ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ» (Λόγος Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως κ. Ἀνδρέου τὸ βράδυ τῆς Μ. Παρασκευῆς (29.4.2016)

Τὴν Μ. Παρασκευὴ τὸ βράδυ, στὸν Ἱ. Μητροπολιτκὸ Ναὸ τοῦ Ἁγ. Νικολάου στὴν Κόνιτσα, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης κ. Ἀνδρέας ἀπηύθυνε, στὸ ἐκκλησίασμα ποὺ ἀποτελοῦνταν ἀπὸ ἐκπροσώπους τῆς Πολιτικῆς καὶ Στρατιωτικῆς Ἐξουσίας καὶ πλῆθος κόσμου, λίγο πρὶν τὴν περιφορὰ τοῦ Ἐπιταφίου, λόγο οἰκοδομῆς. Σχολιάζοντας καὶ ἐμβαθύνοντας ἀρχικὰ σὲ θεολογικὴ βάση τὸν τελευταῖο λόγο τοῦ Κυρίου ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ, τὸ γνωστὸ «τετέλεσται», ἔδωσε στὴ συνέχεια ποιὲς προεκτάσεις μπορεῖ νὰ ἔχει ὁ λόγος αὐτὸς στὴν ζωή τῶν ἀνθρώπων. Δὲν παρέλειψε, ὡς μιὰ ἐξομολόγηση τῆς ἀρχιερατικῆς ψυχῆς του, ν’ ἀπαριθμήσει καὶ τὰ προβλήματα τῆς Ἐπαρχίας του, ὥστε οἱ προσευχὲς καὶ ἡ δραστηριοποίηση ὅλων, νὰ ἔχουν τὸ ἐπιθυμητὸ ἀποτέλεσμα. Καταγράφουμε τὸ 2^ο μέρος τῆς ὁμιλίας του:

«Ποτέ, μὰ ἀπολύτως ποτέ, κανένας βασιλιάς ἤ ἐξουσιαστής, ἤ κάτοχος πλούτου, ἤ σπουδαῖος πολιτικός, δὲν εἶχε τέτοια καὶ τόση κυριαρχία πάνω στὶς ἀνθρώπινες καρδιές, σὰν αὐτὴ ποὺ ἐξασκεῖ ὁ Κύριος Ἰησοῦς διὰ μέσου τῶν αἰώνων μέχρι καὶ σήμερα, ἀλλὰ καὶ θὰ ἐξασκεῖ μέχρι καὶ τὴν Δευτέρα του Παρουσία.

     Ὅμως, ἀδελφοί μου, «τετέλεσται» θὰ πρέπει νὰ μπορεῖ νὰ πεῖ καὶ ὁ καθένας μας :

     Οἱ καλοί μας ἐκπαιδευτικοί, διότι μὲ αὐτοθυσία καὶ αὐταπάρνηση μετέδωσαν στοὺς μαθητές τους γράμματα καὶ προπαντὸς τὸ ἦθος, ποὺ εἶναι τόσο ἀπαραίτητο γιὰ τὴν ζωή τους.

     Οἱ οἰκογενειάρχες, διότι ἀπέδωσαν στὴν κοινωνία ἐκλεκτοὺς ἀπογόνους.

     Οἱ ἀσχολούμενοι μὲ τὰ κοινά, διότι ἐργάστηκαν μὲ δικαιοσύνη καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν λαό, ὁ ὁποῖος μὲ τὴν ψῆφο του τοὺς εἶχε ἀνεβάσει στὴ θέση ποὺ κατεῖχαν.

     Καὶ ἐμεῖς οἱ κληρικοί, διότι παρὰ τὶς δυσκολίες, μεταφέραμε, ἤ προσπαθούσαμε νὰ μεταφέρουμε ἑκάστοτε πρὸς τοὺς χριστιανούς μας τὴν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν μαρτυρία Ἰησοῦ Χριστοῦ.

     Οἱ νέοι μας, διότι παρὰ τὸ γενικῶς ἀρνητικὸ κλῖμα, φοιτητές, ἐργαζόμενοι, μαθητές, δὲν ὑπέστειλαν τὴν σημαῖα τῶν σπουδῶν, τῆς ἐργασίας τους, καὶ τῆς κοινωνικῆς τους καταξιώσεως.

