Χαιρετισμός του Μητροπολίτου Ανδρέου

Ἐθαυμάσαμε ἀπόψε τὰ παιδιά, καὶ αὐτὸς ὁ θαυμασμὸς ἦλθε νὰ προστεθεῖ στὸν πρωϊνὸ θαυμασμὸ τῆς παρελάσεως, ἡ ὁποῖα ἔγινε κατὰ τρόπο ἄψογο. Καὶ τὸ τονίζω αὐτὸ λόγῳ τῶν ἐκτρόπων ποὺ σημειώθηκαν σὲ πολλὲς πόλεις τῆς Πατρίδος μας. Ἐδῶ εἴχαμε λεβεντιές. (Χειροκροτήματα). Καὶ εἶναι, ἀγαπητοὶ μαθηταί, καὶ ἀγαπητοὶ ἀδελφοὶ ἐδῶ, σπουδαῖο τὸ ὅτι τὸ Σχολεῖο συνεχίζει τὴν παράδοση νὰ τιμᾶ τὶς ἐθνικὲς ἐπετείους. Καὶ ἡ ἐπέτειος τῆς 28ης Ὀκτωβρίου εἶναι θὰ ἔλεγα, κατὰ τὴν γνώμη μου, στὴν τρισχιλιετὴ ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, μοναδική. Γιατί, ἡ μικρὴ Ἑλλάδα, ὅπως εἶπε ὁ τότε Πρωθυπουργὸς Ἰωάννης Μεταξᾶς, παρελείφθη ἀπὸ τὸν Θεὸ μέσα ἀπὸ τὴν ἀδοξία της καὶ τὴν δόξασε. Δοξάστηκε γιατὶ τὰ ἔβαλε μὲ δύο αὐτοκρατορίες : τὴν Ἰταλικὴ αὐτοκρατορία κατὰ πρῶτο λόγο, καὶ κατὰ δεύτερο τὴν Γερμανικὴ αὐτοκρατορία. Καὶ ἐνίκησε. Ἐνίκησε νίκη περηφανή. Ὅταν ὅλη ἡ Εὐρώπη εἶχε γονατίσει μπροστὰ στὸν Ἄξονα, ἡ Ἑλλάδα ἔδωσε τὸ πρῶτο φῶς τῆς νίκης καὶ τὴν ἐλπίδα, τὴν βεβαιότητα, ὅτι ὁ Ἄξων δὲν εἶναι ἀήττητος, ἡ Ἑλλάδα ἔδειξε τὸν δρόμο (χειροκροτήματα).

