ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Ἦταν γύρω στὰ 1990-1991, ὅταν ἄρχισε νὰ γκρεμίζεται τὸ ἀπάνθρωπο κομμουνιστικὸ καθεστὼς στὴν Ἀλβανία. Καὶ μαζί του, νὰ γκρεμίζωνται καὶ τὰ ἠλεκτροφόρα συρματοπλέγματα, ποὺ ἔζωναν ἀπ’ ἄκρη σ’ ἄκρη τὴν γειτονικὴ χώρα. Ἄνεμος ἐλευθερίας ἄρχισε νὰ φυσᾷ. Καὶ τότε, πλήθη Βορειοηπειρωτῶν (στὴν συνέχεια καὶ Ἀλβανῶν) ἦλθαν στὴν Ἑλλάδα, σὰν στὴ γῆ τῆς Ἐπαγγελίας. Ἀνάμεσά τους καὶ πολλὰ νέα παιδιά, ποὺ βρῆκαν στοργικὸ ἄσυλο στὸ μαθητικὸ Οἰκοτροφεῖο, ποὺ διατηροῦσε στὴν Κόνιτσα, ἡ Ἱερὰ Μητρόπολη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης.

Βέβαια, ὅλα αὐτὰ τὰ κατατρεγμένα Ἑλληνόπουλα ἦταν ἀβάπτιστα, ἀφοῦ μέσα ἀπαγορευόταν αὐστηρότατα ἡ συμμετοχὴ σὲ ὁποιοδήποτε Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, μιᾶς κι’ αὐτὴ εἶχε ἐτσιθελικὰ καταργηθῆ. Γι’ αὐτό, μία ἀπ’ τὶς πρῶτες φροντίδες τοῦ ἀοιδίμου Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης κυροῦ ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ, ἦταν νὰ γίνουν, μὲ τὸ Ἅγιο Βάπτισμα, μέλη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.

Στὴν σκέψη, ὅμως, τοῦ μακαριστοῦ Ἱεράρχου κυριαρχοῦσε ἡ ἐπιθυμία, κάποια μέρα, σύντομα πάντως, ἄν ὄχι ὅλα, κάποια ἀπ’ αὐτὰ τὰ παιδιά, νὰ ὑπηρετήσουν τὴν ἰδιαίτερη πατρίδα τους, τὴν Βόρειο Ἤπειρο, ὡς κληρικοὶ καί, γενικώτερα, ὡς ἐργάτες τοῦ Εὑαγγελίου, ἀλλὰ καὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ποὺ μόλις ἔβγαινε ἀπὸ τὴν τέφρα του.

Ἔτσι, μετὰ τὴν κατήχηση, ἡ ὁποία ἔγινε μὲ πολλὴ ἐπιμέλεια, ἀκολούθησε ἡ βάπτισή τους στὸν Μητροπολιτικὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Νικολάου Κονίτσης. Ἡ ἡμέρα αὐτή, ἦταν ἡμέρα ἰδιαίτερης χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως, ἀφοῦ, μάλιστα, τὶς βαπτίσεις ἐτέλεσε ὁ ἴδιος ὁ ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ, συνεπικουρούμενος ἀπὸ πλειάδα ἐκλεκτῶν Ἱερέων. Ὁ ἴδιος ὁ μακαριστὸς Ἱεράρχης εἶχε κάνει σαφῆ ὑπαινιγμὸ γιὰ τὸ ποὺ στόχευε ἡ βάπτιση τῶν νεαρῶν Βορειοηπειρωτῶν. Ἔτσι, ἡ εὐχή καί, προπαντός, ἡ προσευχὴ ὅλων, ἦταν νὰ εὐοδώσῃ ὁ Κύριος τὴν προδήλως καλὴ ἐκείνη ἐπιθυμία.

Τὰ παιδιὰ αὐτὰ παρέμειναν ὡς οἰκότροφοι τῆς Μητροπόλεως, γιὰ κάμποσα χρόνια. Τέλειωσαν τὸ Λύκειο, μερικὰ προχώρησαν καὶ σὲ ἀνώτερες σπουδές. Ὅμως, στὸ μεταξύ, ὁ Μητροπολίτης ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ, ὕστερα ἀπὸ σοβαρὰ ἀσθένεια, ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ τὸ 1994. Καὶ σιγά - σιγά, τὰ παιδιά, ἕνα - ἕνα, ἄρχισαν νὰ φεύγουν ἀπὸ τὸ Οἰκοτροφεῖο, προφανῶς σὲ ἀναζήτηση, καλλίτερης τύχης. Ἔκτοτε, τὰ ἴχνη τους, πλὴν ἑνὸς ἤ δύο, ἐχάθησαν. Ἐννοεῖται δέ, ὅτι τὸ ὄνειρο τοῦ ἀοιδίμου ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ δὲν ἐπραγματοποιήθη, Βέβαια, μιὰ δικαιολογία ἦταν, ὅτι ἡ Σχολὴ ποὺ εἶχε ἱδρύσει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος στὰ Τίρανα, εἶχε πρόγραμμα στὴν ἀλβανικὴ γλῶσσα, γεγονὸς ποὺ προκαλοῦσε ἀντιδράσεις στὰ Ἑλληνόπουλα.

Πάντως, τὰ παιδιὰ ἐκεῖνα χάθηκαν. Ὁ ἀγώνας τῆς ἐπιβιώσεως, ὁ φόβος ποὺ εἶχε δημιουργήσει τὸ κομμουνιστικὸ καθεστώς, ὁ ὁποῖος - ὅσο κι’ ἄν φαίνεται ἀπίστευτο - ἐξακολουθεῖ νὰ ὑπάρχῃ, οἱ παρεμβάσεις τῶν Ἑλλαδικῶν κομμάτων, συχνὰ διασπαστικές, καὶ ἄλλοι, βέβαια παράγοντες, συνετέλεσαν στὸ νὰ χαθοῦν αὐτὰ τὰ παιδιὰ στὴν χοάνη τῆς σκληρῆς καθημερινότητας.

Γι’ αὐτό, ἡ Μητρόπολη Δρυϊνουπόλεως, ἀπευθύνει ἔκκληση σὲ ὅλους, ἰδιαίτερα στὰ πρώην ἐκεῖνα παιδιά, νὰ μὴ ξεχάσουν τὴν ἰδιαίτερη πατρίδα τους, τὴν Βόρειο Ἤπειρο, ἡ ὁποία, παρ’ ὅλες τὶς μεγαλοστομίες, ἐξακολουθεῖ νὰ δοκιμάζεται. Ἀλλὰ νὰ μὴ ξεχνᾶνε καὶ τὴν τοπικὴ Ἐκκλησία μὲ τὶς πολλὲς πάντοτε δυσκολίες καὶ ἀνάγκες. Ἐμεῖς τοὺς συνοδεύουμε μὲ τὶς ταπεινὲς προσευχές μας.

“ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΝ ΒΗΜΑ”