     Ἀλλὰ καὶ οἱ ἀγαπητοί μας στρατιῶτες, ποὺ ὑπηρετοῦν στὸ 583 Τάγμα Προκαλήψεως τὴν θητεία τους, θὰ ποῦν σὲ λίγο καιρό, κάποιες ἑβδομάδες, κάποιους μῆνες, θὰ ποῦν «τετέλεσται». Ἡ στρατιωτική μας ζωή τελείωσε. Στὸ ἑξῆς θὰ εἴμαστε ἐλεύθεροι πολίτες, καί, πρέπει νὰ σᾶς πῶ παιδιά, ὅτι ἡ ἀπόλυσή σας ἀπὸ τὸ στρατό εἶναι μιὰ στιγμὴ μεγάλης χαρᾶς, γιὰ σᾶς καὶ τοὺς ἀγαπητούς σας. Προσέξτε, ὅμως. Ὅλα τὰ ὡραῖα ποὺ ἔχει ἡ ζωὴ αὐτή, τὴν ὁποία ζοῦμε, δὲν κρατᾶνε πολύ. Στιγμὲς εἶναι. Θὰ χαρεῖτε ποὺ θὰ πάρετε τὸ ἀπολυτήριο, ὅπως συνέβη μὲ ὅλους μας. Ἀλλὰ προσέξτε, ὅμως. Μία πατρικὴ συμβουλὴ ἐπιτρέψτε μου νὰ σᾶς δώσω. Θὰ ἀπολυθεῖτε ἀπὸ τὸ στρατό. Ἀλλὰ μὴ ξεχνᾶτε ὅτι καὶ ἡ ὑπόλοιπη ζωή σας θὰ εἶναι μία «στρατεία» γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Γιατὶ ἐσεῖς εἶστε ἡ νέα γενιὰ ποὺ ἔρχεται, ἡ ὁποία θὰ διαδεχθεῖ τὴν δική μας γενιά, ποὺ ὁσονούπω φεύγει ἀπὸ τὸ προσκήνιο. Αὐτό, λοιπόν, παρακαλῶ σας, νὰ μὴν τὸ ξεχάσετε ποτέ.

     Καὶ θὰ ἔλεγα, μακάρι νὰ μᾶς ἀξιώσει ὅλους ὁ Κύριος, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ὅταν μᾶς καλέσει γιὰ τὴν «Ἄνω Ἱερουσαλήμ», νὰ μποροῦμε ὁ καθένας μας νὰ πεῖ «τετέλεσται», δηλ. ἀγωνίσθηκα, προσπάθησα μὲ ὅλες μου τὶς δυνάμεις νὰ ζήσω σύμφωνα μὲ τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο.

 Ἐδῶ θὰ σᾶς πῶ ὅτι «τετέλεσται» ἀπόψε, καὶ ὁ λόγος ὁ ἀποψινός, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί. Ζητῶ τὶς προσευχές σας γιατὶ τὰ προβλήματα τῆς Ἀρχιερατικῆς μου διακονίας, εἶναι καὶ πολλὰ καὶ κάποια δισεπίλυτα προβλήματα. Σᾶς τὰ ἀναφέρω «ἐπὶ τροχάδην»:

