Ἑορτὴ τοῦ Γυμνασίου καὶ Λυκείων Κονίτσης τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 2013

Λόγος Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγων. & Κονίτσης στὴν Ἑορτὴ τοῦ Γυμνασίου καὶ Λυκείων Κονίτσης τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 2013

          Θὰ ἤθελα νὰ πῶ δυὸ σκέψεις ἀπευθυνόμενος στὰ παιδιά. Πρὸ καιροῦ διάβαζα σὲ μιὰ ἐφημερίδα Ἀθηναϊκὴ τὴν ἐπιστολὴ ἑνὸς ἀναγνώστου τῆς Ἐφημερίδος ὁ ὁποῖος ἔλεγε ὅτι εὑρισκόμενος στὸ Ἐξωτερικὸ αἰσθάνθηκε ντροπὴ νὰ πεῖ ὅτι εἶναι Ἕλληνας. Ἔ, λοιπόν! Τὸ πρῶτο ποὺ ἔχω νὰ σᾶς πῶ εἶναι: Ἀντισταθεῖτε στὴν ἡττοπάθεια! Εἶστε Ἕλληνες! Αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ διακηρύσσετε παντοῦ.

          Τὸ δεύτερο ποὺ ἔχω νὰ σᾶς πῶ εἶναι ὅτι σὲ λίγο οἱ μαθητὲς τοῦ Λυκείου θὰ τελειώσουν. Ἄλλος θὰ πάει ἐδῶ, ἄλλος ἐκεῖ, κ.ο.κ. Ὅμως, αἰσθάνομαι τὴν ἀνάγκη νὰ σᾶς βάλω πρὸ τῶν εὐθυνῶν σας. Ὑποθέτω ὅτι τὸ γνωρίζετε. Ἄν δὲν τὸ γνωρίζετε σᾶς τὸ λέω αὐτὴν τὴν στιγμή. Ἡ Ἐπαρχία, καὶ ὅταν λέω Ἐπαρχία ἐννοῶ τὴν Ἐπαρχία Πωγωνίου καὶ τὴν Ἐπαρχία Κονίτσης, συρρικνώνεται κάθε μέρα καὶ περισσότερο. Ὑπάρχει μία τάσις: Φυγὴ ἀπὸ τὴν Ἐπαρχία καὶ ἐγκατάσταση στὰ ἀστικὰ κέντρα. Ἐγὼ θὰ σᾶς ἔλεγα πατρικὰ ἀπὸ τὴν θέση αὐτή (καὶ τὴν ἀγάπη μου γιὰ τὴν Ἐπαρχία τὴν ξέρετε): Ὅπου καὶ ἄν βρεθεῖτε, ὅ,τι καὶ ἄν κάνετε, ὅ,τι κι ἄν εἶστε, ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΤΕ ΤΗΝ ΑΚΡΙΤΙΚΗ ΕΠΑΡΧΙΑ. Ἡ Ἐπαρχία πρέπει νὰ ζήσει καὶ θὰ ζήσει ἀπὸ σᾶς τοὺς νέους.

          Εἶναι ἕνας τρόπος ἀντιστάσεως στὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς. Ἀντισταθεῖτε, λοιπόν, ἀγαπεῖστε μὲ ὅλη σας τὴν ψυχὴ τὴν Ἐπαρχία, καὶ νὰ δεῖτε ὅτι μελλοντικῶς, (ἐγὼ θὰ ἔχω φύγει γιὰ τὴν αἰωνιότητα, ἀλλὰ θὰ παρακολουθῶ, ὅμως, ἀπὸ ἐπάνω) θὰ δεῖτε ὅτι ἡ Ἐπαρχία ὄχι μόνο θὰ ζήσει ἀλλὰ καὶ θὰ μεγαλουργήσει. Αὐτὸ εἶναι ἡ εὐχή μου καὶ ἡ προσευχή μου. Χρόνια Πολλά, ἅγια, ἀγωνιστικὰ γιὰ ὅλους.

Λόγος Διευθυντοῦ Γενικοῦ Λυκείου Κονίτσης κ. Γ.Καλλιντέρη στὴν Ἑορτὴ τοῦ Γυμνασίου καὶ Λυκείων Κονίτσης τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 2013

          Θὰ ἤθελα νὰ θέσω κάποιους προβληματισμούς: Γιατὶ ἑορτάζουμε, τέλος πάντων ξανὰ καὶ ξανὰ τὸ 1940; Αὐτὸ τὸ ἡρωϊκὸ «ΟΧΙ» τὶ σημασία ἔχει γιὰ ἐμᾶς σήμερα; Πιστεύω ὅτι σήμερα εἰδικὰ ἔχει πολὺ περισσότερα νὰ μᾶς πεῖ ἀπὸ ἄλλες ἐποχές. Φοβᾶμαι ὅτι οἱ Νεοέλληνες γίναμε «ΝΑΙ σὲ ὅλα». Τότε οἱ πρόγονοί μας εἶπαν τὸ ἡρωϊκὸ «ΟΧΙ». Ἐμεῖς παίρνουμε τὸ θάρρος νὰ ποῦμε, τέλος πάντων, ἕνα «ΟΧΙ»; Φοβᾶμαι, γιὰ νὰ μὴν πῶ κάτι χειρότερο, ὅτι δὲν τὸ δείξαμε ἀκόμα μέχρι τώρα.

