“Αξέχαστη πατρίδα. Ἡ ὀνομασία Βόρειος Ἤπειρος”

Ὁ ὅρος «Βόρειος Ἤπειρος» εἶναι μεταγενέστερος. Ἐπιβλήθηκε βίαια καὶ αὐθαίρετα τὸ 1913, ὅταν οἱ Μεγάλες Δυνάμεις (Ἀγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Ρωσία, Ἰταλία καὶ Αὐστροουγγαρία) διέπραξαν τὸ μεγάλο ἔγκλημα τοῦ διαμελισμοῦ τῆς Ἠπείρου καὶ τῆς ἀποσπάσεως ἀπ’ αὐτὴν τῆς Βορείου Ἠπείρου.

Μέχρι τότε καὶ πρὶν χιλιάδες χρόνια, ἡ Ἤπειρος ἦταν ἑνιαία, μία καὶ ἀδιαίρετη, ποὺ ἄρχιζε ἀπὸ τὸν Ἀμβρακικὸ κόλπο (Πρέβεζα) καὶ τελείωνε στὸν Γενοῦσο (Σκούμπι) ποταμό, παράλληλά τῆς Ἐγνατίας ὁδοῦ, μὲ πρωτεύουσα τὴν Νικόπολη, ἀρχαία πόλη κοντὰ στὴν σημερινὴ Πρέβεζα.

 Πέρα ἀπὸ τὸ Γενοῦσο ἦταν κυρίως τὰ Ἰλλυρικὰ φύλα, χωρὶς νὰ λείπει καὶ στὴν περιοχὴ αὐτὴ ὁ Ἑλληνισμός, μὲ Ἑλληνικὲς πόλεις, κυρίως στὰ παράλια τῆς Ἀδριατικῆς καὶ μὲ πρωτεύουσα τὴν Ἐπίδαμνο, δηλαδὴ τὸ σημερινὸ Δυρράχιο.

Στὴν ἑνιαία Ἤπειρο γεννήθηκε ὁ Ἑλληνικὸς πολιτισμὸς καὶ σ΄ αὐτὴν ἀνδρώθηκε ἡ Ἑλλάς. Αὐτῆς τῆς ἑνιαίας καὶ ἀδιαιρέτου Ἠπείρου ἀποτελοῦσε, ἀνέκαθεν, ἀναπόσπαστο τμῆμα ἡ καλουμένη, σήμερα, Βόρειος Ἤπειρος.

Ὅπως, λοιπόν, σ΄ ὅλη τὴν Ἤπειρο, ἔτσι καὶ στὴν περιοχὴ αὐτὴ τῆς Βορείου Ἠπείρου, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων καὶ πολὺ πρὸ Χριστοῦ, ὑπῆρχε ἀκραιφνὴς Ἑλληνισμός. Πόλεις ἀρχαῖες καὶ ὀνομαστὲς ἄκμαζαν ἐκεῖ καὶ οἱ ἐκδηλώσεις τῶν κατοίκων, θρησκευτικές, οἰκογενειακές, ἐθνικὲς κ.λ.π., δὲν διέφεραν καθόλου ἀπὸ τὶς ἐκδηλώσεις τῶν ὑπολοίπων Ἑλλήνων.

Τὸ ἀποδεικνύουν, ἄλλωστε, τὰ πολυάριθμα ἀρχαῖα μνημεῖα, καὶ τὸ ἐπιβεβαιώνουν μὲ θαυμασμὸ πολλοὶ ξένοι καὶ σπουδαῖοι ἐπιστήμονες, ἀρχαιολόγοι, θρησκειολόγοι, γλωσσολόγοι, ἱστορικοί, καθὼς καὶ ἀρχαῖοι ἱστορικοί, γεωγράφοι καὶ φιλόσοφοι (Προκόπιος 6ος π.Χ., Σκύλαξ  6ος π.Χ., Ἐκαταῖος 6ος π.Χ., Θουκυδίδης 5ος π.Χ., Ἀριστοτέλης 4ος π.Χ., Διονύσιος περιηγητὴς 1ος π.Χ., Στράβων 1ος π.Χ. αἰώνας).

Ἀναφορὰ στὴ Βόρειο Ἤπειρο σημαίνει συνεπῶς λόγος γιὰ ἕναν ἀρχέγονα, ἑλληνοκατοικημένο χῶρο τῆς ἄλλοτε ἑνιαίας Ἠπείρου, ὁ ὁποῖος, ναὶ μὲν ἐλευθερώθηκε ἐπανειλημμένα ἀπὸ ξένους ζυγούς, «δωρήθηκε» ὅμως ἀπὸ τὶς Μεγάλες Δυνάμεις στὸ ἱδρυθὲν ἀπὸ αὐτὲς ἀλβανικὸ κράτος τὸ 1913.

Οἱ Βορειοηπειρῶτες ἀντέδρασαν στὴν ἐνσωμάτωσή τους στὸ ἀλβανικὸ κράτος μὲ νικηφόρο κατὰ τῶν Ἀλβανῶν πόλεμο.

 Κέρδισαν τὴν Αὐτονομία τους μὲ τὸ συνυπογραφὲν ἀπὸ τὴν ἀλβανικὴ κυβέρνηση Πρωτόκολλο τῆς Κερκύρας τὸ 1914. Δυστυχῶς ὅμως αὐτὸ τὸ δικαίωμα μετὰ τὴ λήξη τοῦ 1ου Παγκοσμίου Πολέμου καὶ ἰδιαίτερα μετὰ τὴ Μικρασιατικὴ Καταστροφὴ καταπατήθηκε καὶ ἔκτοτε δὲν ἐφαρμόζεται.

Μετὰ τὴ λήξη τοῦ 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνηση ἔθεσε ἐπίσημα τὸ ζήτημα τῆς Ἕνωσης τῆς Βορείου Ἠπείρου μὲ τὴν Ἑλλάδα στὴ Διάσκεψη Εἰρήνης τῶν Παρισίων.

Τὸ θέμα παραπέμφθηκε στοὺς Ὑπουργοὺς Ἐξωτερικῶν τῶν τεσσάρων νικητριῶν Μεγάλων Δυνάμεων καὶ καταγράφηκε (στὶς 03.08.1946) στὴν πρὸς συζήτηση ἡμερήσια διάταξη.

Σύμφωνα μὲ τὴ σύσκεψη τοῦ Συμβουλίου τῶν τεσσάρων ὑπουργῶν στὴ Νέα Ὑόρκη (ἀπὸ 04.11.46 ἕως 12.12.46) ἡ ἀπόφαση γιὰ τὸ Βορειοηπειρωτικὸ παρέμεινε ἐκκρεμὴς γιὰ νὰ ἐξετασθεῖ μετὰ τὴ λύση τοῦ Αὐστριακοῦ καὶ τοῦ Γερμανικοῦ ζητήματος. Τὸ Αὐστριακὸ λύθηκε τὸ 1955 καὶ τὸ Γερμανικὸ τὸ 1990. Ἀπομένει στὸ ἑλληνικὸ κράτος νὰ ἐπανέλθει.

Ἀναμένουμε !!! Κουράγιο ΕΛΛΑΔΑ.