«Εἴμαστε ἐλεύθεροι καὶ θὰ μείνουμε ἐλεύθεροι. Δὲν θὰ γίνουμε ὑποχείριοι τῶν Εὐρωπαίων»

Ὁμιλία Σεβασμ. Ἀνδρέου στην Ἑορτὴ τῆς 25ης Μαρτίου 2012 στὴν Κόνιτσα

            Οἱ ἐθνικὲς ἑορτὲς στὴν Κόνιτσα ἔχουν κάτι τὸ ξεχωριστό. Ἀναπνέει κανεὶς τὶς ἡμέρες αὐτὲς  Ἑλλάδα. Ὁ πρωϊνὸς ἐκκλησιασμός, ἡ ἐπιμνημόσυνη δέηση στὸ μνημεῖο τῆς πόλεως μὲ τὴν κατάθεση στεφάνων σ’ αὐτό, ἡ ἀνάλογη ὁμιλία στὸ Δημαρχεῖο τῆς Κονίτσης ἀπὸ κάποιον ἐκπαιδευτικό, ἡ λεβέντικη παρέλαση τῶν Σχολείων καὶ τοῦ Στρατοῦ μας, οἱ δημοτικοὶ χοροὶ στὴν Κεντρικὴ Πλατεῖα τῆς Πόλεως, ἡ μικρὴ δεξίωση τοῦ 583 Τ.Π. πρὸς τὶς ἀρχές τοῦ τόπου καὶ ἡ ἀπογευματινὴ ἑορτὴ μὲ τὰ τραγούδια, τὸ θεατρικὸ καὶ τοὺς παραδοσιακοὺς χοροὺς ἀναπτερώνουν τὸ πατριωτικὸ φρόνημα τοῦ ἀκρίτα λαοῦ .

            Χαρακτηριστικὸς πάντοτε καὶ ἐνθουσιώδης, εἶναι ὁ χαιρετισμὸς τοῦ Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης κ. Ἀνδρέου, ποὺ ἀναγκάζει τοὺς παρευρισκομένους στὴν αἴθουσα Ἐκδηλώσεων τοῦ Γυμνασίου - Λυκείου νὰ ξεσποῦν σὲ χειροκροτήματα. Νὰ τὶ τόνισε ὁ Μητροπολίτης.

            «Ἡ γιορτὴ  ἦταν μιὰ πανδαισία, δὲν ἦταν ἁπλῶς γιορτή, ἡ ὁποία μᾶς μετέφερε σ’ ἐκεῖνα τὰ χρόνια ὅπου μιὰ χούφτα Ἕλληνες τὰ ἔβαλαν μὲ τὴν πανίσχυρη τότε Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία καὶ τὴν συνέτριψαν. Καὶ πολέμησαν ὅταν ἡ Εὐρώπη μὲ τὴν Ἱερά, λεγομένη Ἱερὰ, μὲ τὴν ἀνίερη στὴν πραγματικότητα Συμμαχία, ἐπικεφαλῆς τῆς ὁποίας ἦταν ὁ φοβερὸς μισέλληνας Μέττερνιχ, πολεμοῦσε τὴν ἰδέα τῆς ἀνεξαρτησίας τῆς Ἑλλάδος. Οἱ Ἕλληνες πέτυχαν, ὅμως, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὴν λεβεντιά τους. Ἔχουν περάσει 191 χρόνια ἀπὸ τότε. Καὶ τώρα, χωρὶς νὰ τὸ καταλάβουμε καλά - καλά, βρισκόμαστε σὲ μιὰ ἐξάρτηση. Εἴμαστε ὑποχείριοι τῶν Εὐρωπαίων. Καὶ θὰ ἔλεγε κανείς ὅτι ἐντάξει νὰ συνεργαστοῦμε μὲ τοὺς Εὐρωπαίους. Νὰ συνεργαστοῦμε ἀλλὰ πῶς ὅμως; Ἰσότιμα νὰ συνεργαστοῦμε, ὡς ἐλεύθεροι ἄνθρωποι. Ὄχι ὡς ἄνθρωποι, ποὺ θέλουν ἐκεῖνοι νὰ μᾶς κάνουν ρομπότ καὶ δούλους. Αὐτὸ δὲν πρόκειται νὰ τὸ δεχθοῦμε ποτέ. Δὲν πρέπει νὰ τὸ δεχθοῦμε ποτέ αὐτό. Εἴμαστε ἐλεύθεροι καὶ θὰ μείνουμε ἐλεύθεροι. (Χειροκροτήματα).

