ἀπὸ τὴν ἐθνικὴ ἀξιοπρέπεια τῶν Σέρβων, οἱ ὁποῖοι ἐπισήμως δηλώνουν ὅτι οὐδέποτε θὰ ἀναγνωρίσουν τὴν ἀποκοπὴ καὶ παραχώρηση τῶν ἱερῶν προσκυνημάτων τους: τοῦ Κοσσυφοπεδίου, ὅπου ἔπεσε μαχόμενος κατὰ τῶν Ὀθωμανῶν τὸ 1389 ὁ Ἅγιος Λάζαρος τῶν Σέρβων, καὶ τῶν Μετοχίων, ὅπου γεννήθηκε τὸ Σερβικὸ ἔθνος καὶ ἡ Ὀρθόδοξη παράδοσή του. Τὸ συμφέρον τῆς Ἑλλάδος γιὰ νὰ μιλήσουμε πρακτικά, ἀλλὰ καὶ ἡ ἠθική της ὑποχρέωση γιὰ νὰ μὴν ξεχνοῦμε καὶ τὴν ἱστορική μας κληρονομιά, μᾶς κατατάσσει στὴν ἀντίθετη ὄχθη ἀπὸ τοὺς 10 δικαστὲς ποὺ ἐξευτέλισαν τὴν ἔννοια τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου. Καὶ ἂν πιεσθοῦμε ἀπὸ φίλους καὶ συμμάχους θὰ ἀπαντοῦμε: γιατί δύο μέτρα καὶ δύο σταθμά; Γιατί δὲν ἀναγνωρίζετε καὶ τὸ δικαίωμα τῶν Κούρδων νὰ ἀποσχισθοῦν ἀπὸ τὴν Τουρκίας; Πρὸς δὲ τὴ φίλη καὶ γείτονα Ἀλβανία τὸ καλύτερο ἀντίβαρο στὸν καλπάζοντα ἀλυτρωτισμὸ τῆς εἶναι ἡ ὑπενθύμιση τοῦ Πρωτοκόλλου τῆς Κερκύρας τοῦ 1914 ποὺ προβλέπει τὴν Αὐτονομία τῆς Βορείου Ἠπείρου ἐντὸς τῶν ἀλβανικῶν συνόρων. Ἡ Ἑλλὰς δὲν θέλει νὰ ἀμφισβητήσει τὰ ὑπάρχοντα σύνορα, ὅμως δὲν μπορεῖ καὶ δὲν πρέπει νὰ κάθεται μὲ τὰ χέρια σταυρωμένα ἔναντι τῶν προκλήσεων ὀποθενδήποτε προερχομένων!