Άλλο ένα προκλητικό αίτημα εκ μέρους των Λιάπηδων: Ζητούν να στήσουν μνημείο στο Λυκούρσι για τα «θύματά» τους

Μετά το  κατοχυρωμένο και εγκεκριμένο αίτημα των Τσάμηδων για την ανέγερση μνημείου στο Κλόγγερι της Κονίσπολης, που να συμβολίζει την «γενοκτονία» των Ελλήνων κατά των Τσάμηδων, έρθετε στο προσκήνιο ένα άλλο αίτημα. Αυτό των Λιάπηδων. Ζητούν την ανέγερση μνημείου στο Λυκούρσι, το βουνό που υψώνεται δίπλα στην πόλη των Αγ. Σαράντα, εις ανάμνηση των θυμάτων τους, όπως λένε,  από τους Έλληνες εισβολείς.

Είναι παράδοξα, παράξενα και επιστημονικής φαντασίας τα αιτήματα που προβάλουν σήμερα κόμματα, οργανώσεις, σύνδεσμοι και σύλλογοι στην Αλβανία. Κι αυτό έχει την εξήγησή του: Σ’ ένα κράτος που κυβερνά το παρακράτος,  που καλπάζουν  η διαφθορά και η δωροδοκία, που ανθίζουν  ο εθνικισμός και ο ασθενής πατριωτισμός, να βρίσκουν έδαφος και να προσγειώνονται τα φαντασιόπληκτα συσσωρευμένα πάθη τους, που έχουν περιτυλιχτεί με το πέπλο του μίσους και της εκδίκησης.

Παραχαράσσουν την ιστορία της μάχης του Λυκουρσίου του 1878, όπως έχουν παραχαράξει όλη την ιστορία - από την ημέρα που άρχισαν να γράφουν ιστορία – κι από θύτες μας παρουσιάζονται  θύματα. Όταν πολλά παλικάρια από την Ήπειρο αποφάσισαν να ξεσηκωθούν κατά του οθωμανικού θηρίου, που τους είχε γδάρει για εκατονταετίες και βρήκαν ως στρατηγικό σημείο το Λυκούρσι των Αγ. Σαράντα, οι Τούρκοι φέρανε ολόκληρο στόλο και στρατό τους περικυκλώσανε και όχι μόνον σκότωσαν πάρα πολλούς αλλά εσφαγίασαν  και τα γυναικόπαιδα κι αφάνισαν από το χάρτη ένα ολόκληρο χωριό. Αυτό του Λυκουρσίου. Σε βοήθεια των Σπαχήδων Τούρκων έτρεξαν οι Λιάπηδες για ν’ ανταποδώσουν,  με την συμμετοχή τους, την ανταμοιβή που τους έγινε με   τα αξιώματα, τις δωροδοκίες και τους τίτλους που απέκτησαν από την Υψηλή Πύλη.

Φυσικά όταν συγκρούονται δύο δυνάμεις θάχουν τα θύματά τους. Εκ μέρους των Λιάπηδων –που οι Τούρκοι τους έβαλαν στην πρώτη γραμμή- υπήρχαν 46 νεκροί. Εκ μέρος των εξεγερμένων ένα χωριό αφανισμένο, γυναικόπαιδα σφαγμένα και ένας μεγάλος αριθμός σκοτωμένων.

Η μάχη του Λυκουρσίου ήταν μια ένδειξη της αντίστασης των χριστιανών ενάντια στους μουσουλμάνους Τούρκους, που τους είχαν υποδουλώσει, και όχι μεταξύ Ελλήνων και Αλβανών, όπως το θέλουν και όπως το παρουσιάζουν οι θερμοκέφαλοι εθνικιστές, που ηγούνται τους άνωθεν συλλόγους, ένας εκ των οποίων και ο πατριωτικός σύλλογος «Laberia».

Έχοντας έναν σημαντικό αριθμό συμβούλων στο δημοτικό συμβούλιο της πόλης των Αγ. Σαράντα, οι Λιάπηδες έκαναν πίεση πως δεν θα ψήφιζαν τον προϋπολογισμό  του 2012 εάν δεν θα τους παραχωρούνταν ένα χρηματικό ποσό για την ανέγερση μνημείου στο Λυκούρσι, που φυσικά κι αυτό να συμβολίζει την «γενοκτονία» των Ελλήνων, αυτή τη φορά κατά των Λιάπηδων. Απίστευτο κι όμως αληθινό.

Ο δήμαρχος των Αγ. Σαράντα, μαζί με το υγιές μέρος του δημοτικού συμβουλίου πρέπει να εξετάσει με  ψυχραιμία- και όχι υπό πιέσεις- το αίτημα των Λιάπηδων και βασιζόμενος στην πραγματική ιστορία των γεγονότων να τους δώσει την πρέπουσα απάντηση και να μην αφήσει να υψωθεί ένα μνημείο ντροπής γιατί θα τον κατακρίνει η ιστορία. Ο έπαρχος του Αλύκου, πρέπει να παρέμβει διότι το βουνό του Λυκουρσίου είναι στην δική του δικαιοδοσία και ιδιοκτησία.

Και κάτι άλλο ακόμα: Την ημέρα αυτή οι Λιάπηδες την μετέτρεψαν σε «Μέρα των Λιάπηδων», σε μέρα της δικής τους μνήμης, περνώντας το μήνυμα της ενότητας, της διεκδίκησης, της υπερτερότητας κι αυτά διαμέσου των καλλιτεχνικών προγραμμάτων, των εισηγήσεων, των φεστιβάλ, των παρελάσεων, των εγκαινίων του δικού τους κέντρου κλπ.

Το ίδιο και οι τσάμηδες, την ημέρα της «γενοκτονίας», την μετατρέπουν σε μέρα συνάντησης με ένα ευρύ κοινό και ποικίλο πρόγραμμα.

Πέρασαν είκοσι χρόνια και οι Έλληνες της πόλης των Αγ. Σαράντα μαζί με τους άλλους Βορειοηπειρώτες, δεν παρέλασαν μια φορά, μέσα στην πόλη,  στην εθνική τους εορτή. Δεν διοργάνωσαν ένα λαογραφικό φεστιβάλ για να προβάλουν την κουλτούρα, τον πολιτισμό, την λαογραφία. Και το Αντάμωμα των παν-Βορειοηπειρωτών, κατά την ταπεινή μου άποψη, έπρεπε να γινότανε εδώ στο χώρο της Βορείου Ηπείρου. Μάλιστα στην πόλη των Αγ. Σαράντα.

Εδώ να δώσουμε το παρόν. Εδώ να δώσουμε τον αγώνα. Εδώ να χαράξουμε τη δική μας  ιστορία.

(από συνεργάτη μας στη Β. Ήπειρο)