            Ἀλλά, ὅπως λέει ἕνα λόγιο, «ὅπου φτώχια καὶ γκρίνια», τὸ εἴδαμε αὐτὸ στὸν πολιτικό κόσμο, ποὺ ὁ ἕνας ἔριχνε τὶς εὐθῦνες στὸν ἄλλον, γιὰ τὸ κατάντημα τῆς Χώρας, τὸ ὁποῖο μᾶς ὁδήγησαν. Καὶ εἶναι λυπηρόν  ὅτι ἐξ΄ αἰτίας αὐτῆς τῆς οἰκομομικῆς κρίσεως, ἔχουν μπεῖ στὸ περιθώριο τὰ ἐθνικά μας θέματα : Τὸ Βορειοηπειρωτικό, τὸ Κυπριακό, τὸ λεγόμενο «Μακεδονικό», ἡ Θράκη καὶ τὸ Αἰγαῖο.

            Θὰ ἤθελα τώρα παιδιά νὰ πῶ κάτι σὲ σᾶς. Ξέρετε ὅτι δὲν χαϊδεύω αὐτιά, ἔχω συνηθίσει νὰ λέω τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους, ἔτσι θὰ σᾶς τὰ πῶ καὶ τώρα, ὅπως κάνω πάντοτε. Μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια, ἐδῶ ποὺ καθόμαστε τώρα ἐμεῖς οἱ μεγαλύτεροι, θὰ εἶστε ἐσεῖς. Θὰ ἔχουν περάσει τὰ χρόνια - μὴν νομίζετε ὅτι θὰ εἶστε πάντα παιδιά - καὶ ἐδῶ ποὺ εἶστε τώρα θὰ εἶναι κάποια ἄλλα παιδιά ἐκείνου τοῦ καιροῦ. Λέω, λοιπόν, ὅτι δὲν θὰ θέλετε, δὲν πρέπει νὰ θέλετε, δὲν μπορεῖ νὰ θέλετε, νὰ σᾶς ἀποδοκιμάζουν ὅπως γίνεται τώρα μὲ τὸν πολιτικό κόσμο. Εἶναι κατάπτωσις αὐτό. Γι’ αὐτό, λοιπόν, χρειάζεται γιὰ νὰ μὴν συμβεῖ αὐτὸ τὸ πρᾶγμα, τὸ ὁποῖο δὲν εἶναι καὶ δύσκολο νὰ ἐπαναληφθεῖ, χρειάζεται «νὰ μεθύσετε μὲ τ’ ἀθάνατο κρασὶ τοῦ ’21», ὅπως τόσο ἐπιγραμματικὰ τὸ ἔχει διατυπώσει ὁ δεύτερος ἐθνικός μας ποιητής, ὁ Κωστῆς Παλαμᾶς. Καὶ ἐπειδὴ ἔχω κάποια θέση στὴν κοινωνία, καὶ ἔχω καὶ κάποια ἡλικία - ἴσως εἶμαι ὁ μεγαλύτερος ἀπὸ ὅσους εἶναι ἐδῶ μέσα, κάποιοι μπορεῖ λίγο νὰ μὲ περνοῦν στὰ χρόνια, γέρασα κε Δήμαρχε -   θὰ σᾶς πῶ μερικὰ πράγματα σὰν πνευματικὸς πατέρας.

            Πρῶτον. Ἐχάρηκα ποὺ πληροφορήθηκα ὅτι δὲν παραμελήσατε τὰ μαθήματά σας λόγῳ τῆς προετοιμασίας τῆς ἑορτῆς. Ἔτσι νὰ συνεχίσετε, καὶ νὰ ξέρετε ὅτι αὐτὸ ποὺ λέγαν οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας ἰσχύει πάντοτε. «Τὰ ἀγαθὰ κόποις κτῶνται». Θὰ κουραστεῖτε, θὰ μοχθήσετε γιὰ ν’ ἀποκτήσετε τὴν μόρφωσή σας ἤ τὴν ἐπαγγελματική σας κατάρτιση, ὥστε ν’ ἀποδώσετε στὴν κοινωνία καὶ νὰ ἀποδείξουμε στοὺς ξένους, καὶ μάλιστα στὴν κα Καγκελάριο τῆς Γερμανίας ὅτι δὲν εἴμαστε οὔτε τεμπέληδες, οὔτε ὀκνηροί, ἀλλὰ οἱ Ἕλληνες ἐργάζονται (χειροκροτήματα).