            Σήμερα, ὅμως, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, 71 χρόνια ἀπὸ τὸ ἱστορικὸ ΟΧΙ, ζοῦμε σὲ μιὰ καινούργια Κατοχή. Ζυγίζω τὰ λόγια μου. Ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια, ἀπὸ τὴν μεταπολίτευση καὶ ἐντεῦθεν, μιὰ παράλυτη πολιτικὴ ἡγεσία μᾶς ἔφερε σ’ αὐτὸ τὸ κατάντημα, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ αἶσχος γιὰ τὸν ἐλεύθερο κόσμο, γιὰ τὴν Εὐρώπη, ἡ ὁποῖα θέλει νὰ ὑποδουλώσει ἐκ νέου, καὶ τὸ ἔχει ἐπιτύχει, ἐν μέρει, τὴν Ἑλλάδα. Θὰ τῆς περάσει ὅμως. Ἐδῶ τώρα, ἀνακύπτουν κάποια ἐρωτήματα γιὰ ὅλους βέβαια, ἀλλὰ ἰδιαίτερα γιὰ σᾶς παιδιά.  Θὰ ἀνέχεσθε  νὰ ὑπάρχει ἡ φαυλοκρατία στὴν Ἑλλάδα; Θὰ ἀνέχεσθε νὰ γίνονται ὅλες αὐτὲς οἱ ἀθλιότητες τῶν ὁποίων παριστάμεθα μάρτυρες; Ἐγὼ θέλω νὰ πιστεύω ὅτι κανένα ἑλληνόπουλο καὶ καμιὰ ἑλληνοπούλα δὲν θὰ τὸ δεχθεῖ αὐτό. Γι’ αὐτὸ, λοιπόν, εἶναι ἀπαραίτητο, παιδιά, ν’ ἀγαπήσετε τὸ σχολεῖο σας, τὰ μαθήματά σας, τὴν πρόοδό σας. Ν’ ἀγαπήσετε τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία, ν’ ἀγαπήσετε ὅλες τὶς χριστιανικὲς ἀρχές. Γιατὶ μόνον αὐτὲς καὶ μόνον μ’ αὐτές ἡ Ἑλλάδα θὰ μπορέσει νὰ προκόψει καὶ νὰ πάει μπροστά. Καὶ σᾶς κάνω μία διαβεβαίωση, ἐνώπιον «πληθούσης ἐκκλησίας». Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης, μιὰ Μητρόπολις φτωχή, στὸ ἄκρο τῆς ἑλληνικῆς μας πατρίδος, ὅμως, δὲν ἔχει παύσει, ἐν τῷ μέτρῳ τοῦ δυνατοῦ, καὶ πιστεύω ὅτι δὲν θὰ πάψει καὶ εἰς τὸ μέλλον, νὰ βρίσκεται στὸ πλευρὸ τῶν παιδιῶν τῆς Ἐπαρχίας. Καὶ ὁ Μητροπολίτης, ὁ ὁποῖος νέος ἦλθε ἐδῶ, νεαρὸς ἱεροκήρυξ, καὶ τώρα βαδίζει στὸ βαθὺ γῆρας, σᾶς ὑπόσχεται,  παιδιά, καὶ σὲ ὅλους ἐσᾶς ἀγαπητοί, ὅτι ὅσο ἔχει δυνάμεις, ὅσο ἀναπνέει, ὅσο μπορεῖ, θὰ ἀγωνίζεται γιὰ τὸν αἱματοβαμμένο αὐτὸ τόπο, καὶ γιὰ τοὺς ἥρωες ποὺ ἔπεσαν γιὰ νὰ εἴμαστε ἐμεῖς ἐλεύθεροι. Καὶ τελειώνοντας, θὰ σᾶς πῶ ὅτι - τὸ εἶδα στὸ πρόγραμμα καὶ ἐξ  αὐτοῦ τὸ σκέφτηκα καὶ σᾶς τὸ λέω, ὅτι ἔχουμε δρόμο πολὺ μπροστὰ μας. Ὅλη αὐτὴ ἡ σαπίλα, ὅλη αὐτὴ ἡ βρωμιά, ὅλη αὐτὴ ἡ παλιανθρωπιὰ ποὺ βλέπουμε καὶ βιώνουμε στὴν Πατρίδα μας γιὰ νὰ σβήσει καὶ νὰ χαθεῖ χρειάζεται δρόμο καὶ ἀγῶνα πολύ. Καὶ τὸ δρόμο μᾶς τὸν ἔδειξε ὁ ἀείμνηστος Σμηναγὸς Παντελῆς Γκέλης. Ἡ προτομή του, ποὺ εἶναι ἐδῶ ἀπέναντι ἀπὸ τὸ Σχολεῖο, θὰ σᾶς δείχνει, παιδιά, τὸν δρόμο. Τὸν δρόμο τῆς θυσίας, τὸν δρόμο τῆς ἀρετῆς, τὸν δρόμο τοῦ καθήκοντος, ὁ ὁποῖος δρόμος μπορεῖ κάποτε νὰ κοστίζει καὶ ἀκόμα καὶ τὴν ἴδια τὴν ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀλλὰ ἀξίζει νὰ τὸν βαδίζει αὐτὸν τὸν δρόμο κανείς. Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη τοῦ Παντελῆ, ὁ ὁποῖος, ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ νὰ πῶ, ἦταν παιδάκι μικρό, ἤρχετο καὶ ἐξομολογεῖτο, ἦταν στὰ μαθήματά του ἄριστος, σεμνός, ταπεινός καὶ κάποτε εἶπα μέσα μου μετὰ ἀπὸ μία ἐπίσκεψη ποὺ μοῦ εἶχε κάνει, ὅτι αὐτὸ τὸ παιδί θὰ ἔχει πολλὴ καλὴ ἐξέλιξη. Καὶ ἔτσι συνέβη. Σᾶς δείχνει τὸ δρόμο, βαδεῖστε τον, παιδιά, καὶ εἶμαι βέβαιος ὅτι μὲ τὴν Χάρη τοῦ Χριστοῦ, καὶ κάτω ἀπὸ τὴν σκέπη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ σεῖς θὰ νΙκήσετε καὶ θὰ δώσετε ὅτι καλύτερο ἔχετε γιὰ τὴν Ἑλληνική μας Πατρίδα, γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας, γιὰ τὸ Ἔθνος μας. Χρόνια πολλὰ σὲ ὅλους, ἅγια, εὐλογημένα ἰδιαίτερα στὰ παιδιά. Νομίζω νὰ συμφωνήσετε ν’ ἀναφωνήσουμε τώρα   ΖΗΤΩ  Η  ΕΛΛΑΔΑ  ΜΑΣ. - ΖΗΤΩ !!!     

 Χ. Παρατηρητής