Εις μνημόσυνον αιώνιον Γέροντος Γερβασίου Ραπτόπουλου - η σχέση του με τη Β. Ήπειρο

Για τον μακαριστό π. Γερβάσιο Ραπτόπουλο, που έφυγε για την ουράνια πατρίδα,  πλήρης ημερών, την Παρασκευή  6 Μαρτίου 2020, έχουν γραφεί και ειπωθεί  πολλά για την γεμάτη αγάπη και προσφορά στον πάσχοντα  συνάνθρωπο, αγιασμένη βιοτή του. Το έργο του, για το οποίο και τιμήθηκε από πολλούς φορείς και την Ακαδημία των Αθηνών, υπήρξε πραγματικά  κολοσσιαίο, στον τομέα της κατήχησης, της συγγραφής, της πνευματικής πατρότητας και ιδιαίτερα, στην στήριξη και ενίσχυση των ατόμων στα οποία κυριολεκτικά ανάλωσε το «είναι» του , τους φυλακισμένους αδελφούς μας   εντός και εκτός συνόρων.

Ο π Γερβάσιος υπήρξε δοχείο της χάριτος του Θεού, και σκόρπισε σε όλη την οικουμένη την ευωδία του ιεραποστολικού του ζήλου. Αν μιλούσαμε ωστόσο για  την πνευματική του προσφορά θα ήταν σαν να «κομίζαμε γλαύκα εις Αθήνας», καθώς υπάρχουν πολλοί καταλληλότεροι από εμάς, και ιδιαίτερα, τα πνευματικά του τέκνα, και τα μέλη  της αδελφότητας ΟΣΙΑ ΞΕΝΗ  που στάθηκαν στο πλευρό του, ως συνοδοιπόροι του και «Κυρηναίοι» στην τήρηση της Ευαγγελικής εντολής της Αγάπης προς τον συνάνθρωπο.

Εμείς  ωστόσο ως μέλη της ΣΦΕΒΑ θα θέλαμε σήμερα να καταθέσουμε και τα δικά μας βιώματα, ως ταπεινό μνημόσυνο και ελάχιστη αναγνώριση για όσα μας προσέφερε, ο εκλιπών Γέροντας.

Ο π. Γερβάσιος έγινε γνωστός ως κατ’εξοχήν ακάματος εργάτης του Ευαγγελίου, που προσέφερε τη βοήθειά του σε κάθε πονεμένο φυλακισμένο, χωρίς διάκριση χρώματος, φυλής και θρησκείας. Όσοι όμως τον γνώρισαν έστω και λίγο από κοντά, ήξεραν ότι παράλληλα,  αγαπούσε  βαθιά και συνειδητά, με όλο του το είναι, και την πατρίδα μας, την ορθόδοξη Ελλάδα και από το δικό του μετερίζι, δεν έλειψε από κανένα αγώνα για τα εθνικά μας θέματα. Τόσο στις ομιλίες του, όσο και στα άρθρα του , αλλά και στις κατασκηνώσεις της αδελφότητας ΟΣΙΑ ΞΕΝΗ,  ξεχείλιζε η αγάπη για την ιστορία της πατρίδας, και για τις βασανισμένες θυγατέρες της Ελλάδας μας , την Κύπρο, την Μακεδονία, τη Θράκη, το Αιγαίο και τις αλησμόνητες πατρίδες της Ανατολής. Ειδικά εμείς τα μέλη της ΣΦΕΒΑ στη Θεσσαλονίκη, είχαμε την ευλογία να ζήσουμε από κοντά την αγάπη του για την προσπάθειά μας από την δεκαετία του 1980, όταν η ευαίσθητη ψυχή του συγκινήθηκε από το κήρυγμα του μητροπολίτου Κονίτσης Σεβαστιανού για το δράμα της Βορείου Ηπείρου που βρισκόταν «φυλακισμένη» μέσα στα βάρβαρα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα του καθεστώτος του Χότζα, αλλά και για τους χιλιάδες εκτοπισμένους και  φυλακισμένους, (ζωντανούς- νεκρούς) στα περιβόητα κάτεργα του Σπάτς και του Μπουρέλι. 

