ΜΝΗΜΗ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΥΡΙΤΣΗ

Πλήρης ἡμερῶν ἔφυγε τὸν περασμένο Μάρτιο γιὰ τοὺς οὐρανοὺς μετὰ ἀπὸ πολύχρονο ὀδυνηρὸ ἀγώνα μὲ τὴν ἀσθένεια ἡ δ. Εἰρήνη Κυρίτση, μέλος τῆς ἀδελφότητος «Οἰκοδομή» ποὺ ἔχει πνευματικὴ σχέση μὲ τὴν ἀδελφότητα θεολόγων «ὁ Σωτήρ». Γιὰ τὴν ΣΦΕΒΑ ἰδιαίτερα στὴ Βόρεια Ἑλλάδα καὶ τὸν ἀγώνα της γιὰ τὸν ἑλληνισμὸ τῆς Βορείου Ἠπείρου, ὑπῆρξε μέγας εὐεργέτης καὶ ἀκάματος συνοδοιπόρος. Τὴν σεβαστὴ καὶ πολυαγαπητὴ δ. Κυρίτση γνωρίσαμε ἀπὸ πολὺ νέοι, μαθητὲς σχεδόν, νὰ δίνει τὸ παρὸν στὸν ἀγώνα τοῦ μακαριστοῦ ἰδρυτοῦ μας ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ τὸν ὁποῖο γνώριζε, σεβόταν καὶ τιμοῦσε ἰδιαίτερα καὶ λόγω τῆς καταγωγῆς της ἀπὸ τὸ ἀκριτικὸ Βασιλικὸ Πωγωνίου, μία ἀνάσα ἀπὸ τὰ ἑλληνοαλβανικὰ σύνορα.

Συχνὰ στὴν ταπεινὴ προσπάθεια τῶν συλλόγων μας αἰσθανθήκαμε ὅτι πέρα ἀπὸ τὴν πολύτιμη ὑλικὴ συνδρομὴ ποὺ στήριζε τὸ ἔργο τῶν συλλόγων μας, πρῶτα γιὰ τὴν ἐνημέρωση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ γιὰ τὸ δράμα τῶν ἀδελφῶν μας ἐπὶ ἀθεϊστικοῦ καθεστῶτος στὴν Ἀλβανία καὶ στὴ συνέχεια, μετὰ τὸ 1990, γιὰ τὴν ἀνθρωπιστικὴ στήριξη τῶν Βορειοηπειρωτῶν ἀλλὰ καὶ τὴν κάλυψη τῆς δίψας γιὰ ἐκμάθηση τῆς μητρικῆς τους γλώσσας, ὑπῆρχε καὶ μία ἄλλου εἴδους βοήθεια. Μία βοήθεια πνευματικὴ ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ ἀγαποῦσαν καὶ νοιάζονταν τὴν προσπάθειά μας, ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ ἔκαναν τὸν πόνο τῶν Βορειοηπειρωτῶν ἀλλὰ καὶ κάθε ἀνθρώπου ποὺ βρισκόταν σὲ ἀνάγκη, δικό τους πόνο. Ἀνθρώπους ποὺ γονάτιζαν καὶ μὲ τὸ πανίσχυρο ὅπλο τῆς προσευχῆς συνομιλοῦσαν μὲ τὸ Θεὸ καὶ τὸν παρακαλοῦσαν νὰ δώσει λύση στὸ ἀδικημένο αὐτὸ κομμάτι τοῦ ἑλληνισμοῦ καὶ νὰ ἑνώσει τὰ ἀδέλφια ποὺ σκληρὴ καὶ ἄδικη ἀπόφαση μεγάλων Δυνάμεων καταδίκασε νὰ ζήσουν χωριστά. Ἀνθρώπους ποὺ μᾶς συνόδευαν μὲ τὶς προσευχὲς τους ἀκόμη καὶ ὅταν δὲν μποροῦσαν νὰ μᾶς συνοδεύσουν σωματικὰ στὴ Βόρειο Ἤπειρο καὶ ξαγρυπνοῦσαν δεόμενοι γιὰ νὰ ἐπιστρέψουμε σῶοι καὶ ἀβλαβεῖς τὰ δύσκολα ἐκεῖνα χρόνια τῆς δεκαετίας τοῦ 1990 μετὰ ἀπὸ πολύωρες καὶ κοπιαστικὲς ἀποστολές, συχνὰ κάτω ἀπὸ ἰδιαίτερα δυσμενεῖς καιρικὲς συνθῆκες. Ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος ἦταν καὶ ἡ δ. Εἰρήνη ἡ ὁποία πέρα ἀπὸ τὴν ὑλικὴ συνδρομή, πάντοτε ἐνδιαφερόταν καὶ γιὰ τὴν πνευματική μας στήριξη καὶ ἐνίσχυση.

