Αοίδιμος Μητροπολίτης Σεβαστιανός: 29 χρόνια απουσίας από τα εγκόσμια

     Εντούτοις παρών στις μνήμες μας! Όσοι πιστεύουμε στο Θεό υποθέτουμε ότι,  άφησε μεν τα εγκόσμια, αλλά όχι να αναπαυτεί εν ειρήνη, καθώς οι άγιοι πατέρες δεν αναπαύονται! Έφυγε μεν από τα εγκόσμια, αλλά ως αόρατος άγγελος πορεύεται ανάμεσα μας, καθώς μας νοιώθει απροστάτευτους, μας νοιώθει διαιρεμένους και ξεχασμένους! Πορεύεται ανάμεσα μας, στα ιερά χώματα που πορεύονται και άλλοι πατέρες, που αν και στην φαντασία του γνώριζε κάθε σπιθαμή τους, δεν αξιώθηκε να τα επισκεφτεί, ούτε και εμείς (η ηγετική μας εκπροσώπηση) προσπαθήσαμε να τον φέρουμε, αν όχι ίσως και  τον πικράναμε[1]! Έχω υπόψη μου αυτούς που τον συναντούσαν και τον ασπάζονταν, αυτούς που δέχτηκαν την θεοφώτιστη ευλογία του, τους πιστούς και τους πονηρούς της περιόδου! Επίσης αυτούς που δίσταζαν να τον συναντήσουν, καθώς λαχταρούσαν την φεγγοβόλα φλόγα του και τις καμπάνες που ηχούσαν βροντόφωνα, για να ακούγονται εντός των συνόρων μας! Τη φλόγα που δεν πρέπει να σβήσει και ούτε να σιγάσουν οι καμπάνες, επειδή μας λείπει ο πνευματικός ιεράρχης, ο μεγαλύτερος μετά τον Άγιο Κοσμά, ο γίγαντας που χρόνια ολόκληρα μας κράτησε ξύπνιους, για να μη υποκύψομε στη στρατηγική της αφομοίωσης, για να μη χάσομε την εθνική μας ταυτότητα! Μας απουσιάζει μεν, αλλά όχι το πνεύμα του, ούτε ο αγώνας του να μας απαλλάξει από την δικτατορία, η παρακαταθήκη του που θα μας οδηγεί, μέχρι να δικαιωθούμε!

     Πόσοι γνωρίζουν από εμάς ότι από το 1967 που χειροτονήθηκε Μητροπολίτης της Ιεράς Μητρόπολης Δρυϊνουπόλεως Πωγωνιανής και Κονίτσης, χρονιά που σ’ εμάς καταργήθηκε η θρησκεία, οπότε κανένας δεν τολμούσε να αναφερθεί περί του Βορειοηπειρωτικού, ακόμα και στην Ελλάδα μας, ο Μητροπολίτης ήταν ο μόνος που το νεκρανάστησε, που παρά τις δυσκολίες, τις ύβρεις και τις απειλές, την εντονότατη και σκληρή πολεμική  που δέχονταν  στην ίδια του την πατρίδα, όργωνε πόλεις και, Κωμοπόλεις, δίδασκε και ενημέρωνε τους φοιτητές πανεπιστήμίων, ζητώντας από τους πάντες συμπαράσταση για το Βορειοηπειρωτικό; Πόσοι γνωρίζουν ότι ήταν ο μοναδικός που με την παρουσία και την φλογερή ομιλία του υποχρέωσε το Αμερικανικό Κογκρέσο και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να ασχοληθούν με το θέμα μας; Ακόμα και αυτοί που γνώριζαν σιωπούσαν!  