• Εἶναι τὰ δύο Δημοτικά Σχολεῖα, τὸ 1^ο καὶ τὸ 2^ο, ποὺ κινδυνεύουν, ἰδίως τὸ 1^ο, νὰ καταργηθοῦν, διότι δὲν συμπληρώνουν τὸν ἀριθμὸ τὸν ἀπαιτούμενο ποὺ προβλέπει ὁ σχετικὸς νόμος τῆς Πολιτείας.
• Εἶναι, κατόπιν, τὸ πρόβλημα τῆς «ΚΙΒΩΤΟΥ», ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ φέρουμε ἕνα μέρος τῶν παιδιῶν τῆς «Κιβωτοῦ» ἐδῶ, στὸ κτίριο τῆς Σχολῆς τῆς Ἀστυνομίας, διότι στέκεται ἐμπόδιο, ἀξεπέραστο ἐμπόδιο, ὁ περιβόητος ΕΝΦΙΑ.
• Εἶναι μετὰ ἡ ἐρήμωση τῆς ἀκριτικῆς Ἐπαρχίας. Περπατάω, περπατάω, περπατάω, ὄχι μὲ τὰ πόδια βέβαια, ἀλλὰ μὲ τὸ αὐτοκίνητο, καὶ ψυχὴ δὲν βλέπω στοὺς δρόμους. Ἐρημώνει ἡ ἐπαρχία, καὶ αὐτὸ μὲ πληγώνει πάρα πολύ, ἀδελφοί μου.
• Εἶναι οἱ Ὑπηρεσίες ποὺ φεύγουν. Μᾶς τὶς παίρνει ἡ Πολιτεία τὶς Ὑπηρεσίες, δὲν φεύγουν μόνες τους. Καὶ μᾶς τὶς παίρνει χωρὶς νὰ ὑπολογίζει, τὶ θὰ γίνει μ’ αὐτοὺς ποὺ μένουν στὶς ἀκριτικὲς περιοχές ; Κανένα ἐνδιαφέρον.
• Εἶναι κάποια καταστήματα ποὺ κλείνουν. Ναί, κλείνουν καὶ ἐδῶ στὴν Κόνιτσα. Εἶναι κάποιοι ποὺ ἔρχονται στὸ Γραφεῖο τῆς «Πνευματικῆς Στέγης», καὶ ζητοῦν ἐργασία. Διότι, μὴ σᾶς φαίνεται παράξενο, δὲν ἔχουν νὰ φᾶνε. Καὶ ἡ καρδιά μου σπαράζει, διότι δὲν μπορῶ νὰ κάνω τίποτε. Δὲν ἔχω δυνάμεις νὰ τοὺς βοηθήσω. Κάνουμε, βέβαια, σὰν Μητρόπολη ὅ,τι μποροῦμε, ἀλλὰ δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ γίνει γιὰ τὴν περίσταση τὴν σημερινή.
• Καὶ κάτι ἄλλο ἀκόμη. Εἶναι ὅτι τὰ σύνορα μένουν ἀφύλακτα. Καὶ παρὰ τὶς μεγαλοστομίες τοῦ ἁρμοδίου Ὑπουργοῦ ποὺ εἶχε πεῖ πέρυσι ὅταν περιόδευε τὴν περιοχή μας ἐδῶ, ὅτι θὰ ἱδρύσει νέα στρατιωτικὰ φυλάκια, ἤ μᾶλλον θὰ ἐπανιδρύσει τὰ παλαιὰ ποὺ εἶχαν καταργηθεῖ, πέρασε ἕνας χρόνος καὶ «οὔτε φωνή, οὔτε ἀκρόαση». Ἡ καρέκλα. Κάθεται στὴν καρέκλα, δὲν τὸ κουνάει κανείς; Μιὰ χαρὰ εἶναι. Τώρα, τὶ θὰ κάνουν οἱ ἄλλοι ἐκεῖ ἐπάνω, τὶ τὸν νοιάζει; Γιατὶ νὰ νοιαστεῖ; Γιατὶ νὰ ἐνδιαφερθεῖ; Ἐγώ, ὅμως, ἀδελφοί μου, πονάω. Γιατὶ πρέπει νὰ σᾶς πῶ, ὅτι παρὰ τὶς φιλότιμες προσπάθειες τῆς Ἀστυνομίας μας, τῆς ὁποίας ἐγὼ ἀναγνωρίζω τὴ συμβολή της, ἔρχονται πλῆθος κακοποιοὶ ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα. Ἔρχονται τόνοι ναρκωτικῶν, ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα. Καὶ ἡ Πολιτεία «χτενίζεται». Καλλωπίζεται. Καὶ μᾶς λέει ἕνα σωρὸ παραμύθια, τὰ ὁποία ὅμως νομίζω ὅτι κανένας δὲν τὰ πιστεύει ἤ μᾶλλον δὲν πρέπει νὰ τὰ πιστεύει κανένας. Καὶ ἔχουμε καὶ τὶς λεηλασίες τῶν Ἱ. Ναῶν καὶ τῶν ἐξωκκλησίων, ἀπὸ ἀδίστακτους ἀρχαιοκάπηλους, οἱ ὁποῖοι ὅ,τι βροῦν τὸ ἁρπάζουν. Καὶ ἔχουν βρεθεῖ ἀντικείμενα τῆς περιοχῆς μας σὲ «γκαλερί» τῆς Εὐρώπης, ποὺ καὶ ἐκείνοι ἀδίστακτα τὰ παίρνουν ἀπὸ τοὺς κλέπτες καὶ τὰ πουλᾶνε σὲ τιμὲς ἀστρονομικές.
• Ἕνα τελευταῖο θὰ σᾶς πῶ, πρὶν κλείσω. Ἀπόψε δὲν κουράζεται κανείς. Καὶ οἱ νοικοκυρὲς δὲν ἔχουν νὰ μαγειρέψουν, θὰ ρίξουν λίγο νερὸ στὴν κατσαρόλα, καὶ ἔγινε τὸ φαγητό. Χθὲς μοῦ ἦρθε μιὰ πληροφορία αὐτόχρημα τραγική. Ποιὰ ἦταν ἡ πληροφορία αὐτή: Ὅτι ἕνας «Σύλλογος Ἀθέων», ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα, εἶχε προγραμματίσει σήμερα, Μ.  Παρασκευή, νὰ κρεοφαγήσουν τὰ μέλη του, νὰ φᾶνε κρέατα, δηλαδή. Καὶ σήμερα στὸ Δελβινάκι, ποὺ ἤμουνα τὸ πρωί, ἦλθε μία πρόσθετη πληροφορία γιὰ τὸ ἴδιο ζήτημα: Ὅτι οἱ σύλλογοι αὐτοὶ δραστηριοποιήθησαν καὶ σὲ ἄλλες πόλεις τῆς Ἑλλάδος. Ὅταν τὸ ἄκουσα αὐτὸ εἶπα: - Θεέ μου, ποῦ πᾶμε; Ἡ Ἑλλάδα μας, ἡ Χώρα τῶν Ἁγίων, ἔγινε ξέφραγο ἀμπέλι; Ποῦ πηγαίνουμε;

