Ο ΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΕΠΕΚΤΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΜΑΣ

Κατὰ τὰ τελευταία εἴκοσι χρόνια διαπράχθηκαν σοβαρὰ λάθη ἀπὸ ὁρισμένους Ἕλληνες πολιτικοὺς καὶ διανοητές, τὰ ὁποία ἀποθράσυναν τὴν Ἄγκυρα καὶ ἔριξαν νερὸ στὸν μύλο τῆς τουρκικῆς ἐπιθετικότητος. Καλὸ θὰ ἦταν νὰ συνειδητοποιήσουμε αὐτὰ τὰ λάθη γιὰ νὰ τὰ ἀποφύγουμε στὸ μέλλον.

Λάθος πρῶτο. Ἡ θεωρία ὅτι ὅσα λέγουν οἱ Τοῦρκοι ἀπευθύνονται στὸ ἐσωτερικὸ ἀκροατήριο. Ἄποψη ἡ ὁποία κατὰ κόρον ἀναπτύχθηκε ἀπὸ Ἕλληνες διαμορφωτὲς τῆς κοινῆς γνώμης καὶ τελικὰ ἀποδείχθηκε ἀπαράδεκτα καθησυχαστική. Ἡ πράξη ἀπέδειξε ὅτι ὅσα λέγουν κατὰ καιροὺς οἱ τουρκικὲς ἡγεσίες, πολιτικές, στρατιωτικές, διπλωματικὲς κ.α., μπορεῖ ἐν μέρει νὰ ἀποσκοποῦν σὲ ἐκτόνωση ἐσωτερικῶν προβλημάτων, ἀλλὰ ταυτοχρόνως ἐκφράζουν σαφῆ καὶ οὐσιαστικὴ ἀπειλὴ πρὸς τὴν Ἑλλάδα. Τὰ Ἴμια, οἱ παραβιάσεις τοῦ ἐναερίου χώρου μας, οἱ προκλητικὲς ἐπισκέψεις Τούρκων ἀξιωματούχων στὴ Θράκη, οἱ πολυδάπανοι τουρκικοὶ ἐξοπλισμοί, ἡ ἐπιμονὴ γιὰ διατήρηση τουρκικῶν στρατευμάτων στὴν Κύπρο καὶ πολλὲς ἄλλες ἐνέργειες ἔχουν στόχο τὸν Ἑλληνισμό. Τὸ 1955 κάποιοι πίστευαν ὅτι οἱ σειρῆνες τοῦ ἐθνικισμοῦ εἶχαν μόνον ἐσωτερικοὺς παραλῆπτες, ἀλλὰ τελικὰ τὴν πλήρωσε ὁ Ἑλληνισμὸς τῆς Κωνσταντινουπόλεως μὲ τὸ Σεπτεμβριανὸ πογκρόμ!

Λάθος δεύτερο. Ἡ ψευδαίσθηση τοῦ ἐξευμενισμοῦ ή/καὶ ἐξευρωπαϊσμοῦ τοῦ θηρίου. Ἐπὶ κυβερνήσεως Σημίτη ἀναπτύχθηκε καὶ ὑλοποιήθηκε αὐτὴ ἡ ἐσφαλμένη πολιτική, ἡ ὁποία διακηρύσσει ὅτι μὲ ἑλληνικὲς ὑποχωρήσεις ἀφ’ ἑνὸς καὶ προωθώντας τὴν εὐρωπαϊκὴ πορεία τῆς Τουρκίας ἀφ’ ἑτέρου θὰ καμφθεῖ ἡ ἐπιθετικότητα τῶν γειτόνων. Τελικὰ συνέβη ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο. Οἱ ὑποχωρήσεις τῆς κυβερνήσεως Σημίτη στὰ Ἴμια (1996) καὶ στὴ Μαδρίτη (1997) πέρασαν τὸ μήνυμα στοὺς Τούρκους ὅτι εἴμαστε ἀδύναμοι καὶ συνεχῶς θὰ ὑποχωροῦμε. Τώρα ἐξ ἄλλου γνωρίζουμε ὅτι ἡ Εὐρώπη δὲν ἐπιθυμεῖ τὴν πλήρη ἔνταξη τῆς Τουρκίας. Ἡ Γαλλία, ἡ Γερμανία, ἡ Αὐστρία καὶ ἄλλα κράτη μέλη προτιμοῦν μία εἰδικὴ σχέση μὲ τὴν Τουρκία ἐκτιμώντας τὴν ὡς μία μεγάλη ἀγορά. Ἀλλὰ δὲν θέλουν νὰ ἐντάξουν στὴν Ε.Ε. μία πολυάριθμη χώρα μὲ αὐταρχικὸ καθεστώς.

Λάθος τρίτο. Ἡ ὑπερβολικὴ ἐμπιστοσύνη στὴν οἰκονομικὴ διπλωματία. Καλὴ εἶναι ἡ ἐξωστρέφεια τῆς οἰκονομίας μας καὶ τῶν ἑλληνικῶν ἐπιχειρήσεων. Ἀλλὰ εἶναι ἀφελὴς ἡ προσδοκία ὅτι ἔτσι θὰ μειώσουμε τὶς τουρκικὲς ἀπαιτήσεις καὶ προκλήσεις. Ἡ Ἐθνικὴ Τράπεζα ἐπένδυσε στὴν FINANS BANK τῆς γείτονος, κι ὅμως ἡ τουρκικὴ προκλητικότητα αὐξήθηκε. Ὁ τουρκικὸς ἐπεκτατισμὸς ἔχει βαθιὲς ἱστορικὲς καὶ θρησκευτικὲς ρίζες καὶ δὲν ἐξαγοράζεται μὲ μεθόδους παζαριοῦ.

Λάθος τέταρτο. Ἡ αὐταπάτη ὅτι θὰ βελτιώσουμε τὶς ἑλληνοτουρκικὲς σχέσεις ἀλλάζοντας τὰ σχολικὰ βιβλία Ἱστορίας. Ὁρισμένοι «προοδευτικοὶ» ἱστορικοὶ στὴ χώρα μας πιστεύουν ὅτι, ἂν ὡραιοποιοῦμε τὰ ἐγκλήματα τῶν Ὀθωμανῶν καὶ τῶν Νεοτούρκων καὶ ἂν περικόπτουμε τοὺς ἥρωες, θὰ παύσουν τὰ ἑλληνοτουρκικὰ προβλήματα. Μὲ ἑλληνικὰ βιβλία τύπου «συνωστισμοῦ» ἡ Τουρκία δὲν θὰ ἀλλάξει οὔτε τὰ βιβλία της οὔτε τὴ συμπεριφορά της.