     Οπότε όσοι πιστεύαμε στο Σεβαστιανό, Έλληνες και Αλβανοί, χριστιανοί και αλλόθρησκοι του χρωστάμε πολλά, καθώς ο αγώνας και η καθάρια φωνή του δε στρέφονταν κατά του λαού της Αλβανίας, στρέφονταν κατά του ολοκληρωτισμού που μας καταπίεζε, που μας ήθελε πειθήνια όργανα μιας ιδεολογίας, που  όσων την εξυπηρέτησαν τυφλά, εδώ και 30 χρόνια έγινε και ο νεκροθάφτης τους! Όσοι πιστεύαμε στο Σεβαστιανό, δε θα ξεχάσουμε τους γιγαντιαίους και φεγγοβόλους Σταυρούς που σήκωνε σε εμφανίσιμα σημεία, σταυροί που  αντανακλούσαν τα μηνύματα του προς εμάς, όπως π.χ. «αντέξτε αδέρφια και αυτή τη δοκιμασία», μηνύματα που από το Σταυρό του Μαυρόπουλου έβρισκαν αντανάκλαση στη Δερόπολη, είχαν απήχηση στο Βούρκο και τη Χιμάρα, σε όλους τους Αλβανούς Χριστιανούς. Αυτός ήταν ο θρυλικός Σεβαστιανός! Ο άνθρωπος που συνέβαλε όσο κανένας για να καταρρεύσει το καθεστώς, που σαν κυκλώνας, σαν ηφαιστειακή λάβα, σάρωνε ότι προσπαθούσε να αλλοιώσει μέσα μας το καθεστώς, την προσπάθεια της αφομοίωσης μας! Άνιση η αντιπαράθεση με τη δικτατορία, ασχέτως αν έξω από τη δικαιοδοσία του, ασχέτως αν στα νώτα του είχε και άλλη αντιπαράθεση, τους αριστερούς της Ελλάδας  που εκθείαζαν το καθεστώς της δικτατορίας, που  τέρπονταν όταν η δικτατορία εξόντωνε τους αντιφρονούντες, όταν φυλάκιζε και εξόριζε τους ομοεθνείς μας!

     Και όταν κατέρρευσαν τα συρματοπλέγματα, ποιος Αλβανός δε βρήκε θερμή υποδοχή και φιλοξενία στον Σεβαστιανό,, στον απόστολο του Θεού μας; Ποιος αγωνίστηκε περισσότερο για τα δικαιώματα μας, ποιος απευθύνθηκε με τόσο δυναμισμό στο ελληνικό κράτος για υποδομές και  δουλειές στην ιδιαίτερη πατρίδα μας, ώστε να μη ξεριζωνόμασταν, έστω και αν πηγαινοερχόμασταν στην Ελλάδα; «Να έρχονται στην Ελλάδα, να βγάζουν λίγα χρήματα, να γυρίζουν για να χτίζουν τις εκκλησίες, τα σχολεία, να ανοίξουν δουλειές στον τόπο τους, να ευημερήσουν στον τόπο τους»! Αυτός ήταν ο αείμνηστος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως Πωγωνιανής και Κονίτσης,  ο πνευματικός μας ηγέτης που δεν μιλούσε για την απελευθέρωση μας! Για λυτρωμό Ελλήνων και Αλβανών Χριστιανών από το απολυταρχικό καθεστώς μιλούσε! Αυτό θεωρώ ότι εννοούσε όταν αναφέρονταν για το Βορειοηπειρωτικό και την Βόρειο Ήπειρο! Όρος που οι Αλβανοί δεν τον αποδέχονται, καθώς διεκδικούν όλη την Ήπειρο, μέχρι τον κόλπο της Αμβρακίας, όρος που και οι Έλληνες δεν τον αποδέχονται, καθώς το 1914 εθελουσίως διχοτόμησαν την Ήπειρο και εθελουσίως την αρκέστηκαν μέχρι την Κακαβιά και μέχρι τα υπόλοιπα σύνορα, ασχέτως αν δικαιολογήθηκαν με το σλόγκαν περί «Μεγάλων Δυνάμεων»! Οπότε ο αοίδιμος Μητροπολίτης δεν έπρεπε να αποξενωθεί από τα χωριά μας, έπρεπε έστω και η προτομή του να εγείρονταν σε κάποιο από τα κέντρα μας, ως προτομή του πρώτου πνευματικού ιεράρχη, που χρόνια ολόκληρα αγωνίστηκε για να πέσει η δικτατορία και να επανέλθει η θρησκεία, γεγονός που σήμερα με την ευλογία του Παντοδύναμου και την ακούραστη προσπάθεια του Αρχιεπίσκόπου μας Αναστάσιου μας χαροποιεί!  

Αιωνία σου η Μνήμη αξιοσέβαστε πνευματικέ και χαρισματικέ Ιεράρχη μας!