            Τὸ δεύτερον, νὰ ἀγαπᾶτε βαθειὰ τὴν Ἑλλάδα. Ξέρετε, παιδιά, ἀκούω μερικὲς φορὲς παίρνουμε, λέει, σκόρδα ἀπὸ τὴν Τουρκία, μαϊντανὸ ἀπὸ τὸ Ἰσραήλ, ἀκτινίδια ἀπὸ τὴν Χιλή κ.ο.κ. Καὶ τώρα τελευταῖα παίρνουμε λάδι ἀπὸ ποῦ νομίζετε; Ἀπὸ μία χώρα ποὺ δὲν ἔχει οὔτε μία ἐλιά : ἀπὸ τὴν Γερμανία, ἡ ὁποία παίρνει τὸ ἐλαιόλαδο τῆς Ἑλλάδος, βάζει μιὰ ἐτικέτα ἀπ’ ἔξω καὶ μᾶς λέει αὐτὸ εἶναι λάδι Γερμανίας. Αὐτὸ πρέπει νὰ σταματήσει καὶ θὰ τὸ σταματήσετε ἐσεῖς παιδιά (χειροκροτήματα). Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἀγαπᾶμε τὴν Ἑλλάδα. Ἀγαπᾶμε τὸν τόπο ποὺ γεννηθήκαμε, τὸν τόπο ποὺ μεγαλούργησε, τὸν τόπο ὁ ὁποῖος μᾶς ἀνήκει καὶ ὠφείλουμε νὰ τὸν παραδώσουμε στὶς ἐρχόμενες γενεὲς ποιὸ καλό, ποιὸ μεγάλο, ποιό τρανό. Αὐτὸ τὸ δεύτερο.

            Τὸ τρίτο, νὰ ἀγαπᾶτε καὶ νὰ σέβεστε τὴν Ἐκκλησία, παιδιά. Καὶ νὰ σᾶς τὸ πῶ ἄλλη μία φορά. Ἐκκλησία δὲν εἶμαι ἐγώ. Ὄχι. Ἄν κάποιος τὸ νομίζει κάνει λάθος. Οὔτε οἱ ἱερεῖς μας εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Εἴμαστε ὅλοι μαζί. «Εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς παρατεινόμενος εἰς τοὺς αἰῶνας», ὅπως πολὺ ὡραῖα εἶπε ὁ Ἅγιος Αὐγουστῖνος. Νὰ ἀγαπᾶμε τὴν Ἐκκλησία, παιδιά. Βλέπετε τὶ ἔγινε τώρα ; Ἡ Ἐκκλησία κάνει συσσίτια, ἡ Ἐκκλησία περιθάλπει τοὺς φτωχούς καὶ ἄς τὴν βρίζουν τὴν Ἐκκλησία. Γιατὶ νοιώθει τὸ χρέος της νὰ ἀνταποκριθεῖ στὶς ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων πέρα ἀπὸ τὸ πνευματικὸ θέμα, ποὺ εἶναι πρώτιστο, βεβαίως, γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Ν’ ἀγαπᾶτε, λοιπόν, τὴν Ἐκκλησία, παρὰ τὰ λάθη καὶ παραλήψεις κάποιων ἐκπροσώπων της.

            Καὶ τὸ τελευταῖο ποὺ θὰ ἤθελα νὰ σᾶς πῶ, καὶ παρακαλῶ νὰ τὸ προσέξετε ἰδιαίτερα, εἶναι τὸ νὰ μὴν προσκολληθεῖτε ποτέ στὸ ἅρμα ξένων κρατῶν καὶ ξένων ἱδεολογιῶν. Χριστὸς καὶ Ἑλλάδα θὰ εἶναι παιδιά τὸ σύνθημα σας. (χειροκροτήματα). Πάνω σ’ αὐτό: Στὰ χρόνια τῆς Ἐπαναστάσεως εἶχαν δημιουργηθεῖ τρία κόμματα: τῶν Γαλλόφιλων, τῶν Ἀγγλόφιλων καὶ τῶν Ρωσόφιλων. Κάποτε, λοιπόν, ρώτησαν τὸν Γέρο τοῦ Μωριᾶ, τὸν Κολοκοτρώνη.- Στρατηγέ, τοῦ εἶπαν, εἶσαι Γαλλόφιλος; -Ὄχι. -Εἶσαι Ἀγγλόφιλος; -Ὄχι. - Εἶσαι Ρωσόφιλος; - Ὄχι. - Ἔ, τότε, στρατηγέ, τὶ εἶσαι;  Καὶ ἐκεῖνος ἀπήντησε ἁπλά, ἀλλὰ μὲ πᾶσαν εἰλικρίνεια: - Εἶμαι Θεόφιλος. Δηλαδή: Ἀγαπῶ τὸν Θεό, ἀγαπῶ τὴν Ἑλλάδα. Καὶ σεῖς, παιδιά, Θεόφιλοι νὰ εἶστε. Ν’ ἀγαπᾶτε τὸν Θεό, ν’ ἀγαπᾶτε τὴν Ἑλλάδα. Χρόνια πολλά, ὁ Χριστὸς μαζί σας νὰ εἶναι».

Χ. Ἱ. Ἀμαραντινός