Ελληνοαλβανική φιλία: Ἀλήθεια ἤ ψέμα;

Οἱ ἐθνικόφρονες γινόμαστε στόχος γιά πολλούς λόγους. Ἕνας ἀπ’ αὐτούς εἶναι ὅτι, ὅπως ὑποστηρίζουν οἱ κατήγοροί μας, τασσόμαστε κατά τῆς ἑλληνοαλβανικῆς φιλίας. Μέ βάση λοιπόν αὐτή τήν μομφή γεννῶνται δύο ἐρωτήματα. Μπορεῖ νά ὑπάρξει ἑλληνοαλβανική φιλία; Κι ἄν ναί, μέ ποιές προϋποθέσεις;

Ἀπάντηση σ΄ αὐτά τά ἐρωτήματα μπορεῖ νά δοθεῖ ἄν ἐρευνήσουμε, ἔστω κι ἐπιφανειακά, τίς ἑλληνοαλβανικές σχέσεις τῶν τελευταίων τριάντα ἐτῶν τουλάχιστον.

Ἐξετάζοντας ἀρχικά τήν στάση τῆς Ἑλλάδος, δηλαδή τῶν κυβερνήσεῶν της, ἔναντι της Ἀλβανίας, θά μᾶς καταλάβει θλίψη διότι ἀκολουθεῖ μία πολιτική παραχωρήσεων χωρίς ἀνταλλάγματα, ὑποχωρητική καί κάποιες φορές φιλοαλβανική!

Τί νά πρωτοθυμηθεῖ κανείς; Τήν πολύπλευρη οἰκονομική στήριξη ἀπ’ τό 1990 ἕως σήμερα; Τήν μονομερὴ ἄρση τοῦ Ἐμπολέμου ἀπ’ τήν κυβέρνηση Ἀ. Παπανδρέου (ὑπ.Ἐξωτερικῶν Κ.Παπούλιας) τό 1987; Τήν εἰσροή χιλιάδων Ἀλβανῶν λαθρομεταναστῶν, πολλοί ἐκ τῶν ὁποίων ἀντί νά ἀπελαθοῦν νομιμοποιήθηκαν παράνομα; Τήν σύλληψη τῶν μελῶν τῆς πατριωτικῆς ὀργάνωσης Μ.Α.Β.Η. (Πρωθυπουργός Α.Παπανδρέου, ὑπ. Δημοσίας Τάξεως Στ.Παπαθεμελῆς) στά μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 90; Τήν βοήθεια ποὺ δέχθηκε η Ἀλβανία τό 1997 γιά νά μήν διαλυθεῖ ἤ τήν σιωπή τῶν κυβερνήσεών μας σχετικά μέ τό ἐκκρεμές ἀκόμη ζήτημα τῆς Βορείου Ἠπείρου;

Γι’αὐτές (τίς ἑλληνικές κυβερνήσεις) τό θέμα θεωρεῖται λῆξαν καί τό μόνο πού ἀκούγεται καμμιά φορά (π.χ. δολοφονία Ἀριστοτέλη Γκούμα) εἶναι κάποια ψελλίσματα γιά νά κοιμίζουν τίς συνειδήσεις Ἑλλαδιτῶν καί Βορειοηπειρωτῶν.

Ἀντίθετα ἡ Ἀλβανία συμπεριφέρεται ἀπέναντι στήν Ἑλλάδα ἀχάριστα καί ἐχθρικά. Ἔτσι παρατηροῦμε ὅτι καταπατεῖ τά δικαιώματα τῶν Ἑλλήνων τῆς Βορείου Ἠπείρου καί ταυτόχρονα ἐργάζεται μεθοδικά ὥστε νά ἐξαλειφθεῖ ἐντελῶς τό ἑλληνικό στοιχεῖο ἀπ’ αὐτήν τήν περιοχή.

Αἰτία αὐτῆς τῆς συμπεριφορᾶς εἶναι ὁ φόβος. Οἱ Ἀλβανοί ξέρουν καλά πώς οἱ Ἕλληνες εἶναι οἱ γηγενεῖς κάτοικοι καί νόμιμοι δικαιοῦχοι τῆς Βορείου Ἠπείρου. Γνωρίζουν ἐπίσης πώς οἱ ἴδιοι εἶναι ξένοι σ’ αὐτόν τόν τόπο κι ὅτι δέν τούς ἀνήκει ἀφοῦ ἡ Βόρειος Ἤπειρος δόθηκε παράνομα στό ἀλβανικό κράτος ἀπ’ τίς Μεγάλες Δυνάμεις στίς ἀρχές τοῦ 20ου αἰώνα. Ἐξαιτίας λοιπόν αὐτῶν τῶν δεδομένων φοβοῦνται πώς ἀργά ἤ γρήγορα ἡ Β.Ἤπειρος θά ἑνωθεῖ μέ τήν Ἑλλάδα καί γιά νά μήν γίνει κάτι τέτοιο προσπαθοῦν μέ κάθε μέσο νά ἐξαφανίσουν ὅ,τι εἶναι ἑλληνικό ὥστε νά μείνουν μόνοι κύριοι αὐτῆς τῆς περιοχῆς.

Κι ἐνῶ οἱ Ἀλβανοί κατέχουν μέ τήν βία τό βόρειο τμῆμα τῆς Ἠπείρου ζητοῦν νά πάρουν καί τό νότιο, ἔχοντας ὡς προμετωπίδα τούς Τσάμηδες. Παίρνοντας μάλιστα θάρρος ἀπ’  τήν εὐνοϊκή γι’ αὐτούς ἐξέλιξη στό θέμα τοῦ Κοσόβου ἀπαιτοῦν φανερά πλέον ἀλλαγή συνόρων, εἰς βάρος τῆς Ἑλλάδος φυσικά, ἀφοῦ ὄνειρό τους εἶναι ἡ δημιουργία τῆς «Μεγάλης Ἀλβανίας».

Ἑπομένως, ἀφοῦ ἔτσι ἔχουν τά πράγματα, ὅλοι αὐτοί (MΜΕ, πολιτικοί κ.π.α.) πού κόπτονται γιά τήν «φιλία» καί «συνεργασία» τῶν λαῶν καί ἰδιαίτερα γιά τήν ἑλληνοαλβανική φιλία καλό θά ἦταν νά ἐργαστοῦν καί ν’ ἀγωνιστοῦν ὥστε ἀπ’ τή μία οἱ Ἀλβανοί νά πάψουν νά κατέχουν τήν Β.Ἤπειρο καί ἀπ΄ τήν ἄλλη νά σταματήσουν νά ἐποφθαλμιοῦν ἐδάφη τῆς Ἑλλάδος πού δέν τούς ἀνήκουν.

Ἄλλη λύση γιά τήν προσέγγιση καί συνεργασία τῶν δύο χωρῶν καί ἐθνῶν δέν ὑπάρχει. Αὐτό πρέπει νά τό καταλάβουν καλά οἱ Ἀλβανοί γιατί ὅσο ἡ πολιτική τους ἀπέναντι στήν Ἑλλάδα καί στούς Ἕλληνες βασίζεται στήν ἀδικία, τό μίσος καί τήν ἐπιθετικότητα τόσο θά μεγαλώνει τό χάσμα μεταξύ μας. Ἀντίθετα ἄν ἐπιδιώκουν τήν φιλία μας δέν ἔχουν νά κάνουν τίποτα ἄλλο παρά νά σταματήσουν τήν κατοχή τῆς Βορείου Ἠπείρου καί νά πάψουν νά ὁραματίζονται τήν «Μεγάλη Ἀλβανία».

Ζάβαλης Γεώργιος