Άλλος ένας ελληνοδιδάσκαλος, στην Βασιλεία των Ουρανών

Για την Βασιλεία των Ουρανών ξεκίνησε στις 6 Σεπτεμβρίου, σε ηλικία 80 ετών,  ο ελληνοδιδάσκαλος από τη Ραχούλα του Δήμου Φοινικαίων, Κώστας Φιλίππη Καλόγερος.

Διορίστηκες δάσκαλος την δεκαετία του πενήντα και υπηρέτησε με πάθος και αφοσίωση το επάγγελμα του ελληνοδιδασκάλου, μα και με πολλή αγάπη και σεβασμό προς τους μαθητές σε διάφορα σχολεία του Βούρκου. Μια δασκαλική σταδιοδρομία που συνέχισε μέχρι το 1975.  Όταν η ταξική πάλη, αυτή η Λερναία Ύδρα, που τόσο πολύ αναζωπυρώνονταν από τις δικές μας κομματικές οργανώσεις, τον πέταξε έξω από τον δασκαλικό κόσμο. Δεν κατέβασε το κεφάλι, αλλά εργάστηκε στο πιο δύσκολο μέτωπο που ήταν αυτό του συνεταιριστή. Του τράβηξαν το δικαίωμα του επαγγέλματος, όχι όμως  και το όνομα «δάσκαλος». Ένα όνομα που τον συνόδευσε μέχρι την ημέρα που έφυγε από κοντά μας.

Κι όλα αυτά διότι είχε την κηλίδα του «κακού παιδιού». Ήταν γιος κουλάκου, γιος του εχθρού του λαού. Διότι έπρεπε να κάνουν και στο χωριό του έναν κουλάκο, όπως σε κάθε χωριό. Ανεξαρτήτως των κατηγοριών. Δεν χρειάζονταν και πολλές.  Έφτανε και το «δεν έχουμε λάδι».

Αν και δάσκαλος, προτίμησε την σιωπή και δεν παραδέχτηκε, παρά τις πιέσεις,  να κατηγορήσει και να περιφρονήσει τον πατέρα του, όταν τον διαπόμπευσαν μπροστά στο χωριό, για την παραπάνω κατηγορία, ότι «δεν έχομε λάδι». Μάλιστα του στάθηκε δίπλα εμψυχώνοντάς τον. «Είμαι περήφανος πατέρα για σένα», του είπε και τον είχε πάνω από το κεφάλι του μέχρι τα τελευταία. 

Αγαπητός, ταπεινός, συντροφικός, όλη τη ζωή του. Αν και είχε ευκαιρίες ν’ αναλάβει διάφορα καθήκοντα, ακόμα και θέσεις, τις απαρνήθηκες. Μπροστά στο κοινό συμφέρον.  «Οι δικοί μου ψήφοι, να πάνε στον υποψήφιο της Ομόνοιας» είπε μεγαλόφωνος, βάζοντας σε δύσκολη θέση εκείνους που σε πρότειναν.

Διατέλεσε για πολλά χρόνια κοινοτάρχης της Ραχούλας και πρόεδρος της Ομόνοιας για την τοπική οργάνωση. Ενδιαφέρονταν για τον εξωραϊσμό του χωριού και συνάμα στενοχωρούνταν για την κατάντια του.

Στο τελευταίο σου ταξίδι τον ξεπροβόδησαν συγχωριανοί και φίλοι, πρώην μαθητές και συνάδελφοι,  η καλή σου οικογένεια, λέγοντας με συγκίνηση: Καλό ταξίδι, καλέ μας παππού, πατέρα, σύζυγε, συνάδελφε, χωριανέ, φίλε, δάσκαλε.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκέπασε.

Αιωνία του η μνήμη.

Βαγγέλης Παπαχρήστος