ΑΣΤΥΝΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

Ἡ Ἀλβανία λέγεται δημοκρατικὴ χώρα, ἀπὸ τὸ 1991 ποὺ ἔπεσαν τὰ ἠλεκτροφόρα συρματοπλέγματα καὶ γκρεμίστηκε τὸ κομμουνιστικὸ καθεστώς. Στὴν πραγματικότητα, ὅμως, δὲν εἶναι δημοκρατική. Κι’ αὐτό, γιατὶ φακελλώνει τοὺς πολῖτες της, καθὼς καὶ ὅσους Βορειοηπειρῶτες ζοῦν καὶ ἐργάζονται στὴν Ἑλλάδα. Ἀκόμη καὶ Ἑλλαδῖτες ἔχει φακελλώσει ἡ ἀλβανικὴ Ἀστυνομία καὶ τοὺς θεωρεῖ ἀνεπιθύμητους. Αὐτὸ φάνηκε καθαρὰ ὅταν ἐπρόκειτο νὰ τελεσθῇ τὸ 40ήμερο μνημόσυνο τοῦ ἀείμνηστου Κωνσταντίνου Κατσίφα, τὸν ὁποῖο, ὡς γνωστόν, ἐδολοφόνησε ἄγρια, στὶς 28 Ὀκτωβρίου 2018 ἡ Ἀστυνομία τῆς γείτονος. Πολλοί, λοιπόν, Βορειοηπειρῶτες καὶ Ἑλλαδῖτες, ποὺ θέλησαν νὰ παραστοῦν στὸ μνημόσυνο τοῦ παλληκαριοῦ, ἐμποδίστηκαν στὰ σύνορα καὶ ἀναγκάστηκαν νὰ ἐπιστρέψουν ἄπρακτοι.

Καὶ διερωτᾶται κανείς : Γιατὶ αὐτὰ τὰ μέτρα ; Τὶ καὶ ποιὸν φοβοῦνται ; Τὶς προάλλες, μιὰ μικρὴ ὁμάδα Κυπρίων φοιτητῶν στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Θεσσαλονίκης, ποὺ ἐπισκέφθηκε τὴν Ἀλβανία, ὑποβλήθηκε σὲ ἐξαντλητικὴ μέχρι γελοιότητος “ἀνάκριση” γιατὶ καὶ πῶς εἶχε ἔλθει, κι’ ὅτι ἐνῷ ἦταν Κύπριοι βρισκόντουσαν στὴν ... Θεσσαλονίκη. Γιὰ μᾶς ἡ ἐξήγηση εἶναι μία : Οἱ Ἀλβανοὶ φοβοῦνται καὶ νεκρὸ τὸν Κωνσταντῖνο Κατσίφα. Γιατὶ ἡ κηδεία τοῦ παλληκαριοῦ εἶχε μεταβάλει τοὺς Βουλιαράτες (τὸ χωριὸ τοῦ Κατσίφα) καὶ ὅλη τὴν γύρω περιοχὴ σὲ Ἑλλάδα, ἀφοῦ ἡ γαλανόλευκη κυριαρχοῦσε παντοῦ.

Ἔτσι, ἄθελά του θυμᾶται κανεὶς τὴν φωνὴ τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἔλεγε στὸν Κάϊν : Ἡ φωνὴ τοῦ αἵματος τοῦ ἀδελφοῦ σου, τὸν ὁποῖο ἐδολοφόνησες, φωνάζουν πρὸς ἐμένα. Στὸ ἑξῆς, θὰ στενάζῃς καὶ θὰ τρέμῃς ὅσο θὰ διαρκῇ ἡ ζωή σου πάνω στὴ γῆ. Ἤδη καὶ τὸ ἀδικοχυμένο αἷμα τοῦ ἥρωα Κατσίφα φωνάζει καὶ κηνυγάει τοὺς φονιάδες, οἱ ὁποῖοι δὲν μποροῦν νὰ ἡσυχάσουν, ἀλλὰ κατέχονται ἀπὸ φόβο καὶ βλέπουν παντοῦ φαντάσματα, κι’ ἕνα πελώριο “γιατί” ἐκάνατε αὐτὸ τὸ ἔγκλημα.

Ἀλλὰ εἶναι γνωστό, ὅτι οἱ Ἀλβανοὶ ἔτρεφαν ἀνέκαθεν καὶ συνεχίζουν καὶ σήμερα νὰ τρέφουν μῖσος ἀνθελληνικό. Τὰ 45 χρόνια τῆς Χοτζικῆς κομμουνιστικῆς τυραννίας ἔχουν νὰ ποῦν πολλὰ γιὰ τὰ ἀναρίθμητα θύματα τῆς ἀλβανικῆς θηριωδίας. Οἱ φυλακές, τὰ στρατόπεδα συγκεντρώσεως, οἱ τόποι τῆς ἐξορίας, στενάζουν ἀπὸ τοὺς δύστυχους Βορειοηπειρῶτες, οἱ ὁποῖοι, ὡς δῆθεν “ἐχθροὶ τοῦ λαοῦ” βρισκόντουσαν - χωρὶς καλά - καλά νὰ τὸ καταλάβουν - στὰ κολαστήρια αὐτὰ τοῦ 20οῦ αἰῶνα. Στοὺς καιρούς μας, πολὺς λόγος γίνεται γιὰ τὸ “ἑβραϊκὸ ὁλοκαύτωμα”. Καὶ δικαιολογημένα, ἀφοῦ ἀναρίθμητοι ἑβραῖοι βρῆκαν φρικτὸ θάνατο στὰ στρατόπεδα τοῦ θανάτου στὸ Νταχάου, στὸ Ἄουσβιτς κ.ἄ. Ὅμως γιὰ τὰ μαρτύρια τῶν Βορειοηπειρωτῶν δὲν γίνεται λόγος. Ὅταν, κάποτε, θὰ γίνουν τὰ ἀποκαλυπτήρια, τότε θὰ μείνῃ ἄφωνος ὁ κόσμος ἀπὸ τὰ ὅσα εἶχε ἐπινοήσει τὸ ἀλβανικὸ μῖσος ἐναντίον τοῦ αὐτόχθονα Ἑλληνισμοῦ. Κι’ αὐτὸ τὸ μῖσος δὲν ἦταν μόνο στὴν ἀλήστου μνήμης ἐποχὴ τοῦ Ἐνβὲρ Χότζα. Συνεχίζεται ἀμείωτο καὶ σήμερα, ὅπως φάνηκε μὲ τὴν ἐν ψυχρῷ δολοφονία τοῦ Κων/νου Κατσίφα.

Εἶναι, λοιπόν, ἀνάγκη, Ἑλλαδῖτες καὶ Βορειοηπειρῶτες νὰ καταλάβουμε μὲ ποιοὺς ἔχουμε νὰ κάνουμε. Τυχὸν ἀδιαφορία μας θὰ ἀποβῇ σὲ θανάσιμο κίνδυνο τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ Ἑλληνισμοῦ.

“ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΝ ΒΗΜΑ.”