Όταν άνοιξαν τα σύνορα το 1990, πολύ συχνά και χωρίς θόρυβο και προβολή, υπήρξε αρωγός στις αποστολές  ανθρωπιστικής βοήθειας, προς την Βόρειο Ήπειρο και γενικότερα την Αλβανία,  της  Ιεράς Μητροπόλεως Κονίτσης, της ΣΦΕΒΑ, αλλά και άλλων φορέων, ενώ δεκάδες υπήρξαν και οι περιπτώσεις που η αδελφότητά του προσέφερε κάθε είδους στήριξη σε βορειοηπειρώτες αδελφούς που είχαν καταφύγει στην περιοχή της Θεσσαλονίκης. Ιδιαίτερα όμως στάθηκε στο πλευρό μας κατά την διάρκεια της περίφημης δίκης των 5 ηγετών της Ομόνοιας, το 1994, με την άδικη σύλληψη, κράτηση και φυλάκισή τους. Στήριξε με κάθε μέσο την συγκέντρωση των υπογραφών για την αποφυλάκισή τους (που ξεπέρασαν τότε τις 100.000) ενώ μας διαβεβαίωνε ότι το ζήτημα αυτό αποτελούσε πρώτιστο αίτημα προσευχής για τον ίδιο και την αδελφότητα. Στη συνέχεια, μετά την αποφυλάκισή τους, ενδιαφέρθηκε να γνωρίσει τους ανθρώπους αυτούς και να τους στηρίξει με κάθε τρόπο. Ο αείμνηστος  πρόεδρος της ΟΜΟΝΟΙΑΣ Αργυροκάστρου κ. Θεόδωρος Βεζιάνης (και ένας εκ των 5 ηγετών της Δίκης των Τιράνων) πολλές φορές μας εξέφρασε τον θαυμασμό και την ευγνωμοσύνη του προς τον π. Γερβάσιο  καθώς, όπως μας εκμυστηρεύτηκε  στάθηκε αρωγός στην ενίσχυση της εφημερίδας ΤΟ ΟΡΑΜΑ , που εξέδιδε ως το θάνατό του, ενώ συχνά τον βοήθησε και σε περιπτώσεις αναξιοπαθούντων Βορειοηπειρωτών αδελφών μας για τις οποίες ζητούσε την στήριξή του.

Όπως μας είχε πει μάλιστα χαρακτηριστικά:  «… κατά τη διάρκεια της δίκης υπήρξαν πολλοί άνθρωποι στην Ελλάδα και στο εξωτερικό που αγωνίστηκαν για την απελευθέρωσή μας και τους είμαστε ειλικρινά ευγνώμονες. Γνωρίζοντας όμως εκ των υστέρων τον άγιο αυτό άνθρωπο  (όπως τον αποκαλούσε), τον π. Γερβάσιο,  είμαι σίγουρος ότι αν  κατά τη διάρκεια της  σκληρής και πολύμηνης φυλάκισής μας, που υποστήκαμε κάθε είδους βασανιστήρια από το καθεστώς του Μπερίσα,  αντέξαμε, δεν χάσαμε τα λογικά μας και  διατηρήσαμε ακμαίο το ηθικό και το φρόνημά μας, χωρίς επικοινωνία με τον έξω κόσμο, αυτό  οφείλεται αποκλειστικά στις προσευχές αγίων ανθρώπων που μας αγαπούσαν, όπως ο Σεβαστιανός και ο π. Γερβάσιος…»

Αξίζει βεβαίως να τονίσουμε ότι στο πλαίσιο της  γενικότερης  ιεραποστολικής διακονίας του στις φυλακές, ο π. Γερβάσιος Ραπτόπουλος  δεν παρέλειψε και την γειτονική χώρα της Αλβανίας  όπου σε επισκέψεις του εκεί  έδωσε βοήθεια σε κρατουμένους και μάλιστα αποφυλάκισε και εκατοντάδες από αυτούς που ήταν κρατούμενοι για μικρές οικονομικές  οφειλές, με την δράση του να αποσπά πολύ θετικά σχόλια από τα μέσα ενημέρωσης της χώρας.                                  

     Με τη βεβαιότητα ότι και στην Βασιλεία των Ουρανών, θα εύχεται με παρρησία στον Κύριο  για όλους τους βασανισμένους αδελφούς του, τα μέλη της ΣΦΕΒΑ τον παρακαλούμε υιϊκά, να μην ξεχνά και τους εμπερίστατους αδελφούς μας στη Βόρειο Ήπειρο αλλά και γενικότερα την πατρίδα μας Ελλάδα που αγάπησε με όλη την καρδιά του. Στα δε πνευματικά του τέκνα, την αδελφότητα ΟΣΙΑ ΞΕΝΗ, ευχόμαστε με τις ευχές του π. Γερβασίου, να συνεχίσουν το πολυσχιδές έργο του προς δόξαν Θεού και ανακούφιση των πονεμένων συνανθρώπων μας. Ας έχουμε την ευχή του!