          Προσωπικὰ θὰ ἔλεγα τὰ ἑξῆς: Δὲν πρέπει νὰ βροντοφωνάξουμε γιὰ μιὰ ἀκόμα φορὰ πρὸς ὅλους τοὺς ἐπίδοξους κηδεμόνες μας

- «ΟΧΙ» δὲν σᾶς παραδίδουμε μὲ κανένα ἀντάλλαγμα τὴν Ἀκρόπολή μας;

- «ΟΧΙ»  δὲν σᾶς παραδίδουμε τὰ ἀκρογιάλια καὶ τὰ νησιά μας;

- «ΟΧΙ» δὲν σᾶς παραδίδουμε τὶς πατρογονικὲς μας ἑστίες;

- «ΟΧΙ» δὲν σᾶς παραδίδουμε, ἀκόμα σημαντικότερο, τὶς ἱδέες μας καὶ τὰ «πιστεύω» μας;

          Ἀλλὰ γιὰ νὰ ἔχουμε τὴν δύναμη νὰ ἀντιταχθοῦμε καὶ νὰ μὴ γίνουμε ἄνθρωποι, ὅπως εἴπαμε προηγουμένων «ΝΑΙ σὲ ὅλα», πρὲπει νὰ ἀποκτήσουμε πάλι τὸ φρόνημα τῶν προηγουμένων γενεῶν, ξεκινῶντας ἀπὸ τὸ μεγαλεῖο τῆς Ἀρχαίας Ἑλλάδος, διασχίζοντας τὴν μεγαλοπρέπεια τοῦ Βυζαντίου καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας. Περνῶντας ἀπὸ τοὺς ἡρωϊκοὺς ἀγῶνες τοῦ 1821 φθάνουμε στὴν ἄνιση πάλη μὲ τὸν Φασισμὸ καὶ τὸν Νασισμὸ τοῦ 1940. Καὶ ὅμως, παρὰ τὸ ἄνισον τοῦ ἀγῶνα, οὐσιαστικά, τότε νικήσαμε! Ἔστω καὶ ἄν χρησιμοποίησαν οἱ Γερμανοὶ τὶς φυλακὲς ποὺ εἴδαμε στὸ θεατρικό, ἔστω καὶ ἄν ἐκτελοῦσαν, ἐμεῖς νικήσαμε οὐσιαστικά. Αὐτὸ εἶχε πεῖ τὸτε ἡ Εὐρώπη, ἄλλο ποὺ τὸ ξεχνάει τώρα. Νικήσαμε, θυσιάζοντας τότε πολλοὶ τὴν ζωή τους, τὰ πάντα. Ἀλήθεια ἔχουμε ἐμεῖς σήμερα τὴν διάθεση αὐτή, τὴν θέληση νὰ ποῦμε ὅτι θὰ θυσιάσουμε καὶ ἐμεῖς τὴν ζωή μας; Ἤ μήπως πάνω ἀπὸ τὶς ἰδέες μας βάζουμε μόνο τὴν οἰκονομία, τὰ εὐρὼ ποὺ περιμένουμε νὰ ἔλθουν ἀπὸ τὴν Εὐρώπη; Ἄς βάλουμε πάνω τὴν ὀμορφιὰ τῆς Ὀρθοδοξίας μας, τὴν ὀμορφιὰ τῆς Ἑλλάδας, τὶς θυσίες τῶν προγόνων μας. Αὐτοὶ τὰ πάντα θυσίασαν, ἐμεῖς δὲν πρέπει κάτι νὰ θυσιάσουμε; Μὴν μᾶς πονάει ἡ τσέπη λοιπὸν ὅταν μειώνεται τὸ ἕνα καὶ τὸ ἄλλο. Τὸ βασικὸ εἶναι νὰ μὴν μὰς μειώσουν τὰ πνευματικά μας ἰδεώδη ποὺ δυστυχῶς κινδυνεύουν. Αὐτὸν τὸν προβληματισμὸ ἤθελα νὰ θέσω σήμερα σὲ ὅλους σας καὶ ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα ἄς ἀναρωτηθεῖ ὁ καθένας γιὰ τὸ τὶ θὰ πράξει.