Χαρακτήρας σμιλεμένος μὲ δυσκολίες καὶ κακουχίες, ἐνδιαφερόταν πρῶτα γιὰ τοὺς ἄλλους καὶ μετὰ γιὰ τὸν ἑαυτό της. Γιὰ ὅσους τὴν γνώρισαν περιττεύει ἡ ἀναφορὰ στὸ χαρακτήρα καὶ τὴν προσφορά της. Γιὰ μᾶς ὡστόσο ποὺ ζήσαμε ἀπὸ κοντὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὸ ἐνδιαφέρον της γιὰ τὴ Βόρειο Ἤπειρο, εἶναι ὑποχρέωση νὰ καταγράψουμε ἐλάχιστες πτυχὲς τοῦ χαρακτήρα της ὡς ἕνα μικρὸ εὐλαβικὸ ἀφιέρωμα στὴν εὐγενική της ὕπαρξη. Δύο πράγματα μᾶς ἔκαναν ἰδιαίτερη ἐντύπωση κοντά της. Βασική της ἀρχὴ στὴ ζωὴ τὸ “Λάθε βιώσας”. Ἔκανε τόσα πολλὰ ἀλλὰ ταυτόχρονα περνοῦσε καὶ ἐπεδίωκε νὰ εἶναι ἀπαρατήρητη. Δὲν τὴν ἐνοίαζε ἡ προβολὴ καὶ ἡ ἔκθεση στὸ προσκήνιο τῆς δημόσιας ἢ κοινωνικῆς ζωῆς. Δεύτερο χαρακτηριστικὸ ἡ ἀνυπόκριτη καὶ πηγαία ἀγάπη της ποὺ ἐκφραζόταν καὶ μὲ ὑλικὴ καὶ μὲ πνευματικὴ ἐλεημοσύνη ἡ ὁποία ἀποκαλύφθηκε σὲ μεγάλο βαθμὸ καὶ μετὰ τὴν κοίμησή της καθὼς ὅσο ζοῦσε τὴν κρατοῦσε ζηλότυπα κρυφή. Πόσο μᾶς συγκλόνισε στὰ τελευταῖα χρόνια της, ὅταν ἡ ἀσθένεια τὴν δυσκόλευε νὰ κινεῖται ἐλεύθερα ἀλλὰ ἐκείνη ἐπέμενε νὰ κινεῖται μὲ λεωφορεῖο καὶ νὰ ταλαιπωρεῖται ἐνῶ θὰ μποροῦσε νὰ χρησιμοποιήσει ταξί. Στὴν παρατήρησή μας ὅτι θὰ μποροῦσε νὰ ἀποφύγει τὴν ταλαιπωρία μᾶς κοίταξε μὲ νόημα καὶ δίνοντας μας ἕνα συγκλονιστικὸ μάθημα ἀπάντησε: “Ἐγὼ παιδιά μου μπορῶ νὰ ἀντέξω ἀκόμη αὐτὴν τὴν ταλαιπωρία. Τὰ 8-10 εὐρὼ ὅμως πού θὰ ἔδινα στὸ ταξὶ 3-4 φορὲς τὸ μήνα ξέρετε τί συνδρομὴ μπορεῖ νὰ εἶναι γιὰ τὴν πολύτεκνη οἰκογένεια πού δὲν ἔχει τίποτε στὸ ψυγεῖο της;”

Ἀπὸ τὸν οὐρανὸ ὅπου βρίσκεται τώρα κοντὰ στὸν μητροπολίτη ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟ ποὺ τόσο συνέδραμε στὸν ἀγώνα του, μαζὶ μὲ τὴν δ. Παρασκευὴ Βαϊτση καὶ τὶς ἄλλες πνευματικὲς ἀδελφές της, εὐχόμαστε νὰ πρεσβεύει ὡς ἔχουσα παρρησία στὸ Θεὸ γιὰ ὅλους τούς ἀνθρώπους ποὺ ἀγάπησε καὶ ὑπηρέτησε στὴν διάρκεια τῆς ζωῆς της, ἑξαιρέτως δὲ γιὰ τοὺς ἀδελφούς μας Βορειοηπειρῶτες, τοὺς στενάζοντας ἀκόμη κάτω ἀπὸ ἕνα ἀνελεύθερο καθεστώς.