Τὸ Βορειοηπειρωτικὸ Ζήτημα ἐκκρεμεῖ 73 χρόνια μετὰ τὴν λήξη τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου

Συμπληρώνονται 73 χρόνια ἀπὸ τὴν λήξη τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ὁ ὁποῖος ἔμεινε στὴν Ἱστορία γιὰ τὴν φρίκη καὶ τὶς τεράστιες καταστροφὲς ποὺ ἔφερε στὴν ἀνθρωπότητα.

Ἀπὸ τότε ὅμως ὑπάρχει γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἕνα μεγάλο ἐθνικὸ ζήτημα ποὺ παραμένει ἐκκρεμές.

Ἕνα χρόνο μετὰ τὴ λήξη τοῦ πολέμου, τὸ 1946, ἀκολούθησε ἡ Συνδιάσκεψη Εἰρήνης τῶν Παρισίων, ὅπου τέθηκαν ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, ἡ ὁποία βρέθηκε στὸ στρατόπεδο τῶν νικητῶν, τὸ αἴτημα νὰ τῆς ἀποδοθοῦν ἡ Βόρειος Ἤπειρος καὶ ἡ Δωδεκάνησος. Τὸ θέμα τῆς Δωδεκανήσου γιὰ ἕνωσή της μὲ τὴν μητέρα πατρίδα ἔλαβε ἄμεση ἀποδοχή.

Τὸ θέμα τῆς Βορείου Ἠπείρου παραπέμφθηκε στὴν σύνοδο τῶν Ὑπουργῶν Ἐξωτερικῶν τῶν τεσσάρων νικητριῶν δυνάμεων τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου γιὰ ἐξέταση μαζὶ μὲ τὸ Αὐστριακὸ καὶ τὸ Γερμανικό. Τὸ Αὐστριακὸ ἐπιλύθηκε τὸ 1955 καὶ τὸ Γερμανικὸ τὸ 1990. Συνεπῶς παραμένει ἀκόμα ἀνοικτὸ τὸ Βορειοηπειρωτικὸ Ζήτημα καὶ ἀναμένει τὴν ἐπίλυσή του.

Μέχρι τὴν δεκαετία τοῦ 1960 οἱ ἑλληνικὲς κυβερνήσεις κατέβαλαν προσπάθειες γιὰ τὴν ἀνάδειξη τοῦ ζητήματος σὲ διεθνὲς ἐπίπεδο, ἀλλὰ στὴ συνέχεια δὲν ἔδειξαν ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον.

Εὐχὴ μᾶς εἶναι οἱ τακτικὲς συνομιλίες ποὺ ἔχει τὸ τελευταῖο διάστημα ὁ Ἕλληνας Ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν κ. Νίκος Κοτζιᾶς μὲ τὸν Ἀλβανὸ ὁμόλογό του, στὶς ὁποῖες γίνονται προσπάθειες ὥστε νὰ κλείσουν τὰ διμερῆ θέματα, νὰ μὴν ὁδηγήσουν στὴν ὁριστικὴ ἐγκατάλειψη τοῦ Ζητήματος τῆς Βορείου Ἠπείρου καὶ τὴν πλήρη ἀπεμπόληση τῶν διεκδικήσεων τῆς Ἑλλάδος ἐπὶ τῆς πανάρχαιας ἑλληνικῆς αὐτῆς περιοχῆς.

Ὅπως εἶχε δηλώσει ἄλλωστε ὁ «Γέρος τῆς Δημοκρατίας»: «Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο ὀφείλουν ὅλες οἱ Ἑλληνικὲς Κυβερνήσεις νὰ γνωρίζουν, εἶναι ὅτι τὸ θέμα τῆς Βορείου Ἠπείρου ὑφίσταται. Καὶ ἐκεῖνον τὸ ὁποῖον ἀπαγορεύεται εἰς τὸν αἰώνα, εἶναι δὶ΄ οἱονδήποτε λόγο ἡ ἀπάρνηση τοῦ ἱεροῦ αἰτήματος… Κὰθ΄ ὅσον ἀφορᾶ τὴν Βόρειο Ἤπειρο ἡ διεκδίκηση εἶναι ἱερὰ καὶ ἀπαράγραπτος».

Κίνηση γιὰ τὴν Ἀναγέννηση τῆς Βορείου Ἠπείρου