     Εἶναι, λοιπόν, ἀγαπητοί, πολλὰ τὰ προβλήματα. Πάρα πολλά. Καὶ σᾶς εἶπα πρωτύτερα, καὶ τὸ ξαναλέω πάλι, αὐτὰ μὲ πληγώνουν καὶ μὲ τραυματίζουν ἀλλὰ ἕως ἐδῶ. Δὲν χάνω τὸ κουράγιο μου. Ἀγωνίζομαι καὶ πολεμῶ. Μὲ πολεμοῦν, ἀλλὰ καὶ ἐγὼ πολεμῶ. Δὲν κάθομαι μὲ σταυρομένα τὰ χέρια. Ἀλλὰ πρέπει, ὅμως, ὅλοι μας νὰ αὐξήσουμε τὴν πίστη μας πρὸς τὸν Ἐσταυρωμένο Λυτρωτή μας, γιατὶ δὲν εἶναι μόνον οἱ στρατιῶτες μας, τὰ στρατευμένα παιδιὰ τῆς Πατρίδος μας, γιὰ τὰ ὁποῖα εἶπα πρωτύτερα ὅτι ὅταν θὰ  ἀπολυθοῦν θὰ εἶναι στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἑλλάδος, ὅλοι μας πρέπει νὰ εἴμαστε  στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἑλλάδος. Σήμερα ποὺ τὸ κακὸ ἔχει ὑψώσει θρασύτατα τὴν κεφαλή του, δὲ δικαιολογεῖται ἡ ἀδράνεια. Δὲν δικαιολογεῖται ἡ ἀπραξία. Ὁ Χριστὸς μᾶς δίνει τὴν δυνατότητα νὰ παλαίψουμε γιὰ τὰ ὅσια καὶ ἱερὰ τοῦ Ἔθνους. Τώρα εἶναι ὁ Γολγοθᾶς. Εἶναι ὁ Σταυρὸς, εἶναι οἱ δυσκολίες, εἶναι τὰ ἐμπόδια. Αὔριο, ὅμως, θὰ εἶναι ἡ Ἀνάσταση. Ἡ νίκη καὶ ἡ πραγματικὴ ἐν Χριστῷ ζωή, τὴν ὁποία ὅλοι πρέπει νὰ ἐπιδιώκουμε, «ἄδοντας καὶ ψάλλοντας» στὸν Ἐσταυρωμένο «ὠδὴν καινήν» καινούργια δηλ. ὠδή καὶ λέγοντας: «Ἐσφάγης καὶ ἠγόρασας ἡμᾶς τῷ Θεῷ ἐν τῷ αἵματί Σου, ἀπὸ πάσης φυλῆς καὶ γλώσσης καὶ λαοῦ καὶ ἔθνους», «ὅν παῖδες εὐλογεῖτε, ἱερεῖς ἀνυμνεῖτε, λαὸς ὑπηρυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας», ἀδελφοί μου, Ἀμήν. 

Χ. Ἱ. Ἀμαραντινός