ΠΙΚΡΕΣ ΜΝΗΜΕΣ

Πικρός, κατάπικρος μήνας ὁ Ἀπρίλιος τοῦ 1941 γιὰ τὴν Βόρειο Ἤπειρο. Ἀπὸ τὸν Νοέμβριο τοῦ 1940, μέχρι τὸ τέλος Μαρτίου τοῦ 1941, ἡ Γῆ τοῦ Πύρρου ἔβλεπε τὸ ὄνειρό της νὰ γίνεται πραγματικότητα. Ὁ Ἑλληνικὸς Στρατός, ἀπαντῶντας στὴν ἰταμὴ πρόκληση τῆς φασιστικῆς Ἰταλίας, ἄρχισε νὰ προχωρῇ, ἀργὰ ἀλλὰ σταθερά, πέρα ἀπὸ τὰ Ἑλληνικὰ σύνορα. Ἔτσι, στὶς 22 Νοεμβρίου 1940 κατελήφθη ἡ Κορυτσᾶ, στὶς 6 Δεκεμβρίου οἱ Ἅγιοι Σαράντα, στὶς 7 Δεκεμβρίου τὸ Ἀργυρόκαστρο. Κι’ ἔπειτα ἡ Πρεμετή, ἡ Χειμάρρα. Οἱ πόλεις καὶ τὰ χωριὰ τῆς Βορείου Ἠπείρου, ποὺ χρόνια στέναζαν ὑπὸ τὴν ἀλβανικὴ τυραννία, ἐλευθερώνονταν. Ἡ γαλανόλευκη Ἑλληνικὴ Σημαία κυμάτιζε παντοῦ στὸν ἐλεύθερο ἀέρα. Ἡ Ἑλλάδα βρισκόταν ἐκεῖ, νικήτρια καὶ τροπαιοῦχος, ἀγκαλιάζοντας μὲ στοργὴ τὰ σκλαβωμένα παιδιά της. Καὶ ἡ Βόρειος Ἤπειρος ζοῦσε τὸ ὄνειρο κι’ ἀπολάμβανε τὴν ἐλευθερία της.

Ἀλλὰ τὰ ὄνειρα γιὰ λίγο κρατᾶνε. Ἔπειτα σβήνουν και χάνονται. Ὁ ἄνθρωπος ξυπνάει στὴν πραγματικότητα, ποὺ συχνὰ εἶναι χειρότερη μετὰ τὸ ὄνειρο. Στὶς 6 Ἀπριλίου 1941, ἡ Ναζιστικὴ Γερμανία, ποὺ μαζὶ μὲ τὴν Ἰταλία καὶ τὴν Ἰαπωνία ἀποτελοῦσαν τὴν συμμαχία τοῦ “Ἄξονα”, ἐπιτέθηκε  ἀναίτια ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος. Ἔτσι, ὁ Στρατός μας βρέθηκε ξαφνικὰ νὰ πολεμάῃ ἐνάντια σὲ δύο μεγάλες αὐτοκρατορίες : τὴν Ἰταλικὴ καὶ τὴν Γερμανική. Καὶ τὴ μὲν Ἰταλικὴ τὴν εἶχε κατανικήσει, συντρίβοντας μάλιστα τὴν “ἐαρινὴ ἐπίθεση” τοῦ Μουσολίνι στὸ θρυλικὸ Ὕψωμα 731. Ὑπῆρχε, ὅμως καὶ ἡ σιδερόφρακτη πολεμικὴ μηχανὴ τῆς Γερμανίας. Τὴν ταπείνωσε  κι’ αὐτὴν ὁ Στρατός μας στὰ ὀχυρὰ τῆς “Γραμμῆς Μεταξᾶ”. Ἀλλὰ μετὰ τὴν κατάρρευση τῆς Σερβίας, οἱ Ἑλληνικὲς Ἔνοπλες Δυνάμεις ἔπαυσαν τὴν ἀντίστασή τους, ἐνῷ ταυτόχρονα ἄρχισαν νὰ συμπτύσσωνται καὶ νὰ ἀποχωροῦν ἀπὸ τὴν Βόρειο Ἤπειρο.

Καὶ τότε! Οἱ Βορειοηπειρῶτες ἀναλογιζόμενοι τὸ τὶ τοὺς περίμενε, ἔλεγαν μὲ σπαραγμὸ στοὺς στρατιῶτες μας : - Ἀδέλφια, ποῦ μᾶς ἀφήνετε καὶ φεύγετε ; Οἱ φαντάροι, μὲ βαθειὰ συγκίνηση καὶ αὐτοί, ἀπαντοῦσαν : - Ἀδέλφια, θὰ ξαναγυρίσουμε. Ὅμως, δυστυχῶς, δὲν ξαναγύρισαν ποτέ. Ἔτσι, ὁ Ἀπρίλιος ἐκεῖνος τοῦ 1941 ἔγινε πικρός, κατάπικρος γιὰ τοὺς Βορειοηπειρῶτες. Γιατὶ δὲν εἶναι ὅτι ἔμειναν μόνοι κι’ ἀβοήθητοι. Ἦρθε ἀμέσως μετὰ τὸ κομμουνιστικὸ καθεστὼς τοῦ Ἐνβὲρ Χότζα, ποὺ ἐπέβαλε μιὰ ἀπάνθρωπη τυραννία, ἡ ὁποία κράτησε σαράντα πέντε (45) ὁλόκληρα χρόνια. Δὲν ἦταν μόνο οἱ φυλακὲς καὶ οἱ ἐξορίες. Δὲν ἦταν μόνο ἡ πεῖνα καὶ ἡ ἐξαθλίωση. Ἦταν καὶ τὸ ὅτι καταργήθηκε καὶ ἡ Πίστη. Ἐκκλησίες καὶ Μοναστήρια ἤ γκρεμίστηκαν ἤ ἔγιναν καφενεῖα, λέσχες, κινηματογράφοι, χορταποθῆκες. Ἔτσι οἱ ἄνθρωποι δὲν εἶχαν κάπου νὰ στηριχθοῦν, νὰ πάρουν κουράγιο, μιᾶς καὶ ὅλοι οἱ κληρικοὶ ἀποσχηματίσθηκαν – ὅσοι, βέβαια, δὲν εἶχαν ἐκτελεσθῆ ἀπὸ τὸ ἀντίχριστο ἐκεῖνο καὶ ἀπάνθρωπο καθεστὼς τοῦ Χότζα καὶ τοῦ Ἀλία.

Τώρα, ἐκεῖνα τὰ χρόνια ἀποτελοῦν παρελθόν. Ἀλλὰ ἀπὸ ὅσα ἀκούγονται καὶ γράφονται, φαίνεται ὅτι τὰ βάσανα τῶν Βορειοηπειρωτῶν δὲν ἔχουν τελειώσει. Γι’ αὐτὸ ἀπαιτεῖται ἐπαγρύπνηση. Οἱ καιροὶ ποὺ ἔρχονται εἶναι καὶ δύσκολοι καὶ πονηροί ...

«ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΝ  ΒΗΜΑ»